Tags
brievenbus, post, Tico, troost
Vandaag is het op dit blogje na even stil op de Postfabriek. Wanneer je me volgt op Instagram zal je waarschijnlijk hebben meegekregen dat ik gistermiddag mijn allerliefste Tico in heb moeten laten slapen. Ondanks dat hij ziek was, veel pijn had en het dus de beste keuze was is het wel de moeilijkste keuze ooit.
Het voelde voor ons alle drie gek om vandaag ‘gewoon weer’ verder te gaan met (meestal) gezellige blogs over post dus vandaag is even voor lieve Tico.
you should know that in my heart, you fill every corner
In de ruim negen jaar dat Tico bij mij mocht zijn is hij zo verweven geraakt in alle kleine en grote dingen in mijn leven. Ook met post en het schrijven van brieven. Ik denk dat ik in elke brief die ik de laatste jaren schreef Tico heb genoemd. En dan blijkt maar weer de kracht van een brief want ondanks dat niemand van mijn penvriendinnen Tico daadwerkelijk heeft gezien en geknuffeld, toch voelt het vooral voor Nienke en Kim alsof ze Tico echt hebben gekend en ook zij zijn van slag van het verlies van Tico. Maar ook van veel anderen krijg ik terug dat zij het gevoel hebben dat ze Tico echt kende – door mijn brieven maar ook door de (vele) foto’s en anekdotes die er in de jaren voorbij zijn gekomen. En al die lieve reacties, de tranen van anderen, het horen hoe gek iedereen op mijn Tico was en ook zij hem allemaal gaan missen hebben gister de pijn iets verzacht. Dank je wel daarvoor! ♥
Niet alleen werd Tico vaak in de brieven genoemd maar ook tijdens het schrijven van de brieven was hij regelmatig in de buurt. Vooral als ik zomers buiten brieven schrijf vond hij het zo gezellig om er bij (of boven op!) te komen liggen. Er zat regelmatig een hondenhaar vast onder de plakband of tape op de envelop. Ik wist dat de postbode er aan kwam als Tico begon te blaffen (en uiteindelijk begon te piepen en kwispelen als hij de postbode daadwerkelijk zag) en Tico was dol op de geur van net bezorgde enveloppen, vooral van een afzender met hond. Of de keren dat hij zelf post kreeg of voor mij showde!
Maar waar ik hem het allermeeste in ga missen op post-gebied…
Alle wandelingetjes samen naar of langs de brievenbus om daarna samen te gaan wandelen. Tico is met zoveel enveloppen mee naar de brievenbus gewandeld dat hij al uit zichzelf ging zitten zodra we bij de brievenbus kwamen. Wetend dat ik toch nog foto’s moest maken en dit langer duurt dan ze er zo in gooien hihi.
Het hele post-stuk in mijn leven zal anders zijn zonder die ellendige hondenharen onder het plakplastic maar vooral de gezelligheid bij het schrijven van brieven, schrijven over wat me samen meemaakten en de wandelingen naar de brievenbus. En naast het post-gedeelte mis ik hem nu al in alle simpele dingen in huis en het leven. Ik was en ben bij niets of niemand zo graag als bij Tico om alle duizend redenen waarom elke dag met hem fijner was dan een dag zonder hem. Het doet zeer en het zal wennen zijn, zonder dat sullige, lieve koppie wat me altijd het aan het lachen kreeg. Maar het is ook goed zo want je hondje pijn zien hebben brak elke keer weer mijn hart en ik heb een hart vol liefde voor en hart vol mooie en fijne herinneren aan mijn allerliefste Tico. ♥
Dag hond
als ik je aai
over je kop
word ik rustig
als je op mijn voeten ligt
voel ik me beter
als je dan op kijkt
maak je me gelukkig– Wouter Stips
Liefs, Ruchama