Soms gebeuren er moeilijke dingen die allerlei gevoelens met zich mee brengen. Je hebt behoefte aan steun, maar hoe moet die steun er eigenlijk uit zien? In een periode waarin Kim te maken kreeg met rouw en verlies, ontdekte zij de kracht van het vragen om wat je nodig hebt. Vandaag vertelt zij hoe dit eruit zag.

Eind vorig jaar overleed er een dierbaar iemand, die dicht bij mij en mijn gezin stond, na een ziekbed. Er volgde een moeilijke periode van rouw, niet alleen die van mezelf maar ook die van mijn kinderen en hun vader. Het was een periode van zoeken: hoe geef ik hen de ruimte voor hun gevoelens én kom ik ook toe aan die van mij? Ik merkte dat ik behoefte had aan een stukje liefde en steun, maar dat ik geen behoefte had te praten over wat er was gebeurd of hoe ik me voelde. Ik wilde de ruimte om te voelen én ik wilde niet alleen zijn met mijn gevoel.

De mensen om me heen wilden er ook graag voor me zijn, maar vaak voelden de dingen die ze zeiden (zoals vragen “hoe gaat het?”) meer belastend dan dat het me hielp (zo een simpele vraag was meteen heel lastig om te beantwoorden, bovendien wilde ik er eigenlijk niet over praten, daar was ik nog niet aan toe).

Een tijd ervoor had ik dat al eens gedaan met wat vrienden, waarbij ik had laten weten dat ik rotnieuws had gekregen, er niet over wilde praten en wel een beetje liefde kon gebruiken. Daarop volgden een paar hele lieve voice berichtjes. Het verraste me: hoe fijn het voelde om precies te krijgen waar je om vraagt. Soms willen we dat de mensen om ons heen als vanzelf weten wat we willen en nodig hebben, dat het niet vervullend is als we er om moeten vragen. Ik merkte echter dat ergens om vragen en precies dat krijgen, juist heel warm en liefdevol voelde. En zo besloot ik nu weer om dat te vragen waarvan ik voelde: dat zou me goed doen. Namelijk: post!

En toen was het de vrijdag na kerst, de dierbare was een dag eerder overleden en ik was alleen thuis met mijn kinderen. Ik voelde me alleen. En toen.. Toen kwam de postbode. En er viel echt een régen aan kaartjes op de deurmat. De timing was perfect, het was precies de dag waarop ik het nodig had en ik voelde: ik ben niet alleen.

Sommige kaartjes waren van hele goede bekenden, andere kaartjes van mensen met wie ik vroeger bevriend was en andere kaartjes van mensen die ik maar een klein beetje kende. Het was een heerlijke mix van mooie plaatjes en lieve woorden van bekenden en minder bekenden.

De reden dat ik dit graag met jullie wilde delen, is dat ik bij de mensen om me heen merk dat vragen om iets wat je goed zou doen, niet altijd gemakkelijk gaat. Ik leer zelf dat hoe concreter ik ben, hoe beter mensen me tot steun kunnen zijn. De oproep inspireerde, een kennis volgde een paar weken later en vroeg op haar beurt om kaartjes toen ze het even nodig had. Die kettingreactie, daar doe ik het voor. En om dan meteen te gaan voor practice what you preach, wil ik nu ook zeggen: wat ik nodig heb in reactie op deze post zijn geen condoleances of sterkte-wensen, ik schrijf de blog bewust maanden na dato en ben op een goede plek met wat er toen gebeurde. Wat ik vooral zou willen? Dat jij, vandaag, direct, aan één iemand vraagt om precíes datgene wat jij nodig hebt!

Liefs,
Kim

PS Voor specifiek vragen om wat je nodig hebt bij rouw, maakte Kimchi Cuddles van het stripje aan het begin van deze blog nog dit. Een mooie aanleiding om te gebruiken om zelf te bedenken wat jij zou willen.