Op woensdag 4 juni had de Postfabriek een hele spannende dag. Ruchama en Kim kwamen naar Hengelo toe, omdat er bij Nienke thuis een filmploeg kwam! We waren gevraagd om mee te werken aan het programma 10x beter de zomer door. Ze wilden ons komen filmen voor een item over post! Onze liefde voor post delen we graag. Daarom wilden we graag meewerken, maar het was toch wel spannend allemaal! Vandaag vertellen we hoe het allemaal verlopen is.

Het telefoontje

Het begon allemaal met een mailtje van een redactielid van het programma met de vraag of ze met één van ons even kon bellen. Kim was de eerste die tijd had: “Het was een heel leuk telefoongesprek, waarbij Jasmijn van alles vroeg over ons en over de Postfabriek. Ik voelde meteen dat dit iets heel leuks zou worden en kon niet wachten om mijn verslag te doen aan Ruchama en Nienke. Wel bleek al meteen dat opnames al op korte termijn plaats zou vinden, het liefst de week daarop zelfs al! Omdat we alledrie niet bij elkaar om de hoek wonen, konden we zo snel echter niet samen komen. Na meerdere telefoontjes, ook met Nienke, hebben we uiteindelijk een draaidag geprikt. Nu kon de echte voorpret beginnen!”

De voorpret

Voor ons alledrie begon de dag van de draaidag heel verschillend.
Kim: “Omdat Hengelo voor mij wel drie uur rijden is, wilde ik dat niet op één dag doen. Ik sliep dus bij vrienden die op de route wonen en werd in hun huis wakker. Zenuwachtig was ik gelukkig niet, ik had veel zin om Ruchama en Nienke weer te zien. In het filmpje lijkt het misschien alsof we wel vaker zo met z’n drietjes om de tafel zitten te knutselen, maar in werkelijkheid zou dit pas de derde keer zijn dat ik mijn lieve collega’s weer zou zien! Ik had afgesproken om Ruchama op te halen op een bushalte onderweg en dat was wel heel fijn. Zo konden we lekker kletsen in de auto, in plaats van in ons eentje zitten zenuwen! Ik maakte me nog het meest zenuwachtig over de autorit en het parkeren, want dat vind ik altijd spannend op onbekend terrein. Nienke stond ons al op te wachten en eenmaal aangekomen was het eerst tijd voor een lekker kopje thee in de zonnige tuin. Net als de vorige ontmoetingen, voelde het voor mijzelf ook alsof we wekelijks zo’n theekransje houden met z’n drietjes. De gesprekken uit de brieven voerden we nu gewoon in het echt! Ruchama verraste ons nog met een lief cadeautje! En toen was dan het wachten op de filmploeg aangebroken en begonnen de zenuwen toch wel een beetje te komen hoor.”

Ruchama: ”Van te voren was al benoemd dat het een kort item zou worden en alle drie aan het woord teveel zou worden. Waardoor we onderling hadden besloten dat Nienke het interview op zich zou nemen en ik met een stuk minder zenuwen de dag in ging. Ik liep al gezellig met twee gevulde rode hart-emmers als kadootjes rond en genoot juist van de gezelligheid samen. Het elkaar weer zien. Die ochtend was de eerste keer dat we daadwerkelijk met knutselmateriaal op tafel zaten te kletsen, terwijl we stempels aan het uit proberen waren voor ons logo. Toen later bleek dat ze graag zo’n soortgelijk shot wilde vond ik het zo jammer dat juist dat niet gefilmd was – want dat was precies zoals we zijn. Ontspannen, kletsend en lachend. Zodra die grote camera aan gaat en die pluizige microfoon boven je hangt maakt spontaniteit toch plaats voor best wat zenuwen! Zo heb ik nog een keer vol verbazing ineens naar boven gekeken omdat ik ineens iets vlak boven mij zag, wat dus die microfoon bleek te zijn. In hetzelfde moment realiseerde ik zich hoe suf dit er op beeld uit moet dus en bedacht dat het dan maar moest lijken alsof ik iets zag vliegen. Vol fantasie keek ik een beetje om zich heen alsof ik een mooi vogeltje zag vliegen hihi”.

Het filmen

De filmploeg kwam aan: een regisseur, een geluidsman en een cameraman. Het was eerst tijd om met z’n allen te lunchen in de tuin en zo konden we eerst rustig kennismaken voordat we echt aan de slag gingen. De regisseur had dat beroep duidelijk niet voor niets gekozen, hij stelde ons al veel vragen over post en de Postfabriek en deelde ook wat van zijn eigen ervaringen. Na de lunch kon het filmen beginnen. Er was afgesproken dat Nienke het woord zou doen omdat we bij haar thuis waren, Ruchama en Kim waren erbij om de dag mee te beleven en als het zo uitkwam zouden we ook nog even met z’n drietjes gefilmd worden.

Nienke mocht plaatsnemen in haar knutselkamer en Ruchama en Kim gluurden vol trots mee vanaf de trap (ook hét moment om een selfie te maken natuurlijk!) Het was zo leuk om Nienke in haar postkamer te zien zitten, met een cameraploeg en pratend over onze grote liefde voor post!

Nienke: “Er werd me gevraag om aan mijn bureau plaats te nemen en te gaan knutselen zoals ik dat altijd doe. Maar mijn bureau staat normaal tegen de muur, er zitten nooit drie mannen voor me als ik een brief zit te schrijven, er staan nooit felle lampen en ik vertel nooit hardop wat ik aan het doen ben! Ik ben een ontzettende flapuit, ik zeg vaak wat ik denk. Het moeilijkste vond ik dan ook de manier waarop ik de vragen van de regisseur moest beantwoorden, terwijl ik tegelijkertijd een bepaalde handeling voor de vijfde keer achtereen moest doen. Als de regisseur bijvoorbeeld vroeg wat mijn lievelingskleur was, mocht ik er niet “rood!” uitfloepen. Ik moest zelf een zin vormen met het antwoord erin verwerkt: “mijn lievelingskleur is rood”. En dan is het lastig om spontaan te blijven. Helemaal als je ook nog gevraagd wordt om langzamer te schrijven, rechter te zitten, te zorgen dat je haar achter je oor blijft zitten en een zin voor de zoveelste keer met hetzelfde enthousiasme uit te spreken. Ik vertel heel erg graag over onze liefde voor post, maar dit was moeilijker dan ik vooraf had gedacht. Gelukkig waren de drie mannen die je op de foto hierboven ziet ontzettend aardig en zaten mijn lieve collega’s achter me op de zoldertrap”.

 

Vervolgens was het tijd om in de tuin met z’n drietjes te gaan knutselen. We sjouwden alle knutselspullen naar buiten, schonken nog wat te drinken in, microfoontjes en andere apparatuur werd geïnstalleerd en het filmen kon beginnen. Op commando post maken blijkt toch wat lastiger dan we dachten. Zo heeft Ruchama nog nooit zo scheef en lelijk ‘mooie letters’ op een kaartje geschreven en had Kim geen idee meer wat ze nou zou kunnen maken. Na elkaar wat ideeën te hebben aangedragen, begonnen we vol enthousiasme. Maar ineens betrok het buiten en ja hoor.. Was het de hele dag zonnig geweest, juist nu begon het te regenen! Gauw dekten we de tafel af en vluchtten met z’n allen naar binnen.

In een gesprekje kwam naar voren dat Whiskey, de hond van Nienke en haar vriend, de post kan pakken en dát moest natuurlijk gefilmd worden. Daarvoor was er ook een postbode nodig. De postbode die op woensdagen de post brengt, komt altijd laat in de middag. Maar de buurjongen van Nienke is ook postbode. Van hem konden we een uniform lenen waarmee de geluidsman zichzelf omtoverde tot postbode. Hij bezorgde een paar keer de post en als een echte filmster speelde Whiskey zijn rol en herhaalde het shot zo vaak als nodig was! Terwijl dit gefilmd werd zaten we met zijn drietjes op de bank, te grinniken om onze ‘postbode’ en hebben dus niks gezien van dit shot. In het item zelf zagen we voor het eerst het stukje met Whiskey en juist dit shot maakt het filmpje helemaal af!

Ondertussen zaten we allemaal op onze telefoons te kijken hoe lang de bui nog zou duren en besloten tussen twee buien door verder te filmen. Het was inmiddels buiten een beetje opgeklaard en dus tijd om weer plaats te nemen aan de knutseltafel. We deden een dappere poging, maar het betrok al heel snel weer en tussen de regenspetters en windvlagen door probeerden wij nog keurig de vragen van de regisseur te beantwoorden. Ruchama: “Terwijl ik uitgebreid antwoord gaf op de vraag welk poststuk voor mij het belangrijkste is, begon het steeds harder te waaien en regenen. Ik zag het haar van Kim, die tegen over me zat, alle kanten op waaien en het begon steeds harder te regenen. Na het eindigen van mijn zin moest ik dan ook zo hard lachen, om dit hele beeld. Wij heel dapper buiten zitten knutselen, vragen beantwoorden terwijl onze haren alle kanten op waaiden, alles nat regende en we ons door de zenuwen niet eens druk maakten om de postspullen die nat werden! We zijn hierna dan ook snel naar binnen verhuisd. Dan maar aan de eettafel! Of we samen aan een logje wilden werken voor de Postfabriek. Tsja, we schrijven onze logjes altijd los van elkaar en overleggen via de whatsapp. Wat is het dan ineens gek en ongemakkelijk om echt naast elkaar te zitten en ook nog met een Ipad waar we nooit op werken en die heel langzaam was!? Uiteindelijk mochten we hier alle drie nog een paar vragen beantwoorden.

Nu restte er nog één shot: wij die een envelop op de post gooiden! Aan de knutseltafel hadden we met z’n drietjes post gemaakt voor het zoontje van Kim, dus deze post gingen we nu naar de brievenbus brengen. De cameraploeg zou vast naar de brievenbus gaan en zou dan filmen hoe wij aan kwamen lopen. De brievenbus is bij een winkelcentrum met drukke supermarkt en een cameraploeg trekt natuurlijk de aandacht. Met zijn drieën daar heen wandelend, gezellig kletsend moesten we dan ook ineens heel hard lachen. We kwamen de hoek om en zagen in de verte de cameraploeg klaar staan bij de brievenbus – voor ons! Eerst moest een aantal keer gefilmd worden hoe de brief op de bus ging. Terwijl er steeds meer mensen voor de supermarkt bleven staan kijken met een blik “Ik (her)ken ze niet maar er is een camera bij dus ze zullen wel bekend zijn!” Daarna vroegen we nog aan een mijnheer of we misschien zijn post op de bus mochten doen, omdat die van ons er al in zat. Maar hij keek zo verontwaardigd en het mocht niet! Op het moment dat we dachten klaar te zijn zag Ruchama iets in de ogen van de regisseur en vroeg lachend ”Wil je ons op de brievenbus hebben ofzo als eindshot?” Dat had hij gelukkig niet voor ogen maar wel iets “grappigs” om mee af te sluiten. Of we misschien TADAAAAA konden roepen. Oh, wat hebben wij een pret om die tadaaa gehad! Het voelde ZO ongemakkelijk en raar om te doen. We waren zelfs een beetje bang voor hoe dit in het item er uit zou zien en het Tadaaa werd al snel een vast grapje van ons drieën. Gelukkig is het in het filmpje eigenlijk héél erg leuk geworden, dus ja.. complimenten aan de regisseur 😉

Het filmen zat er nu echt op, tijd om afscheid te nemen. We bedankten de cameraploeg en zij ons en onze wegen scheidden zich. Bij Nienke hebben we nog even nagenoten en toen was het tijd voor Kim en Ruchama om ook naar huis te gaan. Door de stortende regen heeft Kim Ruchama terug naar de bus gebracht en is, na een lekker maaltje bij haar vrienden, weer helemaal terug naar Zeeland gereden.

We waren opgelucht dat het erop zat, maar ook reuze benieuwd naar het resultaat. We hebben bijna anderhalve maand geduld moeten hebben, maar dat is rijkelijk beloond. We zijn heel blij met hoe het filmpje is geworden! Nog blijer zijn we echter om weer een mooie en bijzondere dag te beleven samen, want doordat we elkaar niet vaak zien is het extra speciaal wanneer dit wel het geval is!

We hopen dat jullie er ook van genoten hebben.

Lieve groetjes,

Ruchama, Kim en Nienke.