Ik denk dat in je kracht staan een logisch gevolg is van trouw zijn aan jezelf. Zoals je vorig jaar al ik kon lezen ben ik al jaren druk bezig met trouw aan mijzelf zijn en steeds meer voel ik de kracht die daar achter staat. De kracht die je vaak genoeg pas achteraf voelt, na alle momenten waarop je voor jezelf hebt gekozen, in jezelf bleef geloven en achter je keuzes bleef staan. In je kracht staan als beloning voor alle keren van het trouw zijn aan jezelf.

Je rijbewijs halen op je 32e

In mijn terugblik op 2018 vertelde ik je over mijn besluit om mijn rijbewijs te gaan halen en schreef o.a. “Ik heb me afgevraagd waarom ik dit nooit eerder ben gaan doen maar had me jaren geleden achter het stuur gezet en ik was in paniek geschoten. Nu rijd ik met plezier, heb totaal geen angst en verheug me zó op die vrijheid. Door al die jaren trouw te blijven aan mezelf, achter mijn eigen keuze te durven staan, kan ik nu zo het rijden genieten!”

Wist ik op dat moment nog niks van de faalangst die een aantal weken later ineens in mijn lijf kroop en alle trouw aan mezelf zijn onderuit geprobeerd heeft te trappen. Want als ik aan 2019 denk, denk ik aan het tóch halen van mijn rijbewijs. Aan de trouw én kracht die het me heeft gekost om niet op te geven, om te blijven geloven in mezelf ondanks dat ik niets liever wilde dan opgeven want wat is faalangst een naar en verraderlijk iets.

Ik moest terug naar de basis, mezelf letterlijk ruimte en tijd geven en daarmee mezelf teleurstellen. Toegeven aan mezelf en anderen, dat ik er nog niet aan toe was om examen te doen omdat de angst groter was geworden dan mijn vertrouwen en plezier. Het kostte me maanden, heel veel tranen en een lijf vol stress om constant terug te blijven komen bij mezelf. Om toe te geven dat ik die enorme drang naar vrijheid groter wilde laten zijn dan de angst.

En het lukte, na een fijne examenrit waarbij ik geloofde in mezelf en wíst dat ik het kon bleef de examinator staan om mijn hand te schudden. Ik kon niet anders dan vol schieten en hem bedanken. Waarop ik terug kreeg dat ik het zélf heb gedaan, dat ik degene ben die kan rijden en in mezelf ben blijven geloven. Dat ik zelf al die maanden trouw bleef aan mezelf, dat ik in mijn kracht ben blijven staan in plaats van toe te geven aan de angst.

Een week later stapte ik met een trillend been voor het eerst, helemaal alleen maar met rijbewijs in een auto, haalde samen met mijn honden mijn moeder en nichtje op voor een ritje. Het meest geweldige gevoel wat ik in tijden heb gevoeld. Nog vier dagen later zette ik mijn handtekening onder de koopovereenkomst van mijn eigen(!) autootje. Het begin van een avontuur waarbij ik nog elke keer als ik mijn auto in stap herinnerd wordt aan de kracht die ik nodig had om hier te komen.

Het gevoel van vrijheid, de trots en hoe ik me nu niet kan bedenken dat in mijn eigen auto kunnen stappen óóit als vanzelfsprekend gaat voelen. Hoe heerlijk het voelt om met een volgeladen wagen naar Egmond aan Zee te kunnen rijden, met mijn honden naar de bloeiende heide te rijden of spontaan mijn nichtje besluiten op te halen. Hoe het alle stress, twijfelen en trouw blijven aan mezelf waard was!

Terug naar de creatieve basis

Een ander typerend ding voor 2019 is hoe ik mijn liefde voor post weer omzette in iets wat ook daadwerkelijk uit mijn handen kwam in plaats van alleen maar iets waar ik bij anderen van genoot. Ik ging van veel post maken naar veel journalen naar niet zoveel… van alles een beetje maar niks meer met volle overgave. Eind 2018 kwam mijn liefde voor post langzaamaan weer tot uiting. Ik maakte wat uitgebreidere kaartjes en het begon weer te kriebelen. Ik kom mijn creatieve flow nog niet vinden maar begon het post maken te missen…!

Maar na een langzame start kwam in 2019 toch echt mijn creatieve proces weer op gang en stortte ik me weer vol op het maken van post. Wat ik juist zo fijn vond aan journalen, wat voelt als post maken voor mezelf, was nu wat ik miste aan het maken van post – de aandacht voor een ander.

Grappig om nu aan foto’s terug te zien hoe mijn stijl het laatste jaar is ontwikkeld. Ik ben verknocht geraakt aan postzegels, tickets/labels en lakszegels. Daarnaast maak ik tegenwoordig geen kaart meer zonder een collage, iets wat ik tot een aantal jaar geleden simpelweg niet kon omdat ik dan teveel controle los moest laten. Soms is juist de controle los laten in je kracht staan!

Heb jij speciale doelen bereikt in jouw 2019? Of heb je een doel om naar toe te werken in 2020?

Liefs, Ruchama