Enkele maanden geleden bracht een lezeres een radio documentaire onder de aandacht bij ons: Man per Post. De documentaire gaat over de 40-jarige Monique die schrijft met meerdere gevangenen in de Verenigde Staten. Één van die gevangenen krijgt gevoelens voor Monique en spreekt deze naar haar uit, waarna er voor Monique een periode aanbreekt waarin zij probeert te ontdekken of die gevoelens wederzijds zijn en wat ze daar dan toch mee aan moet.
Het luisteren van de documentaire vond ik zelf erg bijzonder. Sowieso omdat ik het medium radio documentaire heel bijzonder vind. Ik heb het al vaker uitgelegd over de audiobrief, maar het luisteren maakt dat ik me juist extra concentreer en het soms net voelt alsof ik zelf bij de ander in de woonkamer zit. Ik vind het heel intiem om iemand zo te horen vertellen over haar gevoelens via de radio, zoals Monique doet in de documentaire.
Luisterbeleving van José
De documentaire werd getipt door José, zij schrijft zelf met gevangenen en luisterde zo met extra interesse. Ik vroeg haar wat het met haar had gedaan om naar de documentaire te luisteren en mocht daar iets met jullie over delen:
Ik vond het heel bijzonder om te horen, ook om te horen hoe verschillend Linda en Monique met de penvriendschap omgaan. Zelf zit ik er een beetje tussenin; ik ben niet direct duidelijk geweest over de kans op liefde/relatie, zoals Linda dat wel was. Ik ben daar snel wél duidelijk in geworden, omdat ik geen valse verwachtingen wilde wekken. Mijn penpal heeft namelijk wat toespelingen gemaakt, wat het schrijven wat moeizamer maakte. Ik voelde mij wat minder vrij om te schrijven wat er in me opkwam en was op mijn hoede geen dingen te schrijven die een verkeerde indruk zouden geven. Inmiddels vinden we de ‘flow’ weer terug samen. Voor een huwelijk kiezen, zoals Monique doet, zou ik zelf niet doen. Nu is dat natuurlijk makkelijk gezegd wanneer je niet verliefd bent, en is de man met wie ik schrijf ook meer van mijn vaders’ dan van mijn eigen leeftijd.
Zelf herkende ik me wel in de beleving van José. Ik heb een penpal nooit concreet verteld wat er wel/niet zou gebeuren, maar heb zelf ook niet ervaren dat een penpal daar ooit toespelingen op maakte. Ik realiseerde me zelfs dat in het contact met Tony hij nog nooit iets gezegd of gevraagd heeft waar ik me oncomfortabel bij voelde. Hij liet mij de grenzen bepalen en hield zich daar aan en vroeg me ernaar als hij ergens niet zeker van was. Uiteindelijk is het contact met Tony ook daardoor uitgegroeid tot een hele echte vriendschap en daarin herken ik toch weer een stukje van Monique. Want ook al gaat er tussen Tony en mij nooit een huwelijk ontstaan, ik ken wél de ervaring waarbij de band de situatie overstijgt en je elkaar echt van mens tot mens leert kennen.
José vond ook een stuk herkenning.
Ik herken wel wat er gezegd wordt; dat brieven enorm belangrijk zijn voor gevangenen. Voor hen ben je de lijn naar de buitenwereld, ‘mijn’ penpal schrijft ook met meerder mensen (inderdaad niet allemaal wanhopige alleenwonende vrouwen) en zou het liefst nog meer contacten krijgen. Dat is wel iets wat ik me na het horen van deze documentaire weer extra ben gaan realiseren. Soms verbaast het me hoeveel mijn penpal nog te schrijven heeft, gezien het feit dat hij zoveel opgesloten zit en met name medegevangenen ziet. We schrijven over van alles en nog wat; dagelijkse dingen, politiek, religie… Inmiddels weet ik waarvoor hij is veroordeeld, maar ik heb hem dit nooit direct gevraagd. Het leek me dat ik dan toch met een soort vooroordeel zou beginnen aan de penvriendschap. Overigens heeft de wetenschap mijn kijk op hem niet veranderd, misschien schrijven we daarvoor ook al te lang (een jaar of 7)…
Voor mij blijft wat ik eerder in blogs geschreven heb staan. Ik ben niet van plan opnieuw met iemand te gaan schrijven, maar met Tony is het contact erg fijn. Inmiddels heb ik ook zijn stem wel eens gehoord en bewegend beeld gezien. Het was verrassend zijn accent te horen en het maakte het contact extra persoonlijk. Het gaf ook iets meer vrijheid om te praten over hoe zijn leven daar er echt uit ziet, doordat er bij brieven altijd de kans is dat ze gelezen worden en er dus van alles niet in kan staan. Ik heb me wel eens afgevraagd of ik Tony zou kunnen bezoeken, maar de onderneming is zo groots en bovendien is de kans van slagen beperkt door de grote afstand en alle regels die er bestaan. Als ik pech heb reis ik de hele reis, om vervolgens te ontdekken dat er die maand geen bezoek mag komen om wat voor reden dan ook. Het vreemdste in het hele contact is wel dat na zoveel jaar, het ook normaal wordt. Zijn leven is zijn leven en het mijne is het mijne, het kon niet meer verschillen van elkaar dan het doet, maar dat is altijd zo geweest. We weten samen niet beter.
Wat deed de documentaire met jou?
Liefs,
Kim
Hoi Kim,
ik vind het nog steeds erg mooi dat je met een gedetineerde schrijft en ook dat anderen dat doen, zelf heb ik dit in het verleden wel gedaan, 15 jaar terug ongeveer, maar dat was anders omdat ik hem al kende voor hij de cel in moest. En dat zou ook nooit een liefdesrelatie worden, die intentie hadden we meen ik geen van beiden, mede omdat het de beste vriend van mij (ex)vriend was.
Het was van mijn kant echt bedoelt om hem een hart onder de riem te steken en te laten weten dat ik nog wel aan hem dacht.
Ik schreef hem ook wel de leuke dingen van mijn leven, als ik eens uit was geweest bijvoorbeeld, eerst dacht ik wel: moet ik dit wel schrijven? Is dat niet heel lullig of zuur voor hem? Maar goed. Het is wel het leven en wellicht kan hij daar dan ook weer van dromen, hij zat 8 maanden dus dat is nog te overzien. (Al is dat heel makkelijk gezegd door mij natuurlijk)!! Wie weet ga ik door jou en deze blogs ook wel weer schrijven met iemand in een gevangenis, ik vind het wel mooi en bijzonder dat juist mijn ouders dit stimuleren! Dat toont wel compassie vind ik. Natuurlijk zitten ze daar niet voor niets (als ze ten minste echt schuldig zijn), maar het blijven mensen. En mij persoonlijk lijkt het echt verschrikkelijk daar te moeten zitten. Ze zitten hun straf uit, maar hoe ze weer de maatschappij in gaan daar draag jij nu wellicht ook je steentje aan bij. (Als ze weer de maatschappij in gaan). En als ze daar tot de dood zitten dan vind ik het ook mooi dat ze in ieder geval inderdaad nog een bijzonder lijntje met buiten hebben gehad. We zijn op de wereld om elkaar te helpen.
Ik laat nog weten wat ik van Radio doc vond!!
Liefs Anne
Hoi Kim,
dankjewel, ik vond het interessant om te beluisteren en ook verbazingwekkend dat er meer mensen dan ik dacht verliefd worden en zelfs gaan trouwen met iemand die in eerste instantie een penvriend was.
Ik begrijp wel heel goed dat je steeds persoonlijk wordt in brieven en dat er ook werd gezegd: hij kent me beter dan mijn meeste vrienden en vriendinnen.
Maar poe ook schrijnend hoor wanneer je verliefd bent op iemand in de gevangenis die nog lang niet vrij komt!
Dank voor je uitgebreid reactie Anne! Het is inderdaad heel mooi om iemand iets te kunnen geven, al geloof ik ook dat als dat het enige is wat je erin drijft het moeilijk vol te houden is. Ik bedoel daarmee dat ik bij Tony heel veel mensen heb zien komen en gaan door de jaren heen. Het is even leuk, maar als iemand een jaar later nog steeds in de exact zelfde situatie zit en jij daar weinig aan blijkt te veranderen met je brieven, dan wordt het moeilijk vol te houden tenzij je een échte band opbouwt met elkaar. Het is ook wel de reden dat ik er niet opnieuw aan zou beginnen, ik heb die band met Tony al en een nieuw iemand zou ik die tijd en liefde gewoon niet meer te bieden hebben nu. Maar ik ben blij dat mensen het doen. Het blijkt maar al te vaak dat de wereld lang zo zwart-wit niet is als men ons doet geloven, vooral in dit soort dingen!
Liefs <3
Hoi!
Ik ben de Monique uit de documentaire (ik word 31 maart pas 40! lol! 😀 ), en ik kreeg de link naar dit bericht doorgestuurd van degene die mij het interview af heeft genomen. Wat leuk om te zien dat ook andere mensen dit opgepikt hebben!
Laat ik ten eerste voorop stellen dat ik nooit met gevangenen ben gaan schrijven om er vervolgens ook verliefd op te worden. Voor mij was het meer iets wat ik wilde doen omdat ik met de paplepel ingegoten had gekregen dat iemand wel iets slechts kon doen, maar dat dat ook niet meteen betekende dat het van binnen ook een door en door slecht persoon was. Verder was het voor mij een mooie kans om mijn Engels wat op te krikken (niet dat dát gelukt is, lol) en om iets te doen wat maatschappelijk gezien niet zo heel toegankelijk was. De relatie die Roy en ik nu hebben is gegroeid door de jaren heen, zoiets gebeurd niet na 3 brieven al bij mij, zoals bij sommige andere mensen wel lijkt te gebeuren. Voor mij heeft het zeker 2 jaar geduurd voor ik een naam durfde te geven aan de gevoelens die ik voor hem had, en ook nog maar heel voorzichtig. Pas toen ik vorig jaar bij hem op bezoek was kon ik me helemaal overgeven, en nog heb ik tegen hem gezegd en ik herhaal dat vaak: ik kan geen lange termijnbeloftes maken. Hij vind dat prima, hij weet dat hij nog lang moet zitten en wil mij niet onder druk zetten. Dat is heel erg fijn, want dat maakt juist dat ik dit gewoon goed kan volhouden.
Kim, jij schreef dat je Tony nooit zou gaan bezoeken vanwege de risico’s die zo’n reis met zich mee zou brengen. Maar wat nou eens als je je reis NIET plant omtrent het bezoek aan hem, maar gewoon om sowieso de ervaring in Amerika eens mee te maken? Dan ga je al met een heel ander doel en dan kun je altijd nog zeggen van: ja maar ik ben nu zo dichtbij, nu kan ik wel bij hem op bezoek. Dat ik nogal onvoorbereid op pad ben gegaan, dat is gewoon zo gelopen en dat was in eerste instantie ook helemaal de bedoeling niet. Maar je kunt van alles van te voren regelen en zorgen dat alles helemaal in orde is voordat je op bezoek gaat.
Nogmaals, ik heb genoten van dit artikel, heel erg bedankt hiervoor!
Hai Monique,
Wat ontzéttend bijzonder dat je op deze blog werd gewezen en zelfs de moeite neemt om te reageren! Ik kon echt heel goed mee voelen met je verhaal, ook hoe je juist helemaal die bedoeling niet had om verliefde gevoelens te krijgen voor iemand. Het overkwam jullie beiden. En dat herken ik dan weer wel, de vriendschap met Tony is er ook eentje die de situatie overstijgt en ook al is er met hem geen sprake van verliefdheid, de wijze waarop er iets “echts” ontstaat is hetzelfde. Je stelt je open voor elkaar en gaat in brieven vaak net wat dieper, waardoor je elkaar echt leert kennen.
Voor het bezoeken van Tony gelden zoveel restricties en regels (zo moet ik met in het jaar ervoor al opgeven als bezoeker, dan moet ik goedgekeurd worden, dan kan het slechts eenmaal per maand… en dan gebeurt er in deze gevangenis zo vaak iets waardoor ze on lockdown zijn en visitation wordt ingetrokken.. komt bij dat de reis ruim 2000 euro zou kosten, doordat de locatie erg onhandig is.. en ik dan voor die periode weg zou zijn van mijn gezin. Zou ik zeker weten dat ik hem dan zou zien, zou dat de moeite nog waard zijn, maar met de onzekerheid.. en het glas ertussen.. Tja, dan is er niet zoveel meer te winnen op de telefoontjes die we nu zo heel zelden hebben met bewegend beeld erbij 😉 Als ik hem zou kunnen knuffelen, zou ik het wellicht alsnog doen! Maar helaas, dat mag en kan niet) dat het voor mij echt een te grote en riskante onderneming is. Zo fijn dat het bij jou wel gelukt is!
Ik ben benieuwd hoe jullie verhaal verder gaat en wens je hoe dan ook een heel erg mooi en liefdevol leven!
Liefs,
Kim
PS Sorry voor het leeftijdsfoutje!
Hoi ,
Ik ben Laura , ook ik ben begonnen jaren geleden te schrijven met gevangenen. Nooit de intentie gehad om verder dan penpalls te gaan. Hij ook niet. Zijn advertentie sprak mij destijds aan, raakte me zo diep, hij zat met geluk 23uur per dag opgesloten in een klein hok. Geen ramen geen daglicht licht blijft 24uur per dag aan. Bewakers die snachts lawaai maakten om iedereen wakker te maken. Op het moment dat ik schreef was D in hongerstaking.
Zie: Pelican bay hungerstrike
Onze vriendschap was zo mooi zo hecht. We praatte over van alles.
Na 2 jaar schrijven begon onze vriendschap te veranderen in meer. Ik wilde eerlijk zijn dus schreef hem dit. Niet veel later lag er thuis een brief waar in stond wat hij voor mij was gaan voelen. Beide tegelijkertijd dachten we zo. Na die 2jaar besloten af te reizen naar L.A vakantie en hem bezoeken. 1e keer samen met zijn moeder en mijn toen bijna 3 jarig zoontje erheen. 1e keer kon ik niet binnenkomen. Er ontbrak een stempel op mijn zoontje zijn geboorte akte. Niet b langs de notaris geweest. Stom. Zijn moeder is toen alleen gegaan, 2e dag, mijn schoonmoeder paste op mijn zoontje , ik op bezoek.
Er werd gezegd hok nr 4 , in mijn zenuwen ik tellen 1, 2,3 oh dan is dit 4. En daar zat hij. Vanaf dat moment nergens meer oog voor. De dikke glazen wand in het midden en de telefoon waar we doorheen moesten praten was even wennrb de 1e minuut, Daarna geen probleem meer. Was alsof we alleen waren. Heerlijke 3uur gehad. (,ik mocht 3uur ipv 1 vanwege afstand)
Wel meegemaakt hoe sommige guards konden zijn vooral 1 jonge man.
Mijn man( we zijn inmiddels getrouwd) moest naar de wc, we hadden in heb tijden meer en guard zien lopen dus moest ik naar front desk waar er 1 zat die op de camera’s moest letten.
Daar aangekomen zit ie met voeten op desk gewoon te slapen. Nou echt ik stond zo verbaasd. Wat kuchen hielp niks, nog wat harder. Niets. Dan maar kloppen en exuse me roepen, dat werkte. Hij werd wakker. Boze blik, what do you want als gevolg. Ik nou D moet naar het toilet. Wie zegt de guard welk nr ? Ik nou nr …….
Ok .komt zo iemand.
Dat was mijn eerste bezoek in de SHU.
Concrete jungle. A trip to hell.
Na het artikel te hebben gelezen en de doc van Monique te hebben gehoord wilde ik graag een stukje over ons vertellen.
We zijn afgelopen juni 2018 getrouwd.
In oktober krijgen wij ons family visit, ik mag dan 3 dagen en nachten met hem doorbrengen. Onze huwelijksreis.
Hai Laura,
Wat een bijzonder verhaal deel je met ons. De liefde kent soms hele bijzondere wegen, he? Het is zeker niet mis om in de cel te zitten in zo’n situatie, ik ken de verhalen van Tony inderdaad ook. Je bent een nummer en bijna een product, daar, eigenlijk. Echt om te huilen. Wat dat betreft kan ik ook bewondering voor je hebben, want de situatie lijkt me ook een machteloze en moeilijk om te accepteren.
Bijzonder dat je hem mag gaan opzoeken voor jullie huwelijksreis binnenkort. Oktober begint al, dus je zult je wel klaar aan het maken zijn ervoor.
Veel geluk!
Liefs,
Kim