Tags

, , , , ,

Een tijdje geleden kregen we via Facebook een berichtje van Silvia, een lieve lezer van de Postfabriek. Silvia vertelde dat een hele dierbare vriendin voor de derde keer mee zou lopen met de Nijmeegse Vierdaagse. De 100e editie, dus extra speciaal! De voorgaande jaren had Silvia haar telkens verrast met een enveloppe gevuld met verwenproducten zoals bruistabletten. Dit jaar wilde ze iets anders en ze vroeg ons of wij misschien suggesties hadden. Natuurlijk dacht ik met liefde met Silvia mee en zo kwamen we uit bij post om mee te geven voor onderweg, waarbij haar vriendin op moeilijke momenten, of aan het begin van elke wandeldag, de woorden van Silvia zou lezen.

De post die Sylvia maakte voor haar vriendin

De post die Silvia maakte voor haar vriendin

Na afloop stuurde Silvia foto’s van de post die ze gemaakt had, vertelde hoe haar vriendin had gereageerd en ook hoe Silvia het zelf had ervaren. Door haar eigen situatie, is Silvia niet in staat om mee te lopen met de vierdaagse. Het maken en meegeven van deze post, had haar zelf echter ook het gevoel gegeven alsof ze er bij was geweest. Silvia vertelde vol warmte en liefde over de vriendschap tussen haar en deze vriendin, ik kreeg er kippenvel van. Zulke momentjes zijn voor ons echt de krenten in de pap, dat je even mee mag denken met iemand en eventjes onderdeel mag zijn van diens verhaal. Vooral als het resultaat zo leuk is geworden en zo goed wordt ontvangen! Wat ook zo bijzonder is aan zulk soort uitwisselingen, is dat het heel vaak ook weer bij onszelf tot nieuwe inspiratie en ideetjes leidt! En dat was dit keer zeker niet anders.

Een stukje steun via de post

Een goed vriendin van mij moest op reis, een reis die ze qua planning zelf niet dan gemaakt zou hebben om een heleboel (te persoonlijke om hier te delen) redenen. Ze zag op tegen de reis, tegen de vlucht. In een soort wilde impuls dacht ik nog “Ik vlieg gewoon mee!”, maar qua tijd en geld was dat natuurlijk geen realistische gedachte. Vervolgens dacht ik echter: ik kan wel iets mee géven. Natuurlijk wilde ik iets in elkaar knutselen.. Maar je kent het leven he, ineens gebeurden er bij mij tijdrovende onverwachte dingen, waardoor het knutselen niet lukte. In een complot met haar vriend schreef ik een paar e-mails in briefvorm met instructies, hij printte ze uit, zette de instructies erop en gaf ze mee aan mijn vriendin.

Via mijn post mee op reis

Toen vervolgens een vriend van mij ging reizen, besloot ik een stapje verder te gaan. Ik maakte een heel plannetje “enveloppe voor op de eerste slaapplaats”, “meditatie-opdracht”, “schrijf-opdracht”, “enveloppe voor als je heel moe bent” etc.

Een stapeltje post voor mee op reis

Een stapeltje post voor mee op reis


Als eerste schreef ik een brief voor in het vliegtuig op de heenreis met uitleg over deze post en de reden erachter. Beiden houden heel erg van fotografie, dus schreef ik op wat snippers papier (restjes van bladzijdes die ik gebruikt had om enveloppen te maken, zonde om weg te gooien toch?) een aantal foto-uitdagingen.

Foto-uitdagingen voor mee op reis

Foto-uitdagingen

Vervolgens maakte ik een envelopje met mijn eigen adres erop en de opdracht “Stuur mij een stukje Iran” eraan vast gemaakt met een paperclip.

Een envelopje met mijn adres erop

Een envelopje met mijn adres erop

Maar naarmate ik bezig was met het schrijven en knutselen van alles, bekroop me een heel ongemakkelijk gevoel. Post heeft iets magisch: het is een vrijblijvend cadeautje voor iemand. Iemand kan zelf kiezen wanneer diegene het wil lezen, iemand kan zelf beslissen wanneer diegene reageert. Maar hier zat ik post te maken met instructies wanneer het geopend mocht worden en dat voelde helemaal niet prettig! Silvia steunde haar vriendin bij een moeilijke prestatie. Mijn vriendin probeerde ik te steunen bij iets waar ze tegenop zag. Maar deze post was voor twee mensen die een hele leuke reis gingen maken en mij daar totáál niet bij nodig hadden! Het voelde gewoon een beetje…. Opdringerig?

Een brief voor in het vliegtuig terug naar huis

Een brief voor in het vliegtuig terug naar huis

Alsof ik hun reis een beetje zat te crashen! In de introductiebrief had ik gelukkig duidelijk opgeschreven dat het een experiment was en zij mijn proefkonijnen en ze niets hoefden te doen met de post als ze er geen zin in hadden.. Want experimenten kunnen nu eenmaal mislukken, he? Ik vond het zelf wel interessant om een keer mee te maken dat een idee waar ik heel enthousiast aan begon, in de uitvoering toch heel anders aanvoelde. Ik vind het belangrijk om in het moment te leven en waarom zouden deze mensen op reis tijdens hun belevingen het moment moeten onderbreken om een opdracht van mij uit te voeren? Ik besloot dan ook de rest van mijn ideetjes te laten voor wat het was en het te houden bij de volgende vijf enveloppen:

  • Post voor tijdens de heenreis
  • Foto-uitdagingen
  • Enveloppe met mijn adres
  • Brief om te lezen op een moment naar keuze
  • Post voor tijdens de terugreis
De vijf enveloppen bij elkaar

De vijf enveloppen bij elkaar

Een paar dingen waar ik op heb gelet: ik heb heel licht gewicht papier gebruikt. Als je gaat reizen zit je natuurlijk niet te wachten op een bulk zwaar papier. Mocht je zoiets ook gaan maken, is het handig om daar rekening mee te houden. Ook heb ik gekozen voor kleine envelopjes, zodat ze makkelijk in een tas konden passen. Ik ben ook niet al te uitbundig geweest met het versieren, zodat ontvangers zich niet bezwaard zouden voelen om de post na het lezen bijv. weg te doen. Als je rondreist heb je denk ik geen behoefte aan onnodig extra gewicht.

De twee zijn inmiddels vertrokken op reis, dus hoe zij het vonden om de post mee te hebben en te openen, dat weet ik nog niet! Als jullie het heel graag willen weten, zal ik nog wel een update geven!

Zou ik het weer doen?

Niet in de vorm die ik nu heb gekozen. Het beste voelde eigenlijk de brief die ik mee heb gegeven op reis om te openen op een zelfgekozen moment. Als er nog eens iemand die dichtbij me staat op reis gaat, zal ik dát zeker nog eens doen! En ook als steun of aanmoediging, zal ik het meegeven van post zeker weer overwegen.

Liefs,
Kim