Wow! 2020… wat een jaar! Kim schreef het al in ons eerste blogje van deze maand: “Het jaar waarin alles anders gaat dan anders, waarin dat wat vanzelfsprekend was en wat we onder ‘normaal’ verstonden ineens veranderde.” In dit blogje kan je lezen over Nienke’s 2020 en wat al die veranderingen voor haar betekenen.
Achter de schermen van onze vorige adventskalender is er een heleboel gebeurd. Ik zie daarbij een toneel voor me waar een voorstelling gespeeld wordt terwijl er een enorme brand in de coulissen woedt. In mijn persoonlijke blog voor onze adventskalender van 2019 kon je al lezen over één van de grote veranderingen in dat jaar: thuisdialyse. Daarover schreef ik toen: ‘We zijn ontzettend blij met onze keuze voor thuisdialyse. Maar hoe ons leven met thuisdialyse er precies uitziet, weten we nog niet. We zijn daarin verschillende uitdagingen tegengekomen en zijn nog zoekend naar een manier die echt goed past.’ Dat we de dialyses thuis konden doen was op zich heel heel fijn. Er ontstonden echter problemen die voor heel veel stress en slapeloze nachten hebben gezorgd.
2019 was voor mij een jaar van grote veranderingen. Veranderingen die een grote impact op mijn dagelijkse leven en mijn toekomsthebben.Veranderingen die me iets belangrijks laten zien. In dit blog vertel ik jullie er meer over. Lees je mee?
Soja
In het vijfde vakje van onze kalender vertelde ik je over mijn lieve hondje Soja. Hoe we tijdens de ochtendspits met een brede bakfiets over een smal weggetje fietsten. En dat ik daar, met haar dichtbij me, in mijn kracht leerde staan. Niet lang daarna, op 10 augustus, overleed ze.
Op de dag dat Soja overleed, verloren een heleboel dagelijkse rituelen hun betekenis. Het voelde alsof de hele wereld haast had en de mijne stilstond. Maar daarnaast voelde ik ook een groot gevoel van dankbaarheid. Voor alle jaren dat ze bij mij was. Voor alle lessen die ik van én met haar heb geleerd. Voor hoe oud ze is geworden en nog zoveel meer! Soja is op een paar dagen na nét geen zestien jaar oud geworden. Zij heeft, op een paar weekjes na, zestien jaar lang een hele belangrijke rol in mijn leven gespeeld. Dat is bijna de helft van mijn leven! En dat voelt heel bijzonder! Die jaren pakt niemand mij meer af. Ze zitten in mijn hart.
Sterven is verhuizen van de buitenwereld naar het hart van de mensen die u hebben liefgehad.
Manu Keirse
Einde van een tijdperk
Dat Soja overleed betekent niet alleen dat we háár moeten missen, maar ook het einde van een tijdperk. Op 31 augustus 2017 overleed onze lieve Whiskey en nu ook Soja er niet meer is, leven we een leven zonder hondjes. Jarenlang was ik voor veel mensen ‘het meisje met de honden’. Dat ik dát nu niet meer ben, voelt nog heel onwerkelijk.
Contact met een vreemde kan een onverwachte draai aan je dag geven. Veelal zijn we bang dat dit een negatieve uitwerking heeft. Maar wat als dat niet zo is? En we elkaar vaker erkennen? In dit blog deel ik mijn verhaal. Lees je mee?
Contact met een vreemde
Vorige week zat ik in de trein naar huis een boek te lezen. Ik keek even op van mijn boek toen er twee mannen instapten. De mannen liepen vlak na elkaar de coupé in, beantwoordden om de beurt mijn blik met een vriendelijke glimlach en gingen op de stoelen schuin tegenover mij zitten. Een van de mannen had een hele grote koffer bij zich. Ik voelde dat hij naar mij bleef kijken terwijl ik verder probeerde te lezen. Ik keek daardoor opnieuw op van mijn boek. Hij wees naar zijn koffer en zei: ‘Ik ga naar Mauritius.’ Terwijl hij het zei, begon zijn gezicht te stralen. Ik kon op dat moment twee dingen doen: hem een goede reis wensen en verder lezen in mijn boek óf een vervolgvraag stellen. Wat zou jij doen?
Toen ik op een dag met mijn hondje Soja op een smal weggetje in het bos fietste, gebeurde er iets. Ik leerde daar iets dat ik nu ook in andere situaties kan toepassen. Die dag kwam het thema van deze adventskalender voor het eerst in beeld. Ik vertel je er graag meer over. Lees je mee?
Hittegolf
Het was afgelopen zomer tijdens de hittegolf. Kan jij je die hele hete dagen nog herinneren? Op die dagen ging ik ‘s morgens zo vroeg mogelijk met mijn hondje Soja op pad. Dan zette ik haar in de bakfiets en fietsten we samen naar het buitengebied. In de vroege ochtenduren was dat uit te houden, de rest van de dag was het te warm. Soja was hoogbejaard en stond niet meer zo stevig op haar pootjes. Daarom koos ik voor routes met verharde weggetjes en fietste daar in een rustig tempo; want dat hobbelt minder. Met de bakfiets konden we samen naar mooie plekjes, veel verder dan het rondje dat haar eigen pootjes haar nog konden dragen. Ze genoot zichtbaar van deze ritjes en ik ook.
De route met verharde weggetjes
De route met verharde weggetjes wordt ook gebruikt door mensen die snel van Hengelo naar Enschede (en andersom) willen komen. Daarom probeer ik dit gebied op drukke momenten het liefst te vermijden. Maar tijdens de hittegolf afgelopen zomer kwam ik op een dag per ongeluk in de drukte van de ochtendspits terecht.
Het smalle weggetje in december
Ik maakte deze foto om je een beeld te geven. Zoals je ziet bestaat deze weg uit een breed zandpad, met een smal verhard stukje weg ernaast. Dat ene smalle, verharde stukje wordt door fietsers uit twee verschillende richtingen gebruikt. En tijdens de spits veelal in hoog tempo. Daar fietste ik die ochtend. Met een bakfiets die breder is dan een normale fiets, in rustig tempo én een hoogbejaarde hond voorin.
De ochtendspits
Soja in de bakfiets op een koelere ochtend
We hebben de bakfiets begin juli gekregen. Ik had er nog maar een paar ritjes mee gemaakt. De vorige keren was ik naar een zandpad gefietst waar Soja lekker zelf kon scharrelen. Dat stond nu in de volle zon. Daarom koos ik deze ochtend voor het schaduwrijke bos. Dit bos kende ik heel goed, hier wandelde ik al jarenlang. Het was echter wel nieuw voor me om hier met een bakfiets te fietsen. Over het smalle weggetje fietste ik langs alle mooie plekken waar we ooit samen wandelden. Soja zat rechtop in de bak van de fiets, keek om zich heen en genoot er zichtbaar van. Ik voelde me dankbaar voor deze fiets, de vrijheid die we erdoor kregen en dat we dit nog samen konden doen.
Het moment dat we per ongeluk in de ochtendspits terecht kwamen, overviel me een beetje. Ineens kwamen er meer fietsers het bos in, vanuit twee verschillende richtingen. En ze hadden duidelijk een ander tempo. Ik kon niet mee in dat tempo, dan zou Soja haar evenwicht verliezen. Ik kon ook niet aan de kant, dan zouden we vast komen te zitten in het mulle zand. Er zat dus niets anders op dan rustig op het smalle verharde weggetje blijven fietsen.
Ik kreeg boze blikken, werd ingehaald en afgesneden. Voorheen zou ik dat uit de weg gegaan zijn, maar ineens realiseerde ik me: ik mag hier ook zijn. En: ik ben hier om mijn hondje uit te laten, door de hitte kan het niet op een ander moment. Bovendien kon ik alleen via dit ene smalle paadje het bos weer uit. En probeerde er daarom het beste van te maken. Ik bleef kalm en vriendelijk. En heb iedereen die aan de kant ging oprecht bedankt. Wat ik op dat moment ervaarde, was zo bijzonder! Het voelde zó goed om op ‘mijn’ weggetje te blijven. Om niet mee te gaan in de haast van anderen. Om daar in mijn eigen tempo te blijven fietsen. Helemáál omdat ik niet voor mijn ruimte hoefde te vechten. Ik nam mijn ruimte op een liefdevolle manier in. Sommige boze blikken veranderden in een glimlach wanneer ik ze bedankte. Andere boze blikken bleven boos en ook dat was ok, het veranderde niets aan mijn gevoel. Op dat moment voelde ik heel duidelijk dat ik anderen die gevoelens liet hebben, zonder dat ik me daar verantwoordelijk voor voelde. We mochten daar allemaal zijn, precies zoals we zijn.
In je kracht staan
Daar op het smalle weggetje tussen fietsers met haast in, gebeurde er iets in mij. Wat ik toen voelde gebeuren is ‘het in je kracht staan’ dat we tijdens deze kalender verder willen ontdekken. Vorig jaar leerden we keuzes te maken waarbij we trouw zijn aan onszelf. Om te kiezen voor dát wat ons hart sneller laat kloppen, voor dat wat wij belangrijk vinden. Dit jaar gaan we een stapje verder. We leren bij die keuzes te blijven, bijvoorbeeld op een smal weggetje. Voordat je verder leest, wil ik je vragen om even stil te staan bij de keuzes die jij afgelopen jaar voor jouzelf hebt gemaakt, bij de dingen die jij heel belangrijk vindt.
Uit ervaring weet ik dat sommige dingen gewoon tijd nodig hebben. Als er moeilijke dingen op mijn pad komen die ik niet kan veranderen, probeer ik een manier te vinden om die een plekje te geven. Soms helpt het om praktische manieren te vinden om iets draagbaar te maken of om erover te praten of te schrijven. Maar in sommige gevallen lukt ook dat niet. En dán vouw ik graag enveloppen.
Als ik aan iemand probeer uit te leggen wat enveloppen vouwen met me doet, vergelijk ik het vaak met roken. Misschien herken je het beeld wel van gestresste mensen die de ene na de andere sigaret opsteken en de bijbehorende overvolle asbakken. De handeling vraagt om niet al te veel denkwerk en brengt toch wat afleiding. Het helpt de roker om tijd te overbruggen en de stofjes in de sigaret geven een prettig gevoel. In plaats van een sigaret op te steken, pak ik een stapeltje tijdschriften, mijn enveloppenmallen, een potlood en een schaar.
Verwerken door maken
Ken je dat verdoofde gevoel na een klap of val? Een intens gesprek of vervelend nieuws kan datzelfde gevoel geven. En als je niet direct iets aan de impact van die informatie kan doen, zit er niets anders op dan af te wachten. Ook een wond heeft tijd nodig om te helen. Dat is niet iets dat je actief doet. Maar het helpt wel om even extra lief voor jezelf te zijn. Zoals je niet moet blijven rondlopen met een gekneusde voet, is het ook goed om het even wat rustiger aan te doen als je iets te verwerken hebt.
Ik heb ruim een week geleden ook een moeilijk gesprek gehad. Als je de Postfabriek langer volgt, weet je misschien wel dat mijn partner ziek is. En die ziekte is een heel proces. Het staat niet stil. We zitten nu opnieuw in een fase waarbij we keuzes moeten maken en ons opnieuw moeten aanpassen. De informatie die we kregen, voelde voor mij opnieuw als een klap in mijn gezicht. En hoe vervelend het ook voelt, weet ik uit ervaring dat het uiteindelijk zakt. Die klap in mijn gezicht, herken ik. Ik kan niet om de pijn heen en laat het er gewoon zijn. Piekeren helpt me niet verder, maar ervan wegrennen ook niet. Dus ik zoek een activiteit die niet te veel denkwerk van me vraagt, want mijn hoofd is druk met verwerken. En dan vind ik het zo fijn om met mijn handen bezig te zijn! En tegelijk mooie dingen te zien ontstaan. Om even terug te komen bij de vergelijking met het roken: ik hou er geen volle asbak aan over, maar een stapel papieren moois! En die stofjes die een roker van een sigaret krijgt, haal ik uit mezelf. Het bezig zijn voelt als meditatie en geeft me rust. Het eindresultaat geeft me geluksstofjes, want zo’n stapel envelopjes maakt me blij.
Zoals je in het blog over de post van Chanou kon lezen, is onze grote gestippelde vriend Whiskey op 31 augustus j.l. overleden. In de weken na zijn overlijden hebben we van verschillende mensen hele mooie, lieve post gekregen. Eén van die poststukken wil ik je graag laten horen. Horen? Ja, horen!
Kaartje van Kevin
Het geluidsfragment dat je hierboven kan beluisteren was op 4 september live op radio 3FM. Kevin van Arnhem heeft in zijn show de rubriek Kaartje van Kevin. Daarin biedt hij luisteraars de kans om een kaartje te sturen. Hij hoopt zo meer mensen het bijzondere gevoel van echte post te laten voelen. Loes belde Kevin, omdat ze mij op deze manier wilde opvrolijken.
Ook al stuur je iemand de hele lijst met emoji’s, nog altijd staat dit niet in verhouding met het gevoel dat je veroorzaakt als je iemand een fysiek kaartje stuurt. En om dat gevoel SUPER VAAK op te roepen is er het Kaartje van Kevin!
Op 31 augustus j.l. is onze lieve, grote, gestippelde vriend Whiskey overleden. Hij is 14 jaar en 4 maanden oud geworden. Whiskey was een belangrijk onderdeel van ons gezin en we missen hem nog steeds heel erg.
De dag na zijn overlijden hebben we Whiskey begraven. Toen we na de begrafenis thuis kwamen, kreeg ik een berichtje van Chanou. Zij stuurde een foto van een kaart uit een set die bij Flow Magazine zat en schreef daarbij: Deze Flow-kaart heb je natuurlijk allang, maar wil je er nog één? Ik keek naar de foto van de kaart en zag een illustratie van een dalmatiër. Daar werd ik even stil van. Ik had namelijk het overlijden van onze dalmatiër Whiskey tot dat moment nog maar met een paar mensen gedeeld. Chanou ken ik eigenlijk helemaal niet en dit verdrietige nieuws kon haar nog niet bereikt hebben. Wat bijzonder hè? Dat kan gewoon geen toeval zijn!
De kaart met illustratie van een dalmatiër uit Flow 5-2017
De kaart had ik inderdaad al, maar heb Chanou laten weten dat ik hem graag nog eens zou ontvangen. Meteen na het weekend viel de post van Chanou hier al op de mat. Ze had de kaart niet beschreven, maar er een getypt briefje bijgevoegd. De brief en de kaart had ze samengebonden met een origami hart. En dat vond ik ook zo’n prachtig detail. Want ook het hart is een belangrijk symbool voor mij.
Een origami-hart om onderdelen van je poststuk mee samen te binden
De kaart heeft een mooi plekje in onze huiskamer gekregen. En steeds als ik ernaar kijk, denk ik terug aan dat bijzondere toeval. En dat doet echt iets met me.
Het is inmiddels al twee maanden geleden dat ik deze post heb ontvangen, maar wil het toch nog graag met jullie delen. Ik vind het zo lief en inspirerend! Ben je ook benieuwd hoe je zo’n hart maakt? Lees dan verder…
We hebben niet eerder zó lang vakantie gehouden, maar niet eerder waren we alledrie tegelijk zo druk met onze levens buiten de Postfabriek om. We begonnen de Postfabriek ooit vanuit het willen delen van onze liefde voor post. Sinds de start hebben we alledrie een heleboel mee gemaakt en zijn als mensen enorm gegroeid, wat ook betekent dat we merken dat onze behoefte met de Postfabriek aan het veranderen is. Geen zorgen, we stoppen ab-so-luut niet, in tegendeel! Maar we zijn wel op een punt waar we zoekende zijn hoe we het jasje van de fabriek kunnen vermaken zodat het ons weer lekker past! Om te beginnen echter een update van ons alledrie.
Zomer van Nienke
In juli planden we een zomerstop en dat voelde echt als op vakantie gaan. Ik ging misschien niet op reis, maar verlangde wel naar dat gevoel van vrijheid. Even niets hoeven, gewoontes loslaten en inspiratie opdoen. Ik bereidde mijn vakantie voor, zodat ik na onze vakantie met een schone lei kon beginnen: heb projecten afgerond, mailtjes beantwoord en mijn postkamer opgeruimd. Ondertussen keek ik enorm uit naar ruimte om veel te kunnen lezen, schrijven en ontdekken. Maar het leven had andere plannen.
Storm op zee
Ruchama, Kim en ik gebruiken onderling onze eigen taal en symbolen om dát wat we voelen over te kunnen brengen. Zo gebruiken we de zee en bootjes vaak als voorbeeld om uit te leggen wat ons bezig houdt en waar we ons bevinden. Met het afronden van de laatste postfabriek-taken, voelde ik rust en ruimte ontstaan. Maar het bleek de bekende stilte voor de storm te zijn. In de weken daarna werden de golven om mijn bootje steeds hoger. In plaats van lekker ronddobberen en genieten, vaarde ik op ruwe zee. Ik moest keihard werken om niet om te slaan. En in plaats van ruimte te krijgen, werd mijn ruimte steeds kleiner: mijn vriend werd weer even opgenomen in het ziekenhuis en moest daarna thuis verzorgd worden. Soja, één van onze honden, kreeg iets aan haar poot. En onze andere hond Whiskey had door zijn ouderdomsklachten steeds meer hulp nodig. De zee werd wilder en wilder en er was nog geen land in zicht om naartoe te kunnen varen. Alles stond in het teken van zorgen voor en zorgen maken. En ik kon niet anders dan me eraan overgeven.
Eén van de vragen die wij graag stellen: Wat doet dat met jou?
Iedereen beleeft situaties op een andere manier. Zelfs als je op exact hetzelfde tijdstip op dezelfde plek aanwezig bent. Ga maar eens met iemand boodschappen doen in dezelfde supermarkt en vergelijk daarna jullie ervaringen. De één zal bijvoorbeeld over de muziek vertellen. De ander over de geur van de versgebakken broodjes. Het kan positief of negatief zijn en zelfs wisselen. Ook herinneringen die bovenkomen door bepaalde producten zullen een beleving beïnvloeden. Misschien denk je terug aan je gezellige weekend als je dat ene biertje toevallig op een kop-stelling ziet staan. Maar is dat voor je gezelschap hetzelfde? Nu geef ik een simpele dagelijkse handeling als voorbeeld, maar dit geldt ook voor bijzondere gebeurtenissen: iedere beleving is uniek! En door belevingen te delen, kan je leren van elkaar.
We zouden elkaar meer kunnen vragen in plaats van uit te gaan van aannames. We denken te weten wat er in een ander omgaat. Of hoe een ander denkt. Hierdoor belemmeren we onszelf én doen we anderen tekort. We kijken vanuit ons eigen referentiekader naar situaties en vullen het daarmee ook voor een ander in. Terwijl een simpele vraag meer openheid en duidelijkheid kan geven. Door vragen te stellen, kan je groeien. Het is een mooie manier om iemand beter te leren kennen en inzicht te krijgen in onszelf. Eén van de vragen die wij graag stellen is: Wat doet dat met jou?
Als je een brief schrijft en vertelt over een gebeurtenis, stel jezelf dan ook eens de vraag “en wat deed dat met mij?”. Door het antwoord op die vraag mee te nemen in je verhaal kun je nóg beter aan de ander overbrengen wie jij bent en wat er in jou om gaat. Hetzelfde kun je doen met het beantwoorden van post. Wat deed het met jou om de brief van de ander te lezen? Of je het antwoord op die vraag nu deelt in een appje, een mailtje, een kaartje of een brief terug, het zal voor de ander een bevredigende reactie zijn. Vanuit die beleving kun je het verhaal van een ander ook weer verder schrijven. In plaats van dat je puur schrijft in vragen en antwoorden (losse stukjes) worden jouw brieven een vloeiend vervolg op de brieven van de ander. Je schrijft samen een verhaal. Geen actie – reactie, maar een lemniscaat.
We willen jou vragen om de komende tijd deze vraag in gedachten te houden. Als je een brief schrijft of leest, sta dan eens stil bij de beleving. Wat deed dat met jou? We lezen graag jouw verhaal! Je mag een reactie achterlaten onder deze blog, maar ook een mailtje sturen als je het liever persoonlijk aan ons toevertrouwt.
De liefde die ik voor post voel, bestaat al jaren. Maar groeit ook elke dag een beetje meer. Regelmatig sta ik even stil bij hoeveel post me gegeven heeft: alle momenten van rust en tot mezelf komen, de aandachtige manier van kijken en bezig zijn, het contact, de vriendschappen en ga zo maar door. Sommige inzichten had ik niet gekregen zonder het schrijven van een brief en deze vorm van contact is door geen enkel ander middel te vervangen. Post is zelfs zo’n belangrijk onderdeel van mijn leven dat het een manier van leven is geworden. Ik kijk dus altijd met post-ogen om me heen.
Ik keek een paar maanden geleden ook met post-ogen rond in een antiquariaat in Hengelo. Deze prachtige plek, ook wel liefkozend de tempel van het woord genoemd, is inmiddels gesloten. Zoals de Postfabriek onze ode aan het geschreven woord is, was deze plek ook een ode aan het woord. Op de dag dat de deuren voor het laatst geopend werden, ben ik nog gauw ‘op harts-tocht‘ gaan kijken. Soms vind je de mooiste dingen als je je verwachtingen loslaat en zonder plan op pad gaat. En die instelling liet me deze dag iets vinden waar mijn hart nog steeds harder van gaat kloppen.
