Het leuke van vergeten dat je iets hebt is het blije gevoel als je het terugvindt en het net is alsof iemand stiekem een cadeautje verstopt had ergens onderin een kast. Het overkwam mij met een pareltje van een boek, namelijk het boek “Aan mijn lieve”: een verzameling geheime brieven die nooit verstuurd zijn, maar wél ingestuurd aan de tumblr pagina van het project.

Emily Trunko – To My Blank

Het boek is de Nederlandse editie van het boek To My Blank van de 16-jarige Emily Trunko uit de VS. Emily schreef vaak brieven zonder de bedoeling ze ook echt op te sturen en verzamelde ze in een notitieboek. Op 22 maart 2015 besloot Emily een tumblr blog aan te maken waar mensen hun eigen ongeschreven brieven konden insturen, omdat ze nieuwsgierig was wat andere mensen schreven maar nooit verstuurden. De eerste inzending volgde direct minuten later en inmiddels staan er ruim 3000 inzendingen op de blog. In het boek To My Blank bundelde Emily een aantal van deze inzendingen.

De kracht van de onverstuurde brief

Natuurlijk ben ik me af gaan vragen of ik ook wel eens brieven schrijf die ik niet verstuur en ja, dat doe ik! Wat ik zelf gemerkt heb is dat alleen al het schrijven van een brief heel krachtig kan zijn en het versturen ervan dan lang niet altijd nodig is. Ik schrijf zelf soms brieven in mijn hoofd, bijv. als ik boos ben op iemand of me heel erg onzeker voel over een situatie. Het helpt me om het gevoel te uiten, zonder dat die ander er iets mee hoeft. Soms schrijf ik de brief echter wel uit, vooral wanneer ik merk dat ik iets lastigs voel bij iemand maar niet goed weet wát dat dan is. Het helemaal uitschrijven van mijn gevoel met die ander in gedachten, schept dan een heleboel helderheid. Dit soort brieven verstuur ik nooit, omdat de ander er eigenlijk helemaal niets aan heeft. Als ik me boos, onzeker of verdrietig voel dan ligt een groot stuk daarvan vaak bij mezelf en is het gevoel al een heel stuk veranderd als de brief af is. Als er dan toch iets over blijft wat ik met de ander wil delen, dan schrijf ik een nieuwe brief óf kaart het aan in een gesprek. Dankzij de brief weet ik precies wat mijn boodschap is en kan deze helder overbrengen. En soms, soms lucht het ook gewoon lekker op om alles uit mijn hoofd te laten en aan het papier te geven zonder specifiek doel. Emily geeft aan dat dankzij het lezen van zulke ongeschreven brieven van anderen, zij veel heeft geleerd, zoals dat je eigenlijk zelden de énige bent die met een bepaald gevoel zit.

Het Nederlandse project

De Nederlandse uitgeverij van Aan Mijn Lieve zette ook een Nederlandse tumblr account op. Het minder leuke aan zo’n mooi boek vergeten is dat het project inmiddels niet heel actief meer lijkt in Nederland (de laatste update van de facebookpagina stamt van januari 2018), dus of zelf iets insturen nog werkt weten we niet. Je kunt het allicht proberen. Het is echter ook al speciaal om alle ingestuurde brieven te lezen, zowel op de Nederlandse als op de originele account. Sowieso kun je op de tumblr van Emily Trunko nog altijd jouw eigen inzending insturen, daar komen nog dagelijks nieuwe inzendingen te staan.

De inzendingen die in het boek gebundeld staan zijn onderverdeeld in verschillende categorieën. Het leest lekker weg en is ook mooi geïllustreerd waardoor de inzendingen wat meer tot leven komen. Je koopt het boek voor €15,- via bijv. bol.com of libris.nl.

Filmtip: als je brieven tóch verstuurd blijken te zijn!

Tot slot moest ik bij het schrijven van deze blog nog denken aan een film die ik een tijdje terug zag op Netflix: To All The Boys I’ve Loved Before. De film gaat over een tienermeisje die aan alle jongens op wie zij ooit verliefd is geweest een liefdesbrief heeft geschreven die ze allemaal veilig bewaard in een doosje en dus nooit opstuurde. Als blijkt dat de brieven allemaal tóch verstuurd zijn, staat haar hele leven op zijn kop.

Heb jij wel eens een brief geschreven, maar deze nooit verstuurd? Wat deed het met je de brief te schrijven?

Liefs,
Kim