De vraag die Kim, Nienke en ik onszelf de komende weken stellen is: “Hoe ben ik trouw aan mezelf gebleven?” Vandaag geef ik je antwoord op deze vraag en bij trouw zijn aan mezelf denk ik aan onvoorwaardelijk voor mezelf durven kiezen.  Onvoorwaardelijk voor mezelf mógen kiezen.

Iets wat ik met vallen en opstaan heb geleerd na het overlijden van mijn vader, in 2010. Ik benoem zijn overlijden wel vaker als de meest pijnlijke maar ook de meest leerzame ervaring in mijn leven. Het heeft me tot op het bot gebroken en daarmee me gedwongen mezelf te helen, door trouw te zijn aan mezelf. Door onvoorwaardelijk voor mezelf te kiezen. Wanneer de grond onder je vandaan valt, val je terug op een oerkracht die het beste functioneert op oprechtheid, veiligheid en liefde.

 

Niet makkelijk maar wel gelukkiger

Met het trouw zijn aan jezelf zullen er áltijd mensen zijn die je teleurstelt, mensen die jouw keuze voor jezelf zullen zien als een keuze tegen hen – iets wat niet zo is. Hoe vaak doe jij iets wat je eigenlijk liever niet doet, maar toch doet omdat je weet dat je de ander blij mee maakt? Dat zijn de moeilijkste momenten om toch trouw te blijven aan jezelf. Om te luisteren naar dat onderbuikgevoel wat je al vertelt dat het niet de keuze is waar je 100%  achter staat. Sinds ik heb besloten trouw te blijven aan mezelf, heb ik genoeg mensen teleurgesteld, niet aan verwachtingen voldaan en toch ben ik gelukkiger dan ooit!

Het geeft me zoveel rust in mijn hoofd, lijf en leven dat ik niet streef naar een groot huis of de beste baan, dat ik mezelf niet meer forceer tot familieverjaardagen, dat ik dat ik mezelf accepteer zoals ik ben – dat ik genoeg ben en niets hoef wat ik niet wil. Dat ik bewust alleenstaand en zonder kinderwens toch wat afwijkend ben in mijn levensstijl en toekomstplannen heeft er voor gezorgd dat ik steeds sterker in mijn schoenen ben gaan staan wanneer het tot trouw aan mezelf blijven aan komt. Het is opvallend hoe graag de buitenwereld míjn leven wil invullen en bepalen omdat een partner en kinderen er blijkbaar bij horen in de ogen van velen.

Gelukkig weet ik en snappen de mensen dicht om me heen dat ik op mijn gelukkigste ben wanneer ik op mijn vrije, doordeweekse dag met mijn twee honden op pad mag, na een fijne wandeling thuis kom in mijn huisje wat ik met niemand hoef te delen en waar ik met niemand rekening mee hoef te houden. Dat ik door parttime te werken zelfstandig ben maar óók tijd over houd om lekker te freubelen, wat me ontspant en een leuker mens maakt.

Rijbewijs halen op je 31e

Als ik aan het trouw aan mezelf blijven in 2018 denk dan springt er één ding uit. Na jaren geen behoefte te hebben gehad aan het halen van mijn rijbewijs, zelfs een tijd angst gehad bij het in de auto zitten ging er vorig jaar wat kriebelen. Door vrienden ontdekte ik hoeveel vrijheid een rijbewijs en eigen autootje geeft en dacht ik steeds vaker aan het toch halen van mijn rijbewijs. Het duurde even voor ik ook echt de stap durfde te zetten maar afgelopen voorjaar besloot ik dat als ik dit wilde ik het gewoon moest gaan doen!

En eenmaal aan het lessen bleek één ding heel duidelijk: dit was het juiste moment en de juiste keuze. Ik heb me afgevraagd waarom ik dit nooit eerder ben gaan doen maar had me jaren geleden achter het stuur gezet en ik was in paniek geschoten. Nu rijd ik met plezier, heb totaal geen angst en verheug me zó op die vrijheid. Door al die jaren trouw te blijven aan mezelf, achter mijn eigen keuze te durven staan, kan ik nu zo het rijden genieten! 

Dus ja, ik probeer met alle liefde trouw aan mezelf te blijven want het maakt me gelukkig, geeft me rust en elk jaar lukt het me beter om eventuele teleurstellingen bij de ander te laten en zelf los te kunnen laten. Als ik niet onvoorwaardelijk voor mezelf kies, wie doet het dan wel? Durf dus voor jezelf te kiezen!

Liefs, Ruchama