Na verschillende verliezen in hun persoonlijke levens besloten Marlon Doomen en Babet te Winkel dat het tijd was voor actie. Ze bundelden hun krachten en richtten Verlieskunst op. Samen zijn ze op een missie om een nieuwe beeldtaal te creëren voor verlies. Dat doen ze onder andere door middel van Verlieskaarten: een alternatief voor de traditionele condoleancekaarten.

Verlieskunst

Acht jaar geleden verloor Babet haar moeder. Zij was toen twintig jaar. Ze herinnert zich dat ze zich enorm gesteund voelde door alle mensen die haar toen een kaart stuurden. Tegelijkertijd realiseerde ze zich: dit kan troostrijker! Want wat haar opviel was dat condoleancekaarten eigenlijk heel onpersoonlijk, afstandelijk, kil en cliché zijn. Wat jammer dat er niet iets persoonlijkers is en iets liefdevollers bestaat, dacht ze vaak.

Het heeft haar vele jaren, bezinning, lezen en doorleving gekost om tot een punt te komen dat ze daar een bijdrage aan wilde (en kon!) leveren. Toen ze hier met Marlon over sprak, klikte het in elkaar. Marlon liep al langere tijd rond met het idee om iets met rouw en verlies te doen. Het idee om condoleancekaarten te gaan ontwerpen ontstond nadat haar schoonouders kort na elkaar kwamen te overlijden. Zoveel kaarten op de deurmat, maar vaak met afbeeldingen en teksten die niet passend voelden. Toen de beste vriendin van Marlon vorig jaar overleed en ze dezelfde kaarten ontving, wist ze: het is tijd, dit kan anders. Om er daadwerkelijk mee aan de slag te gaan, is heel confronterend. Gelukkig hadden Babet en Marlon hetzelfde idee. Want heftige dingen samen doen, is toch net wat makkelijker. Samen kwamen ze op het idee voor Verlieskaarten: een troostrijk alternatief voor traditionele condoleancekaarten.

Samen bouwen we een wereld die beter in staat is verdriet te dragen en maken we ruimte voor allerlei verliezen – want het leven is er vol van.

Verlieskunst

Lees verder »