(links de eerste enveloppen van Ruchama en rechts die van Nienke)
Vandaag is het alweer vijf jaar geleden dat Nienke haar eerste post naar mij schreef. Het eerste wat ik dacht bij het openen van de post was ‘Oh jee, wij zijn zo verschillend!’ Het feit dat alle papiertjes nog steeds in de envelop zitten, zegt genoeg hihi. Zelf was ik nog echt zoekende naar mijn stijl en viel vaak voor zachte kleuren en bloemetjes. Ondanks het grote verschil in stijl van de post, begonnen we met het schrijven van brieven. Ik denk dat wanneer we elkaar op straat waren tegen gekomen, we de ander vriendelijk hadden begroet maar nooit de moeite hadden gedaan om de ander te leren kennen. Omdat we dan al (onbewust) een beeld hadden gevormd en bedacht hadden dat de ander niet in ons leven zou passen. Bij het schrijven ben je oprecht nieuwsgierig naar de persoon achter de brieven. Je vraagt en vertelt hele andere dingen dan je in een gesprek zou doen. Brieven schrijven is een pure manier om een beeld van iemand te vormen, je laat je vooroordelen opzij liggen en luistert naar wat iemand te vertellen heeft. Dat is zo bijzonder van het brieven schrijven – je gaat van mensen houden waar je normaal nooit een vriendschap mee zou beginnen.