Op dit moment loopt er bij Postkantoor van PostNL een hele mooie actie! PostNL is namelijk op zoek naar mooie en bijzondere postverhalen. Als je jouw verhaal instuurt, maak je kans op allerlei prijzen zoals een zitzak gemaakt van postzakken, bioscoopbonnen en nog veel meer. Elk verhaal telt, of het nu lang of kort is. Wil je mee doen met de actie? Kijk dan hier: https://postkantoor.postnl.nl/postverhaal

Op de Postfabriek hebben we zo nu en dan ook al een verhaal gedeeld, zoals dat van fotootjevandaag en dat van Debby. Als jij ook iets wil vertellen over een kaartje wat je eens hebt ontvangen, een speciale briefwisseling of een ander poststuk waar jij warme herinneringen aan hebt, lezen ook wij dat graag en als je het leuk vindt, plaatsen we sommige verhalen ook op ons blog! Je kunt je verhaal mailen naar info@postfabriel.nl en mochten we het willen plaatsen, dan laten we dit aan je weten. Vandaag deel ik graag zelf een postverhaal met jullie.

Jaren geleden trok ik bij mijn vriend in. Veel spullen had ik niet, want na vele verhuizingen en een tijd in het buitenland wonen had ik bijna geen bezittingen meer over. Wat ik wél bij me had, was een drietal dozen met spulletjes uit mijn jeugd. Een week geleden dook ik die dozen eens in, op zoek naar een voorleesboek voor mijn zoontjes. Het voorleesboek vond ik niet, maar ik stuitte wél op twee mappen vol met oude post. Ik haalde de mappen mee naar beneden om op een rustig moment eens in te duiken. En dat rustige moment was afgelopen dinsdag. Zoontje 1 lag te slapen, zoontje 2 was lekker aan het spelen en ik dronk een koffie verkeerd en maakte een reis in de tijd.

Een bijzondere vriendschap

De oudste brief die ik tegenkwam was er eentje uit 1991, ik was toen 7 jaar oud. Op de kleuterschool was ik bevriend geraakt met een meisje, Joosje. Nadat zij was verhuisd en naar een andere school toe ging, is onze vriendschap blijven bestaan. Joosje en ik deelden vooral een liefde voor verhalen en schrijven. Ik herinner me goed dat ik bij haar logeerde, meestal gingen we ons dan eerst verkleden om vervolgens samen een verhaal te verzinnen. Ik zie ons nog zitten bij haar op zolder, met een rok op ons hoofd als zogenaamd lang haar en zittend op de trapeze die zij daar had hangen. Volgens mij bestond ons spel vooral uit verzinnen, waarbij we dus uren konden zitten kletsen en bedenken hoe ons verhaal verder ging. We schreven allebei gedichten en wilden als we later groot waren, graag kinderboekenschrijfster worden. Uiteindelijk heb ik die droom weer laten varen, Joosje is er dichterbij gekomen en schrijft tegenwoordig toneelstukken. Als pubers is ons contact uiteindelijk verwaarloosd en ik heb haar al zeker 15 jaar niet meer gesproken. Het terugvinden van de brieven riep een heleboel herinneringen op. Omdat we elkaar weinig zagen door de afstand, schreven we elkaar met enige regelmaat een brief. In de brieven gaat het vooral over dingen die we leren op school, kleine belevenissen, vriendschappen met andere kinderen en de verhalen die we verzonnen. En de post was zelfs al best Postfabriek-waardig, met knutseltjes en allerlei versieringen op de brieven (zoals op de foto hierboven).

Heel bijzonder hoe het teruglezen van zulke post zorgt voor een soort reis door de tijd. Wat ik zelf geschreven heb kan ik natuurlijk niet teruglezen, maar het lezen van de brieven van Joosje haalt het gevoel uit die tijd naar boven. Een tijd waarin ik vooral gaf om mijn vriendinnetjes, om verhalen, gedichten en boeken en weinig zorgen aan mijn hoofd had.

Ook haalt de post kleine details terug, zoals een vriendinnetje van de basisschool die haar kaartjes afsloot met V.L.E.K. Ik moest er even over nadenken, maar herinner me nu dat het stond voor “Veel liefs en kusjes”. Die vriendin noemde mij Mikkie, wat ik me weer herinnerde door de aanhef van het kaartje.

Geheimtaal

In de map kwam ik ook brieven tegen van twee vriendinnen van de middelbare school. In die eerste twee jaar op de middelbare, worstelde ik met die overgang van kind zijn naar puber zijn. De meiden om me heen waren al volop bezig met jongens en hun uiterlijk, maar zelf vond ik dat nog helemaal niet interessant. Ik maakte vriendinnen die daar ook nog niet mee bezig waren en ook van hen zat er post in de map. Zo herontdekte ik nu dat ik met één van hen een hele geheimtaal had ontwikkeld! Ik zou nu echt niet meer weten wat er staat, maar zie ons weer zitten op de gang op school in een nis.. Ons eigen alfabet verzinnend, we hadden er zelfs een hele grammatica bij bedacht en een heel lesprogramma ontwikkeld! Het heette Lieks en Gratijn (Grieks en Latijn). Ik vond het toen heel leuk om mee bezig te zijn, maar weet ook nog hoe ik destijds op een gegeven moment onze eigen taal niet meer snapte omdat de talenknobbel van die vriendin vele malen verder reikte dan de mijne. Nee, ik hield me vooral bezig met alle goden en godinnen die we hadden verzonnen, met hun bijbehorende verhaal.

Ook kreeg ik brieven vol geplakt met van alles en nog wat en las een andere oude bijnaam terug, één van die vriendinnen noemde me altijd “Bim”.

Vakantievrienden

Verder bladerend in de map, kom ik allerlei brieven tegen van een groepje kinderen van een kampeer-vakantie. Van wel vijf kinderen van die vakantie vond ik brieven terug! Ik balanceerde nu echt op dat randje van de pubertijd. Ik herinner me dat ik op die vakantie me voor het eerst bewust werd van mijn uiterlijk, door een aantal opmerkingen van andere kinderen. En ook hoe ik voor het eerst een beetje begon te flirten met jongens en daar lichte interesse in kreeg. Zo kwam ik in de map ook een brief tegen van een jongen van die vakantie, wat een geweldige brief!

Vooral met één meisje ben ik een tijdje blijven schrijven. Ik herinner me dat ik het zo leuk vond om met regelmaat post te ontvangen. In haar brieven gaat het duidelijk al een stuk meer over jongens, zo niet alleen maar. Over wie we leuk vinden, vragen over mijn verliefdheden en ga zo maar door. Ik was inmiddels duidelijk dat drempeltje over en lees ook vragen van haar terug over mijn eerste verkering.

Brieven over tienerproblemen

Uiteindelijk kom ik nog uit bij brieven van mijn nicht, Daisy. Wat bewonderde ik haar als klein meisje! Ik vond haar het mooiste meisje dat er bestond en altijd reuze interessant. Ik wilde haar zijn, wat soms tot best wat irritatie aan haar kant leidde. Ze paste vaak op me en het liefst wilde ik dan helemaal niet naar bed. Als puber was ik wel wat realistischer in mijn aanbidding, natuurlijk, maar nog steeds vond ik het fantastisch een brief van haar te krijgen. We woonden in elkaars buurt, dus gooiden de brieven bij elkaar in de bus. In haar brieven gaf ze me advies, met name over jongenszaken.

In die pubertijd was het helaas allemaal ook niet altijd rooskleurig, zowel voor mij als voor mijn vriendinnen niet. We worstelden allemaal met ons eigen stukje.. En om dit kaartje van een vriendin moest ik dan ook wel erg lachen.

Tijdreizen dankzij de post

Van sommige kaartjes in de map weet ik het verhaal niet meer, maar het was heel leuk om alles terug te lezen. Het laat nog maar eens zien hoe erg je je leven kunt vangen in post. Alle herinneringen die horen bij het schrijven van deze brieven, komen terug wanneer ik ze weer in mijn handen heb. Het is alsof ik weer eventjes 7, 12 of 15 ben. Ook leuk om te zien dat ik post altijd al leuk heb gevonden, leuk genoeg om toen ook alles te bewaren! Het voelde even als het maken van een mooie tijdreis, naar periodes uit mijn leven waar ik normaal gesproken niet echt meer aan denk. De mappen gaan terug naar zolder, als een stukje tijdslijn uit mijn leven. Wie weet, als ik er ooit niet meer ben, lezen mijn kleinkinderen de brieven weer en komen zo iets te weten over wie ik was als kind en als puber. Iets wat niet terug te vinden is op andere plekken.

Heb jij nog post van vroeger liggen?

Liefs,
Kim