Je liep vanmorgen in de stad langs een kaartmolen en zag daar een mooie kaart die perfect is voor een dierbare vriendin. Vol enthousiasme kocht je de kaart en snelde naar huis om er wat op te schrijven. Maar eenmaal thuis staar je al een half uur naar de lege achterkant. Wát schrijf je nu aan haar? In ‘Schrijven, deel 1‘ vertelde ik hoe je door regels, gewoontes en gedachtes los te laten makkelijker schrijft. Dus eigenlijk moet je niet twijfelen maar doen! Vandaag deel ik een paar tips, die je op weg kunnen helpen als je even geen inspiratie hebt.

Uniek

Wees eens eerlijk. Zit je nu naar een lege kaart te staren en weet je niet wat je aan je vriendin wil schrijven? Of weet je niet hoe je het moet schrijven? Ben je bang om woorden verkeerd te schrijven? Wil je graag een ‘perfect’ lopend zinnetje erop krabbelen, lukt het niet en vind je ineens dat je helemaal niet goed kan schrijven? Ben je aan het bedenken wat je ‘hoort’ te schrijven? Misschien helpt het je om te realiseren dat wat je kan én ‘niet kan’ je uniek maakt. Hierbij moet ik meteen denken aan een fragment dat ik ooit op de televisie zag. Ik kan me niet meer herinneren in welk programma dit fragmentje te zien was, maar ik weet nog precies hoe die mevrouw eruit zag, welke bewegingen ze maakte, wat ze zei en vooral hóe ze dat zei. Ze was ergens heel erg dankbaar voor en probeerde dit in woorden te vatten. Ze beheerste de Nederlandse taal nog niet zo goed en zei: “Ik groooote blij.” Met de uitdrukking op haar gezicht en de grote gebaren die ze erbij maakte, ondersteunde ze die woorden. Ze zei het misschien niet zoals het ‘hoorde’, maar ze had het eigenlijk niet beter kunnen zeggen. Juist daarom heb ik het onthouden en raakte het mij zo. De woorden die ze koos om de grootte van haar blijdschap te uiten, waren in mijn ogen mooier dan de woorden die ze had gebruikt als ze de Nederlands taal wel goed beheerst had. Ik denk aan haar als mijn twijfels over ‘hoe het hoort’ in de weg staan. Ik probeer de regeltjes los te laten en mijn gevoel te laten spreken. Want juist de manier waarop je een kaart of een brief schrijft, maakt het persoonlijk. Dát maakt het jouw persoonlijke stukje aandacht aan iemand. Dát maakt het uniek en mooi! Dus schrijf op het kaartje wat je wil schrijven, maak je geen zorgen over (ongeschreven) regels.

Tijd en aandacht

In de cadeauwinkel waar ik werk zijn ook een heleboel kaarten te koop. Als postliefhebber word ik niet alleen blij van zélf kaartjes ontvangen en versturen. Maar ik vind het ook mooi om te zien hoeveel andere mensen kaartjes komen uitzoeken. De meeste kaarten die ik op een dag verkoop zijn verjaardagskaarten. Ze worden vaak bij een cadeautje gegeven of gebruikt om geld in te stoppen. Maar kaarten zijn ook kleine momentjes van samenzijn. Een bijzondere manier om iets met iemand te delen. Soms heb ik zelfs het geluk dat een klant het kaartje in de winkel schrijft. Daar word ik ontzettend nieuwsgierig van! Natuurlijk sta ik niet te gluren naar de woorden op de kaart, maar soms vang ik een glimp op van iemand die met volle aandacht staat te schrijven, alsof ze even vergeten dat ze midden in een drukke winkel staan. Het lijkt alsof ze echt even samen zijn met de persoon aan wie ze de boodschap schrijven. Ik beeld me in hoe iemand met hetzelfde plezier deze kaart zal lezen. Práchtig! Dat ik dit af en toe mag aanschouwen, deel ik graag met jullie. Want het was voor mij een hele mooie les. Ik vind dat ieder kaartje dat wordt gekocht, geschreven en gegeven of verstuurd de moeite waard is. Maar ik werd hierdoor nog bewuster van het stukje aandacht dat je iemand cadeau geeft met een kaart of een brief. Dus als je eens gauw alleen je naam op een kaartje krabbelt, bedenk je dan dat het met diezelfde snelheid gelezen wordt. Misschien kan je iets meer tijd vrij maken, al is het maar een minuutje, om een kleine persoonlijke boodschap erbij te schrijven? Je stopt er zo een beetje meer aandacht in en het zal daardoor waarschijnlijk met meer aandacht gelezen worden. Het is echt even een momentje van jullie samen! Het wordt vast ontzettend gewaardeerd en wedden dat je op deze manier voor een grote glimlach zorgt?

Beleving

Kom je niet verder dan liefs of groetjes en je naam? Heb je moeite om uitgebreider te schrijven? In een blogje over het schrijven van je eerste brief legt Kim uit hoe je jezelf op een leuke manier kan voorstellen. Ze legt uit dat je al veel meer over jezelf vertelt, door niet alleen feiten te noemen maar ook je beleving erbij te schrijven. Deze tip kan je ook toepassen bij het schrijven van een kaartje aan iemand die je al kent. Misschien kan je beginnen te vertellen dat je deze kaart kocht, omdat de afbeelding je deed denken aan hem of haar. Wil je nog iets meer schrijven? Vertel dan waarom je een kaartje stuurt en waarom je deze kaart uit alle andere kaartjes in de winkel speciaal voor hem of haar kocht. Je kan bijvoorbeeld vertellen dat de schelpjes op de voorkant van de kaart je aan het gezellige dagje Scheveningen lieten denken. Dat je het zo lief vindt dat ze je uitnodigde om mee te gaan en dat je bij het zien van deze kaart met een grote glimlach terugdenkt aan de fijne gesprekken op het terrasje bij de ondergaande zon. Door je eigen herbeleving te beschrijven, stuur je die ook aan haar!

Schrijven is uitvinden wat er in je leeft

In het begin lijkt het misschien moeilijk om een kaartje te schrijven, maar voor je het weet heb je aan een kaartje niet genoeg. Ik begon ook met het versturen van kaartjes. Toen ik het plezier in schrijven (her)ontdekte werden het al gauw (lange) brieven. Schrijven is voor mij meer dan een verhaal delen. Het is zoals Rutger Kopland het zo prachtig beschrijft: schrijven is uitvinden wat er in je leeft. Ik begin met een gevoel dat ik wil ontdekken. Het gevoel ontstaat door een brief van een postvriendin of iets wat ik meemaak. Ik begin de brief te beantwoorden, het gevoel te beschrijven en er ontstaat een verhaal. Zo begon ik ook met het schrijven van dit blogje. Een lezer vroeg of we konden vertellen over het schrijven van een brief, want hoe doe je dat? Voor ons voelde het vanzelfsprekend, dat doe je gewoon! Ik had er nog geen manier of woorden voor om het aan iemand uit te kunnen leggen. Maar toch begon ik eraan. Want dat het voor ons vanzelfsprekend voelt, betekent niet dat het voor iedereen zo is. Dat is niet alleen bij schrijven, zo is het eigenlijk met alles wat je doet, ziet, ervaart, ruikt, hoort en voelt. Ga maar eens met een vriendin naar de supermarkt. Je denkt dat je hetzelfde beleeft. Het voelt voor jou heel vanzelfsprekend dat je die lekkere chocolaatjes zag, dat je een liedje hoorde en daardoor moest denken aan die keer dat je er in de auto naar luisterde. Maar vraag je vriendin eens hoe zij het bezoekje aan de supermarkt ervaarde! Het voelde als iets wat je samen deed, wat je samen ervaarde. Toch was jullie beleving ervan heel verschillend. Je vriendin zag geen chocolaatjes. Zij zag koekjes die haar aan haar oma deden denken. Het was haar totaal niet opgevallen dat er muziek werd gedraaid in de winkel. En toen ze het wasmiddel rook op weg naar de kassa, bedacht ze zich dat ze de was nog moet ophangen. Ontdek dat belevingen voor iedereen anders zijn. De meest gewone situaties worden unieke belevenissen door de ogen van een ander. Vanaf het moment dat ik dit ontdekte, begon ik alles veel intenser te ervaren en werd ik ontzettend nieuwsgierig naar de beleving van een ander. En door met andere ogen naar mijn eigen gevoelens te kijken, ontdek ik pas echt wat er in me leeft. Ik zoek er woorden voor om het in een brief met een postvriendin te kunnen delen en zie daardoor op een andere manier hoe dingen in elkaar steken. Ik ontdek opnieuw terwijl ik erover schrijf.

In learning you will teach, in teaching you will learn

Misschien denk je bij het woord leraar niet meteen aan jezelf. Je denkt eerder aan de man die je in een grote collegezaal, moeilijke en interessante dingen over je vakgebied uitlegt. Maar eigenlijk is iedereen een leraar en kunnen we ontzettend veel van elkaar leren. Dat kan je doen door jouw beleving te delen. Door te delen wat je zelf ontdekt, door te leren van elkaar, door het andere perspectief te zien. Zo leerde ik ook van het schrijven van dit blogje. Door woorden te zoeken voor iets wat als vanzelfsprekend was gaan voelen, leerde ik zelf een heleboel. Je leert door schrijven niet alleen van elkaar, je leert ook van jezelf. (De quote hierboven is van Phil Collins).

 

Niets meegemaakt

Als kind zag ik het prentenboek Max en de Maximonsters als een verhaal over een groot avontuur. Ik dacht dat Max echt op reis ging. Maar nu ik ‘volwassen’ ben, bekijk ik het heel anders. Ik zie dat het gaat over fantasie en gevoelens een plekje geven. Maar deze afbeelding is in mijn ogen ook een mooi voorbeeld om te laten zien dat je belevingswereld groter is dan de ruimte waar je bent. Dacht je dat je dat je niets had om over te schrijven? Dat je een hele saaie week hebt gehad, omdat je ziek in je bed lag en daardoor een week lang naar het plafond hebt liggen staren? Kijk verder dan dat! Je hebt misschien alleen je plafond gezien, maar je hebt toch over veel meer dingen nagedacht? Dat kan je ook delen! In brieven hoef je niet altijd te vertellen over wat je hebt gedaan, je kan ook je gedachtes delen. Je kan vertellen over een spannend weekend waarin je op survivaltocht bent geweest. Over slapen in een zelfgebouwde tent, bergen beklimmen en over hoe het eten smaakte dat je maakte van planten die je in de natuur vond. Maar je kan ook hele mooie verhalen delen over allerlei gedachtes die je had terwijl je met je gebroken been op de bank lag. Dat is toch ook een vorm van survivallen? 😉 Er is altijd wel iets om over te schrijven. Je hoeft niet bang te zijn dat jouw verhaal saai is omdat je niet eens verder dan je eigen bed bent geweest.

Schrijfplek

De meeste brieven en blogs ontstaan terwijl ik op de trein wacht, onder de douche sta of met mijn hondje wandel. Ik vind de rust en de stilte aan mijn bureau heel fijn om met volle concentratie iets te schrijven. Maar het ontstaat al op het moment dat ik iets ervaar, besef, ontdek of voel. Ik neem mijn schrijfblok overal mee naartoe om het meteen op te kunnen schrijven. Want van de keren dat ik dacht dat ik het wel kon onthouden tot ik thuis was heb ik altijd spijt. Als ik woorden voor op een kaartje niet kan vinden, laat ik het even rusten. Het voelt voor mij dan als sjouwen met zware tassen. Neem een kleine pauze en daarna voelen de tassen minder zwaar. Thuis vind ik de concentratie om iets op te schrijven, maar juist buiten de deur vind ik de mooiste voorbeelden om over te schrijven. Na het lezen van ZIN: lust in je leven door schrijven, een boek van Geertje Couwenbergh begon ik meteen te lezen in een ander boek over schrijven. Ook door Schrijven vanuit je hart, geschreven door Natalie Goldberg werd ik erg geïnspireerd. Als je ook van schrijven houdt of schrijfinspiratie zoekt, kan ik deze boeken zeker aanraden! Door die boeken ben ik nóg meer buiten de deur gaan schrijven. Ik schrijf niet alleen gauw op wat me te binnen schiet, ik ga nu speciaal de deur uit om te schrijven. Ik ben anders naar mijn eigen woonplaats gaan kijken. Ik zie niet meer de supermarkt waar ik vanzelfsprekend mijn boodschappen doe. Ik zie een herinnering waarover ik kan schrijven. Kim heeft ook een heel leuk blog geschreven over brieven schrijven buiten huis. Daarin vertelt ze dat zij vaak thuis de rust niet vindt om brieven te schrijven en daardoor een paar andere vaste plekken heeft om dit te doen.

Ik hoop dat dit blogje je geïnspireerd heeft om te gaan schrijven. Om even de tijd te nemen om iets op een kaartje te schrijven. Een paar woorden door jou geschreven, zijn al een stukje persoonlijke aandacht, een cadeautje! Twijfel niet meer over je eigen kunnen en of je verhaal het waard is om te delen. Ga het gewoon doen! En heb plezier!

Lieve groetjes, Nienke.