Tags

, ,

Het jaar 2017 zit er bijna op en het was voor ons alledrie weer een roerig jaar vol hoogtepunten en dieptepunten. In de zomer hebben we jullie al veel verteld over alles wat er speelde in onze persoonlijke levens, dus om dat nóg eens te doen is misschien een beetje overdreven. Dit keer daarom een terugblik waarbij we alledrie dezelfde vragen beantwoorden!

Ruchama

Van wie of wat wil jij nu afscheid nemen?

Stel je me deze vraag met oprechte interesse en terwijl we tegen over elkaar zitten dan zal ik je het eerste antwoord wat me te binnen schiet vertellen. Nu we op het internet zitten en ik dat antwoord eigenlijk niet online wil zetten, zet het me aan het denken – héb ik niet al afscheid genomen? Is het feit dat er al jarenlang geen wisselwerking van interesse, liefde of oprechte woorden voor elkaar is niet de bevestiging dat er al afscheid ís genomen. Ik heb altijd al heel sterk de drang gevoeld definitief afscheid te nemen van degenen of hetgeen wat niet meer in mijn leven past.  Tot ik in vier jaar tijd mijn vader, mijn Tico en daarmee mezelf verloor. Drie mensen waar ik geen afscheid van wilde nemen, waar geen woorden hardop waren uitgesproken. Uiteindelijk leerde ik de nieuwe Ruch door en door kennen, kon ik het gemis van mijn vader omzetten in liefde en koesteren maar bleef het afscheid van Tico knagen. Spijt, twijfels, nieuwe inzichten. Tico was naar mensen een heerlijke schat, maar bij soortgenoten kwam zijn onzekerheid en border collie karakter naar voren en dat gaf hem veel stress. Mijn eigen groei en ervaring met Lupa maakte dat ik hem graag anders had willen kunnen begeleiden. Na zijn dood heb ik nooit meer, ondanks mijn grote liefde voor, een zwart/witte hond willen hebben omdat het me teveel aan Tico denken tot ik begin dit jaar totaal onverwacht verliefd werd op een zwart/wit pupje uit Roemenië. Het voelde zo vertrouwd, even was ik bang dat ik Tico aan het vervangen was maar toen werd het me duidelijk. Ik nam afscheid van een gevoel wat me constant dwars zat om Tico écht te kunnen herdenken en koesteren. Ik maakte ruimte om Tico weer volop lief te kunnen hebben en daarmee ook liefde over te hebben voor een ander zwart/witje. Wat ik bij Tico anders had willen doen, heb ik allemaal op Cody kunnen toepassen en soms kijk ik naar hem en zie ik Tico terug in zijn poten, zijn ogen en de lekkere dopneus en dan glimlach ik. Soms is afscheid nemen, loslaten nodig om ruimte te maken om weer lief te kunnen hebben.

Met welke intentie doe jij de dingen die je doet?

Hierboven schreef ik al dat ik dingen af wil sluiten met woorden en niet alleen met daden. Ik hecht een enorme waarde aan eerlijk en oprecht zijn. Om alles wat ik doe met liefde, aandacht en oprechtheid te doen. Door de jaren heen is dat gevoel alleen nog maar sterker geworden. Wanneer iets niet gemeend is dan krijg ik het letterlijk mijn strot niet uit. Ik hoef geen contact met familieleden wanneer de intentie niet oprecht is, bij mensen die het één zeggen maar constant het ander doen kan ik min hart niet storten en naar degene die altijd net even wat sneller bij de kassa wil zijn om als eerste te kunnen afrekenen probeer ik te glimlachen. Ik ga niet mee in toneelstukjes en kan geen verzonnen complimenten geven maar probeer wel altijd mild te zijn. Een ander weet misschien niet beter of kan (nog) niet anders. Door zelf alles wat ik doe met aandacht en liefde te doen begin je een kettingreactie die werkt. Je creëert een gevoel van veiligheid en ruimte om te kunnen delen. Wanneer ik langs iemand loop of fietst proeer ik diegene altijd even aan te kijken, mijn van nature nogal norse blik even opener te zetten en te lachen met mijn ogen waarop ik meestal een vriendelijke glimlach terug krijg. Sowieso lach ik veel en graag, ik vind dat je met humor enorm veel kan relativeren en oplossen. Op mijn werk krijg ik dan ook regelmatig het compliment dat ik zo vrolijk ben, met heel mijn gezicht lach en zo gelukkig over kom.

Waar krijg je energie van?

Het werken met ouderen en hen alle aandacht en liefde die ik in me heb kunnen geven, geeft mij zoveel energie. Ik ben dol op de momenten waarop een arm om iemands schouders en je wang tegen diegene zijn wang drukken alles is wat ze even nodig hebben, samen de slappe lach kunnen hebben of het oogcontact even een verbinding is van elkaar écht zien. Toch wil ik eind van de dag het liefste niemand om me heen hebben, ik wil in mijn eigen huisje zijn met op mijn twee honden naast me en even een niemand anders te hoeven denken. Zij zijn de twee die me totaal weer op kunnen laden, door hun gekke streken, het heerlijk kunnen knuffelen of met hun warme lijfjes naast me te komen liggen. Twee wezentjes gevuld met onvoorwaardelijke liefde, vrolijkheid en aandacht. Oh wat een heerlijkheid. Ik werk bewust niet fulltime zodat ik meer tijd heb om samen met mijn honden te kunnen zijn. Op mijn vrije dag is hetgeen waar we alle drie het meeste naar verlangen een lange wandeling samen. Op de fiets naar het bos of de duinen en daar genieten van de rust, natuur en elkaar. Om daarna thuis heerlijk mijn hondjes in diepe slaap te zien zakken terwijl ik even tijd heb om te doen waar ik daarna het allerliefste doe –  met mijn handen en hoofd ebzig zijn met papier en andere mooie stationery.

Want dat is iets anders wat ik dit jaar heb ontdekt -wat een enorme energie en liefde ik krijg van het samen zijn met gelijkgestemden mensen. Op het Stationery Café ontdekte ik een tweede thuis en oh wat geniet ik van de inspirsatie en energie die ik daar op doe!

 

Nienke

Van wie of wat wil jij nu afscheid nemen?

De gezondheid van mijn vriend verslechtert en dat vraagt een heleboel van hém, maar ook van mij. Steeds moeten we iets inleveren om te kunnen overleven. Na zoveel jaar schikken is ook mijn ruimte zo klein geworden dat ik het daar steeds vaker heel erg moeilijk mee heb. Regelmatig moet ik mijn eigen behoeftes en verlangens aan de kant zetten om alles te kunnen doorstaan. En dan heb ik het ook over dingen die ik in de basis nodig heb en dingen die mij mij maken. Dat maakt dat ik in de afgelopen jaren al een heleboel afscheid heb moeten nemen. Bewust en onbewust: voor sommige dingen kies ik, andere gebeuren gewoon. De verandering die bij anderen misschien verspreid wordt over een aantal jaren, gebeurt bij mij in hele korte tijd. Dat doet soms best veel pijn. Ik noem die pijn groeipijn.

Ik maak gedwongen een soort transformatie door. En neem daarmee zelfs een beetje afscheid van mijn vriend én mezelf. Het is een vorm van rouwen. We zijn er nog wel, maar ook weer niet. We nemen afscheid van onze oude ‘ik’ en groeien uit tot een nieuwe versie van onszelf. Dat veroorzaakt dus groeipijn, maar het laat me ook dingen zien en doen die ik eerder als onmogelijk had beschouwd. Omdat oude patronen niet meer werken, leer ik nieuwe. En die nieuwe patronen voelen heel goed. De laatste jaren hebben als een soort dubbelleven gevoeld. Ik schakelde tussen de oude en nieuwe versie, maar geloof dat ik er nu klaar voor ben: ik wil echt afscheid nemen van wie ik was om de nieuwe Nienke voluit te kunnen zijn.

Met welke intentie doe jij de dingen die je doet?

Bij deze vraag dacht ik meteen aan de quote van Waylon Lewis die je hierboven ziet. Als ik me leeg of down voel, probeer ik lief te zijn voor mezelf. Want van een kale kip kan je niet plukken. En als ik me vol voel, probeer ik dat te delen. Daarnaast kijk ik ook naar de dingen die ervoor zorgen dat ik me leeg of vol voel. Want als ik mezelf vul, heb ik daarna ook iets om te delen.

Omdat eigenlijk niets meer vanzelfsprekend is, probeer ik in het moment te leven en naar mijn hart te luisteren. Ik leer om steeds meer oprecht te zijn. Dat houdt in dat ik vaker reageer met: dat heeft voor mij geen prioriteit, daar voel ik nu geen ruimte voor, dat zie ik anders, daar voel ik me niet prettig bij en ga zo maar door. Dat is soms best lastig, want de ander kan zich daardoor afgewezen voelen. Maar juist door mijn grenzen aan te geven en nee te zeggen, kan ik er op andere momenten wel voluit zijn. En oprecht zijn houdt ook in dat ik aangeef waar ik me wél prettig bij voel. Als iets of iemand me een goed gevoel geeft, uit ik dat ook. Mijn intentie is om zuiver te zijn.

Waar krijg je energie van?

“Look for the helpers. You will always find people helping.”

Toen ik vandaag (de dag dat ik de tekst voor het blogje schrijf) buiten liep, dacht ik terug aan het citaat dat je op de afbeelding hierboven ziet. Het viel me op dat de meeste mensen langs me keken. Maar zo nu en dan voelde ik ook vreemde ogen naar de mijne zoeken. Zodra onze blikken elkaar vonden, glimlachten we oprecht naar elkaar. Nu kijken wel meer mensen even naar je, maar met sommige mensen wissel je een blik die iets met je doet. Het citaat schoot door mijn gedachten. Zijn dit nou die helpers? Ik weet zeker dat die mensen vreemd voor me zijn en toch herken ik ze. Ze geven me een bepaald gevoel. Deze ontmoetingen geven me energie. Zelfs als ze maar enkele seconden duren.

Soms groeit er uit zo’n ontmoeting een wat langer durend contact. Vanmiddag stond ik bijvoorbeeld in een kringloopwinkel en zag ik een medewerker die mij ook dat gevoel geeft. We hebben nog nooit een écht gesprek gehad en toch kennen we elkaar een beetje door elkaar te zien. Deze keer liet hij me weten dat hij me ziet. Hij weet waarnaar ik op zoek ben en zei: ‘Het komt al even niet binnen’. Door de manier waarop hij dat zei, voelde ik me écht gezien. Tijdens het bezoekje aan deze kringloopwinkel heb ik meerdere mensen gezien. Zelfs meerdere mensen aangekeken! En tóch was dit anders. Weet jij wat ik bedoel?

Kim

Van wie of wat wil jij nu afscheid nemen?

Het afgelopen jaar heb ik afscheid genomen van mijn baan, van Zierikzee en van het wonen in Zeeland. Ik verhuisde naar Pijnacker met mijn gezin. Het voelt dan ook alsof ik vooral klaar ben om van alles te verwelkomen. Tegelijkertijd betekent het verwelkomen van dingen ook juist afscheid nemen van andere dingen. Zo neem ik steeds meer afscheid van me iets aantrekken van wat andere mensen zouden kunnen denken of vinden, neem ik afscheid van allerlei vastgeroeste patronen in mijn denken en neem ik afscheid van allerlei spullen in huis. Al dat scheid nemen is dus vooral om ruimte te maken voor nieuwe dingen. In huis wil ik letterlijk de ruimte maken om te leven, zonder dat het helemaal vol staat met spullen. In mijn lijf maak ik ruimte om beter naar mijn gevoel te kunnen luisteren. In mijn leven maak ik ruimte voor nieuwe kansen.

Met welke intentie doe jij de dingen die je doet?

Mijn intentie is vooral om trouw te zijn aan mezelf en daarmee oprecht te zijn in wat ik naar buiten breng. In 2017 ben ik steeds meer van binnen naar buiten gaan leven. Ik heb ontdekt dat als ik iets doe omdat dat echt vanuit mijzelf komt, het me nooit energie kost en wel nieuwe energie geeft. Zo zag ik mezelf altijd als een introvert persoon die veel tijd alleen nodig heeft, terwijl in werkelijkheid ik heel graag onder de mensen ben maar dan wel in een openheid. De momenten dat ik niet echt luister naar mezelf en toch doorduw betaal ik de prijs altijd met grote vermoeidheid. Dat is niet erg, soms is doorduwen gewoon nodig. Maar zelfs op die momenten werkt het voor mij om me eraan over te geven, om uit de weerstand en de ergernis te blijven. Zo nam ik pas geleden de metro om anderhalf jaar na de documentaire ‘Brieven van Pancho’ iets te gaan drinken met Shay. Drie haltes voor de mijne moest iedereen wegens een stroomstoring de metro uit. Daar stond ik dan, middenin Rotterdam in het pikkedonker (ook straatverlichting en stoplichten waren uit), batterij van mijn telefoon bijna leeg en geen idee waar ik heen moest. En het begon ook nog te regenen. Een situatie waar ik flink van had kunnen balen, maar door me eraan over te geven voelde het eigenlijk wel avontuurlijk. Ik volgde op gevoel een groepje mensen, die leidden me naar Rotterdam Centraal. Daar maakte ik oogcontact met een man, aan wie ik vroeg waar de trams reden. Ik nam een tram en kwam op plaats van bestemming aan. Ik was flink natgeregend, maar nestelde me aan een tafeltje met een boek en zelfs de tijd waarin ik wachtte op Shay die ook vertraagd was door omstandigheden, voelde als een cadeautje omdat ik in die tijd mijn boek kon uitlezen. Deze hele aanloop maakte dat ik me heel kalm en open voelde toen Shay er eenmaal was en we hadden een hele mooie, verbindende avond met elkaar.

Waarin ik nog zoekende ben is het gebied van werk. Ik merkte in mijn vorige baan dat ik het steeds lastiger vond om mijn werk te doen van binnen naar buiten, omdat er van buitenaf meer en meer regeltjes werden opgelegd en ik telkens gevraagd werd me bezig te houden met dingen waar ik het nu niet van voelde. In mijn vakgebied is het vaak een manoeuvreren tussen het belang van de cliënt en het belang van de organisatie, maar veel ruimte om iets te doen gewoon omdat dat zo voelt is er niet. Ik wil nu weer werk zoeken, maar voel veel weerstand als ik vacatures lees. Ik weet nog niet goed welke baan er past bij wie ik nu ben, waarbij ik het werk kan blijven doen vanuit een intentie die energie blijft geven en niet alleen maar energie kost. Me daarbij beseffende dat “de perfecte baan” ook niet bestaat en juist door de weerstand heen werken ook heel nuttig kan zijn.

Waar krijg je energie van?

Van klein en grote avonturen, van ontmoetingen, van verbinding, van het onverwachtse, van spontaniteit, van diep in mezelf kijken of diep in een ander, van het laten stromen met mensen, van oprechtheid, van de Postfabriek(!), van boeken lezen, brieven schrijven, geraakt en beroerd worden, van DANSEN alsof niemand kijkt, van iemand diep in de ogen kijken, van liefde, vriendschap, harts-tocht, van doen wat ik moet doen <3

Morgen is er nog één Adventsblogje op onze Postfabriek. Zien we jullie dan weer?

Liefs, Kim, Nienke en Ruchama