26 vrijdag apr 2019
Posted in Postinspiratie, Uitgaande post
Wie Ruchama volgt op Instagram weet dat zij vaak pareltjes van post verstuurt. Omdat Ruchama op dit moment zelf niet toe komt aan het schrijven van blogs, maar het té mooi is allemaal zomaar voorbij te laten gaan, deel ik een paar foto’s met jullie. Gewoon, een stukje visuele inspiratie. Leun achterover en geniet!
Meer van die heerlijke post van Ruchama uit Egmond aan Zee bekijken? Lees de Postfabriek op reis deel I, deel II en deel III
19 dinsdag sep 2017
Posted in Persoonlijk
We hebben niet eerder zó lang vakantie gehouden, maar niet eerder waren we alledrie tegelijk zo druk met onze levens buiten de Postfabriek om. We begonnen de Postfabriek ooit vanuit het willen delen van onze liefde voor post. Sinds de start hebben we alledrie een heleboel mee gemaakt en zijn als mensen enorm gegroeid, wat ook betekent dat we merken dat onze behoefte met de Postfabriek aan het veranderen is. Geen zorgen, we stoppen ab-so-luut niet, in tegendeel! Maar we zijn wel op een punt waar we zoekende zijn hoe we het jasje van de fabriek kunnen vermaken zodat het ons weer lekker past! Om te beginnen echter een update van ons alledrie.
In juli planden we een zomerstop en dat voelde echt als op vakantie gaan. Ik ging misschien niet op reis, maar verlangde wel naar dat gevoel van vrijheid. Even niets hoeven, gewoontes loslaten en inspiratie opdoen. Ik bereidde mijn vakantie voor, zodat ik na onze vakantie met een schone lei kon beginnen: heb projecten afgerond, mailtjes beantwoord en mijn postkamer opgeruimd. Ondertussen keek ik enorm uit naar ruimte om veel te kunnen lezen, schrijven en ontdekken. Maar het leven had andere plannen.
Ruchama, Kim en ik gebruiken onderling onze eigen taal en symbolen om dát wat we voelen over te kunnen brengen. Zo gebruiken we de zee en bootjes vaak als voorbeeld om uit te leggen wat ons bezig houdt en waar we ons bevinden. Met het afronden van de laatste postfabriek-taken, voelde ik rust en ruimte ontstaan. Maar het bleek de bekende stilte voor de storm te zijn. In de weken daarna werden de golven om mijn bootje steeds hoger. In plaats van lekker ronddobberen en genieten, vaarde ik op ruwe zee. Ik moest keihard werken om niet om te slaan. En in plaats van ruimte te krijgen, werd mijn ruimte steeds kleiner: mijn vriend werd weer even opgenomen in het ziekenhuis en moest daarna thuis verzorgd worden. Soja, één van onze honden, kreeg iets aan haar poot. En onze andere hond Whiskey had door zijn ouderdomsklachten steeds meer hulp nodig. De zee werd wilder en wilder en er was nog geen land in zicht om naartoe te kunnen varen. Alles stond in het teken van zorgen voor en zorgen maken. En ik kon niet anders dan me eraan overgeven.
