Liefde voor post

Category Archives: Persoonlijk

Zomer 2017

19 dinsdag sep 2017

Posted by in Persoonlijk

≈ 4 Comments

Tags

, , , , ,

We hebben niet eerder zó lang vakantie gehouden, maar niet eerder waren we alledrie tegelijk zo druk met onze levens buiten de Postfabriek om. We begonnen de Postfabriek ooit vanuit het willen delen van onze liefde voor post. Sinds de start hebben we alledrie een heleboel mee gemaakt en zijn als mensen enorm gegroeid, wat ook betekent dat we merken dat onze behoefte met de Postfabriek aan het veranderen is. Geen zorgen, we stoppen ab-so-luut niet, in tegendeel! Maar we zijn wel op een punt waar we zoekende zijn hoe we het jasje van de fabriek kunnen vermaken zodat het ons weer lekker past! Om te beginnen echter een update van ons alledrie.

Zomer van Nienke

In juli planden we een zomerstop en dat voelde echt als op vakantie gaan. Ik ging misschien niet op reis, maar verlangde wel naar dat gevoel van vrijheid. Even niets hoeven, gewoontes loslaten en inspiratie opdoen. Ik bereidde mijn vakantie voor, zodat ik na onze vakantie met een schone lei kon beginnen: heb projecten afgerond, mailtjes beantwoord en mijn postkamer opgeruimd. Ondertussen keek ik enorm uit naar ruimte om veel te kunnen lezen, schrijven en ontdekken. Maar het leven had andere plannen.

Storm op zee

Ruchama, Kim en ik gebruiken onderling onze eigen taal en symbolen om dát wat we voelen over te kunnen brengen. Zo gebruiken we de zee en bootjes vaak als voorbeeld om uit te leggen wat ons bezig houdt en waar we ons bevinden. Met het afronden van de laatste postfabriek-taken, voelde ik rust en ruimte ontstaan. Maar het bleek de bekende stilte voor de storm te zijn. In de weken daarna werden de golven om mijn bootje steeds hoger. In plaats van lekker ronddobberen en genieten, vaarde ik op ruwe zee. Ik moest keihard werken om niet om te slaan. En in plaats van ruimte te krijgen, werd mijn ruimte steeds kleiner: mijn vriend werd weer even opgenomen in het ziekenhuis en moest daarna thuis verzorgd worden. Soja, één van onze honden, kreeg iets aan haar poot. En onze andere hond Whiskey had door zijn ouderdomsklachten steeds meer hulp nodig. De zee werd wilder en wilder en er was nog geen land in zicht om naartoe te kunnen varen. Alles stond in het teken van zorgen voor en zorgen maken. En ik kon niet anders dan me eraan overgeven.

Lees verder »

Facebooktwittergoogle_plusredditpinteresttumblrmail

Wat doet dat met jou?

26 maandag sep 2016

Posted by in Persoonlijk

≈ 4 Comments

Tags

, , , ,

watdoetdatmetjoukl

Eén van de vragen die wij graag stellen: Wat doet dat met jou?

Iedereen beleeft situaties op een andere manier. Zelfs als je op exact hetzelfde tijdstip op dezelfde plek aanwezig bent. Ga maar eens met iemand boodschappen doen in dezelfde supermarkt en vergelijk daarna jullie ervaringen. De één zal bijvoorbeeld over de muziek vertellen. De ander over de geur van de versgebakken broodjes. Het kan positief of negatief zijn en zelfs wisselen. Ook herinneringen die bovenkomen door bepaalde producten zullen een beleving beïnvloeden. Misschien denk je terug aan je gezellige weekend als je dat ene biertje toevallig op een kop-stelling ziet staan. Maar is dat voor je gezelschap hetzelfde? Nu geef ik een simpele dagelijkse handeling als voorbeeld, maar dit geldt ook voor bijzondere gebeurtenissen: iedere beleving is uniek! En door belevingen te delen, kan je leren van elkaar.

We zouden elkaar meer kunnen vragen in plaats van uit te gaan van aannames. We denken te weten wat er in een ander omgaat. Of hoe een ander denkt. Hierdoor belemmeren we onszelf én doen we anderen tekort. We kijken vanuit ons eigen referentiekader naar situaties en vullen het daarmee ook voor een ander in. Terwijl een simpele vraag meer openheid en duidelijkheid kan geven. Door vragen te stellen, kan je groeien. Het is een mooie manier om iemand beter te leren kennen en inzicht te krijgen in onszelf. Eén van de vragen die wij graag stellen is: Wat doet dat met jou?

Als je een brief schrijft en vertelt over een gebeurtenis, stel jezelf dan ook eens de vraag “en wat deed dat met mij?”. Door het antwoord op die vraag mee te nemen in je verhaal kun je nóg beter aan de ander overbrengen wie jij bent en wat er in jou om gaat. Hetzelfde kun je doen met het beantwoorden van post. Wat deed het met jou om de brief van de ander te lezen? Of je het antwoord op die vraag nu deelt in een appje, een mailtje, een kaartje of een brief terug, het zal voor de ander een bevredigende reactie zijn. Vanuit die beleving kun je het verhaal van een ander ook weer verder schrijven. In plaats van dat je puur schrijft in vragen en antwoorden (losse stukjes) worden jouw brieven een vloeiend vervolg op de brieven van de ander. Je schrijft samen een verhaal. Geen actie – reactie, maar een lemniscaat.

We willen jou vragen om de komende tijd deze vraag in gedachten te houden. Als je een brief schrijft of leest, sta dan eens stil bij de beleving. Wat deed dat met jou? We lezen graag jouw verhaal! Je mag een reactie achterlaten onder deze blog, maar ook een mailtje sturen als je het liever persoonlijk aan ons toevertrouwt.

Lieve groeten,

Kim en Nienke

Facebooktwittergoogle_plusredditpinteresttumblrmail

Brief in een boek

19 maandag sep 2016

Posted by in Brieven schrijven, de kracht van post, Persoonlijk

≈ 5 Comments

Tags

, , , , ,

briefinboekboek

De liefde die ik voor post voel, bestaat al jaren. Maar groeit ook elke dag een beetje meer. Regelmatig sta ik even stil bij hoeveel post me gegeven heeft: alle momenten van rust en tot mezelf komen, de aandachtige manier van kijken en bezig zijn, het contact, de vriendschappen en ga zo maar door. Sommige inzichten had ik niet gekregen zonder het schrijven van een brief en deze vorm van contact is door geen enkel ander middel te vervangen. Post is zelfs zo’n belangrijk onderdeel van mijn leven dat het een manier van leven is geworden. Ik kijk dus altijd met post-ogen om me heen.

Ik keek een paar maanden geleden ook met post-ogen rond in een antiquariaat in Hengelo. Deze prachtige plek, ook wel liefkozend de tempel van het woord genoemd, is inmiddels gesloten. Zoals de Postfabriek onze ode aan het geschreven woord is, was deze plek ook een ode aan het woord. Op de dag dat de deuren voor het laatst geopend werden, ben ik nog gauw ‘op harts-tocht‘ gaan kijken. Soms vind je de mooiste dingen als je je verwachtingen loslaat en zonder plan op pad gaat. En die instelling liet me deze dag iets vinden waar mijn hart nog steeds harder van gaat kloppen.

Lees verder »

Facebooktwittergoogle_plusredditpinteresttumblrmail

Bij Kim in de postkamer.. euh, poststad?

30 zaterdag jul 2016

Posted by in Persoonlijk

≈ 5 Comments

Tags

, , ,

Ruchama liet al eens haar postkamer zien en ook Nienke gaf jullie een rondleiding. Ik had heel graag mijn post-plekje ook gedeeld, maar tot nog toe heb ik er geen. Sinds maart woon ik met mijn gezin in een tijdelijke en gemeubileerde huurwoning, waar ik maar een fractie van mijn postspullen heb. In dit huis met de meubels die hier staan, zit ik eigenlijk nergens fijn. Het resultaat is dat het stadje waar wij nu wonen, Zierikzee, mijn postkamer is geworden. Als ik spulletjes mis, dan duik ik de stad in en ga bij mijn favoriete plekjes op zoek naar iets. Als ik een brief wil schrijven, neem ik mijn pen en papier mee en ga bij één van de fijne lunchtentjes die dit stadje telt zitten. Op donderdag ben ik altijd alleen thuis en dat is dan ook mijn vaste post-dag geworden. Daarom heb ik jullie afgelopen donderdag mee genomen en foto’s gemaakt van mijn dag. Kijk je mee?

Inhoud van mijn tas

Als ik op pad ga, neem ik altijd een aantal vaste spulletjes mee. Rechtsboven een notitieboek met ringband van de HEMA, waarin ik mijn brieven schrijf. Het papier heeft een fijn formaat en dankzij de ringband kan ik het papier er makkelijk uit scheuren, het scheurrandje knip ik er dan natuurlijk af. Door in het notitieboek te schrijven, blijven de brieven altijd netjes en kan ik ze ook in etappes schrijven of meerdere brieven door elkaar (ja, het gebeurt! ;)).

De inhoud van mijn tas

De inhoud van mijn tas

Het kraftboekje links gebruik ik voor mijn eigen notities, ik schrijf er ideetjes in voor blogs, onderwerpen waar ik in brieven nog over wil schrijven, mooie quotes die ik tegenkom etc. Natuurlijk neem ik fijn schrijvende pennen mee, altijd meer dan één mocht er eentje leeg raken. Ook de visitekaartjes van de Postfabriek neem ik altijd mee, je weet maar nooit wie je tegenkomt en wanneer het van pas kan komen! Verder neem ik ook mijn ongelezen en onbeantwoorde brieven mee. (Lange brieven bewaar ik vaak voor de donderdag om te lezen, omdat ik er dan met volle aandacht voor kan gaan zitten én de ruimte heb direct te reageren als ik de behoefte voel). Dit keer een brief van Nienke en een brief van Tony. Ook nam ik nu een uitklapkaart uit de Flow mee, waarin ik al bezig was aan een brief aan Shay.

De zeeuwse hemel

De Zeeuwse Hemel

De Zeeuwse Hemel

Mijn eerste stop donderdag was De Zeeuwse Hemel. Het is een plekje, net zo fijn als de naam al doet vermoeden. Je kunt er heerlijke koffie, zelfgemaakte icetea, sapjes etc. drinken en ook súperlekker eten. Ze hebben een prachtig tuin terras voor mooi weer, maar ook binnen is het heel erg knus. Ook is het een plek waar ik me me ook prettig voel als ik er in mijn eentje zit, iets wat niet overal het geval is. Op dit plekje schreef ik een brief aan Nienke!

Een brief aan Nienke geschreven bij de Zeeuwse Hemel

Als ik buiten de deur schrijf zet ik bij de datum van de brief, ook altijd de locatie

Lees verder »

Facebooktwittergoogle_plusredditpinteresttumblrmail

Brief aan jezelf – vijf jaar later! (mag ik jouw brief bewaren?)

01 vrijdag jul 2016

Posted by in Brieven schrijven, Persoonlijk

≈ 11 Comments

Tags

, , ,

Aanhef brief aan jezelf

Brief aan jezelf

Het is november 2011 en ik blader door een Flow Magazine van afgelopen tijd. Op één van de bladzijdes staat een mini interview met Petra Kruijt, niet alleen schrijfster van het boek ‘Lieve Ik’ maar ook de oprichtster van de brievenactie die in deze Flow benoemt staat. Petra daagt de lezers uit om een brief aan jezelf te schrijven en hem daarna naar haar op te sturen. Zij bewaart de brief vijf jaar voor je om hem op een dag weer terug te sturen. Op diezelfde dag in November besluit ik mezelf een brief te schrijven. Het is één van mijn ongelukkige dagen zoals ik ze in mijn brief noem – midden in de rouwverwerking en een depressie duwen sommige dagen extra zwaar op mijn hart. De brief die ik schrijf is open, kwetsbaar en tegelijkertijd liefdevol en hoopvol. Hoewel de Ruch van 2011 niet weet hoe zij zich in 2016 zal voelen, lijkt de Ruch die de brief schrijft allang te weten dat het op een dag allemaal goed zal komen. Ik verstuur de brief, denk er de eerste weken nog eens aan maar voor ik het weet vergeet ik de brief en de inhoud en vaar ik verder op de stromen van het leven.

Bijna vijf jaar later, juni 2016 en in mijn mailbox verschijnt een mailtje van Petra Kruijt met als onderwerp ‘Lieve Ik’. Ik kijk verbaas want zowel de naam als de titel komen me niet bekend voor. Na het mailtje, waarin Petra benoemt een brief voor me te hebben liggen en mijn adres vraagt, twee keer gelezen te hebben gaat er vaag een belletje rinkelen. Na het googelen van Petra haar naam kom ik de brievenactie tegen en glimlach. Blijkbaar heb ik een brief geschreven en verstuurd.  Ik kan me de woorden niet terughalen, het moment van schrijven niet en niet eens de envelop waarin ik hem verzonden heb. Ik glimlach en er kriebelt iets in mijn buik – ik krijg een brief van mezelf!

Lees verder »

Facebooktwittergoogle_plusredditpinteresttumblrmail

Post is onthaasten

22 vrijdag apr 2016

Posted by in Persoonlijk

≈ Leave a Comment

Tags

, , , ,

Brieven schrijven doe ik graag buiten de deur. Zo raak ik niet afgeleid door dingen in het huishouden of de kinderen die mijn aandacht vragen, maar heb ik even écht tijd voor mezelf. Een heerlijke kop koffie of thee erbij die iemand anders voor me zet, het is écht mijn rustmomentje. Laatst zat ik in de Zeeuwse Hemel in Zierikzee en raakte even in gesprek met één van de eigenaren. Ik vertelde dat ik een brief aan het schrijven was en ook over onze blog, waarop hij opmerkte dat dat best paradoxaal was.. Ambassadeurs voor het brievenschrijven door middel van een blog. Zo hebben we in interviews ook al eens de vraag gehad of we tegen het internet zijn.

IMG_7461Voor ons is er echter absoluut geen sprake van goed of slecht, het één óf het ander, voor ons gaan alle digitale mogelijkheden en het plezier dat we hebben in post hand in hand. Het internet kent vele voordelen: het overbrugt afstand, het gaat snel, je kunt vele mensen tegelijk bereiken en het is een schat aan informatie. Wij maken graag gebruik van al die voordelen, want we zouden jullie nooit allemaal persoonlijk per post kunnen bereiken. Alle digitale mogelijkheden van communicatie zien wij als een prachtige aanvulling op dat wat je via de post met elkaar kunt delen. We maken gretig gebruik van Facebook, Instagram, Snapchat en we hebben elkaar bijna dagelijks iets te melden op whatsapp. Voor alle dingen die we “even snel” kwijt willen, waar we direct een plaatje van willen delen, maar ook alle momenten dat we graag meegluren bij mensen van over de hele wereld, richten we ons tot social media en het internet. Maar het schrijven, het maken van post, dat is van een hele andere orde. Als we op zoek zijn naar een moment van rust, bezinning, ontspanning, onze gedachten of gevoelens op een rijtje willen krijgen, toe zijn aan een stukje reflectie, diepgang, een verhaal eruit laten waarvan we soms niet eens weten dat het in ons zit, écht iets willen delen, willen troosten, noem maar op.. Dan is daar pen en papier. De snelheid van het internet is een voordeel, maar kan ook een nadeel zijn. Soms lijkt het alsof je altijd haast hebt, alsof je altijd moet opschieten, alsof er altijd nóg iets te doen, te bekijken, te lezen etc. is. Met post kun je even écht onthaasten, de pen gaat niet sneller over het papier dan je hand hem kan sturen. Het dwingt je om de tijd te nemen, om de stilte op te zoeken. En juist in al die momenten van stilte, kan de creativiteit opbloeien. Onze beste ideeën ontstaan onder de douche, tijdens een wandeling, tijdens het vouwen van een stapel enveloppen. Ze ontstaan wanneer ons hoofd even uit mag rusten van al het denkwerk en de vele prikkels. Onze beste inzichten komen terwijl we aan het schrijven zijn, als we gedwongen zijn om even naar binnen te keren en na te gaan hoe we ons voelen.

John Cleese wist het heel mooi te vertellen in een filmpje dat ik tegenkwam op Facebook, maar helaas niet kan embedden om hier te delen. Het is hier te vinden, mocht je willen doorklikken. In College Tour heeft John Cleese hier echter ook over gesproken, dit fragment staat op youtube en kan ik hier daarom wel neerzetten:

Elke week maak ik nu heel bewust de tijd voor deze stilte in mijn hoofd. Ik zorg voor tijd alleen, voor tijd om te schrijven, voor tijd om met mijn handen bezig te zijn. Zo ga ik nu even in het zonnetje zitten met een kop koffie en een stapeltje papier om mijn vandaag geschreven brief in te pakken en wandel ik daarna in alle rust naar de brievenbus. En jij, wat ga jij nu doen?

Liefs,
Kim

Facebooktwittergoogle_plusredditpinteresttumblrmail

Voordat we verder gaan..

23 woensdag mrt 2016

Posted by in Persoonlijk

≈ 2 Comments

Laten we graag zien omdat we dat kunnen, en leven – voluit en gretig – omdat wij dat mógen en het daarom dubbel zo goed moeten doen.
Laten we beter leren weten, niet meer morsen met de dagen die al die anderen, daar, zomaar, opeens zijn kwijtgeraakt.
Laten we geen engelen zijn, maar als het kan toch ook geen duivels.
Laten we mensen zijn. En helemaal onszelf worden, niet wie we denken dat anderen wilden dat we waren.
Laten we moed houden, durven wankelen en redden wat er te redden valt. Onszelf bijvoorbeeld, en mekaar.
Laten we stoppen met hopen en doen wat moet gebeuren om het te doen gebeuren, en mild zijn voor wie dat nog niet kan.
Laten we ze openlaten: onze deuren, onze armen, onze geesten.
Laten we pantsers afleggen, en het en de andere tegemoet treden, telkens weer. Laten we slapende honden keihard wakker maken. Blijven geloven in dromen die ook uitkomen. Veel verwachten, genoeg spijt hebben, in zeven sloten tegelijk lopen, alle dingen aankijken, ook dat wat ons verontrust.
En laten we minachting koesteren voor de hopeloosheid, weten wat we waard zijn, onszelf gunnen wat we verdienen, want dat is vaak meer dan we geneigd zijn te denken. En laten we begrijpen wat de liefde is, onthouden dat dat alles is, of toch bijna.
Laten we durven. Ja.

– Griet op de Beeck

Facebooktwittergoogle_plusredditpinteresttumblrmail

Adventskalender dag 24: Postfabriek bij PostNL

24 donderdag dec 2015

Posted by in Adventskalender 2015, Persoonlijk

≈ 17 Comments

Tags

, , , ,

Ruchama, Nienke en Kim van de Postfabriek in Den Haag op bezoek bij PostNL.

Ruchama, Nienke en Kim in Den Haag op bezoek bij PostNL.

Ruchama, Kim en ik kennen elkaar nu ongeveer 7,5 jaar. We leerden elkaar kennen via een kleinschalige post-community op het internet en deelden lief en leed met elkaar, zonder elkaar ooit ontmoet te hebben of te weten hoe de ander eruit zag. Pas na een heleboel brieven over en weer zagen we elkaar voor het eerst. Omdat we alle drie verspreid over het land wonen, is het samenkomen een hele onderneming. Maar 5 jaar geleden waren we toevallig zo dicht bij elkaar in de buurt dat we besloten om elkaar te ontmoeten. In de zomer van 2010 reisde Kim met de trein naar haar opa in Amsterdam, was Ruchama bij haar zus in Almere en logeerde ik bij mijn schoonouders, ook in Almere. In die tijd was er nog een hele grote hobbywinkel in Almere en daar hebben we afgesproken. Het was maar een flitsbezoekje, maar het voelde zo bijzonder om elkaar te zien! Aan de ene kant voelde het heel vreemd, want we waren zo aan elkaars handschrift, schrijfstijl en de handgeschreven gesprekken gewend dat het heel gek was om zo voor elkaar te staan. Om stemmen te horen in plaats van letters te zien en om naar een gezicht te kijken in plaats van een poststuk. We zijn alle drie heel verschillend, maar door de overeenkomsten die we in ons briefcontact ontdekten, voelde het toch vertrouwd en we vonden ‘in het echt’ ook die herkenning bij elkaar. Tien minuten na onze eerste ontmoeting konden we in de winkel al precies aanwijzen wat de ander leuk vond.

Ruchama en Nienke namen dezelfde 'troostchocola' mee voor Kim, zonder het van elkaar te weten!

We namen dezelfde ‘troostchocola’ mee voor Kim, zonder het van elkaar te weten!

Aan het begin van deze maand, op dinsdag 8 december, kwamen we weer met z’n drietjes bij elkaar. Dat is nog steeds een zeldzame gebeurtenis, want dit was pas de vijfde keer! Nog steeds speelt onze vriendschap zich vooral per post en Whatsapp af. Maar we kennen elkaar door en door. Die ochtend liet Kim weten dat ze maar weinig had geslapen en besloten Ruchama en ik allebei om iets voor haar te kopen dat haar op zou peppen. Vanaf station Amersfoort konden we samen reizen en toen we daar in de trein onze tassen openden, haalden we daar precies dezelfde chocolaatjes uit voor Kim! Is dat niet bijzonder?

Lees verder »

Facebooktwittergoogle_plusredditpinteresttumblrmail

Adventskalender dag 22: met liefde en aandacht

22 dinsdag dec 2015

Posted by in Adventskalender 2015, Persoonlijk

≈ 23 Comments

Tags

, , , , , , , , ,

Een paar dagen geleden liep ik ’s morgens heel vroeg met mijn hondje Soja buiten. Tijdens mijn wandeling zag ik iets dat ik graag met jullie wil delen. Op doordeweekse dagen kom ik op dit tijdstip meer mensen tegen die op weg zijn naar school of werk, maar in de weekenden komt alles in onze buurt iets later op gang. Op zaterdag- en zondagmorgen is het nog heerlijk rustig op straat en in deze tijd van het jaar ook nog donker. Aan het begin van mijn route zag ik een man op de stoep fietsen. Omdat het nog zo rustig was, viel hij me meteen op. In het donker kon ik hem van een afstandje observeren zonder hem te storen. Het was de krantenbezorger. Hij fietste steeds heel zachtjes de paadjes tot aan de voordeur op, deed met zijn ene hand de brievenbus open en met de andere hand schoof hij de krant naar binnen. Nu denk je misschien dat er niets bijzonder is aan een krantenbezorger die kranten rondbrengt, want dat doen ze nou eenmaal. Maar het viel me op dat hij dit echt met liefde deed! Bij het openen van de brievenbus begeleidde hij de klep helemaal, zodat hij niemand wakker zou maken. Ik vond het echt zo lief en aandoenlijk om te zien! Hij deed zo zijn best! En voor wie? Alle lichten waren nog uit bij deze huizen en niemand zou het merken. Niemand zou zien met hoeveel liefde hij deze krant door de brievenbus schoof en dat was waarschijnlijk precies zijn bedoeling! Het inspireerde mij enorm om hem zo bezig te zien. Ik wilde het liefst naar hem toe lopen en het aan hem vertellen, maar dan zou zijn werkwijze meteen totaal overbodig zijn. Dan zouden de bewoners van het huis alsnog wakker zijn geworden van onze stemmen. Dus toen ik langsliep, zei ik alleen zachtjes goedemorgen. Maar ik geloof dat dát zelfs te hard was, want hij fluisterde zijn groet daarna terug.

Eenmaal thuis bedacht ik me hoe deze ochtend voor veel mensen was verlopen als deze man de krant gehaast en zonder aandacht in de brievenbussen had gegooid. Misschien had hij meerdere mensen wel wakker gemaakt op één van de weinige dagen dat ze konden uitslapen. Ze waren daardoor chagrijnig en humeurig geweest en met dit gevoel boodschappen gaan doen. En hadden daar misschien het slechte humeur weer doorgegeven aan anderen. Daar had hij zelf waarschijnlijk niets meer van gemerkt. Tegen die tijd was hij zelf al weer verder gefietst en thuis zelf nog even lekker in zijn bed gekropen.

Heb jij dat ook weleens? Dat je zo je best doet, maar dat het niemand het opvalt? En dat je daarom soms bijna de moed opgeeft om ergens zoveel energie in te steken? Ik hoop dat mijn beleving van die zaterdagochtend je de moed geeft om in zulke situaties toch door te gaan. Wie weet inspireer je iemand en staat hij/zij op een afstandje te observeren en kan óf durft je dit niet te vertellen! Of denk aan de kettingreactie die je uitzet zonder het effect te zien.

Ook bij het maken van alle blogjes voor de Postfabriek zien we vaak niet het hoeveel effect het uiteindelijk heeft. Dat vinden we niet erg, want we doen het echt met ons hart, uit liefde voor de post. Toch vinden we het heel fijn dat we regelmatig lieve reacties, mailtjes en andere berichtjes krijgen. Dat onze lezers de moeite nemen om iets aan ons te schrijven, doet ons goed! Alleen al in deze adventsperiode gaven die lieve woorden ons het gevoel dat we niet alleen achter de computer zaten, maar dat we samen met jullie waren. Zo schreef Rianne: ‘ Ik vind deze adventskalender zoo leuk! Elke ochtend bij mijn ontbijtje even jullie leuke post lezen!’ Ik wil dit blogje ook gebruiken om jullie allemaal te bedanken. Ruchama, Kim en ik zijn samen de makers van De Postfabriek, maar zonder jullie zou dat niet mogelijk zijn. Door jullie enthousiasme wordt ook een heleboel liefde voor post doorgegeven en maken we samen de wereld een klein beetje mooier! Bedankt voor jullie liefde en aandacht in het afgelopen jaar. Ook in 2016 zien we jullie graag weer! Maar voordat we een kleine vakantie nemen, hebben we morgen en overmorgen nog een adventsblogje voor jullie, tot dan!

Lieve groetjes,

Nienke

Facebooktwittergoogle_plusredditpinteresttumblrmail

Adventskalender dag 21: Mag ik je iets vragen?

21 maandag dec 2015

Posted by in Adventskalender 2015, mooie theezakjes, Persoonlijk

≈ 3 Comments

Tags

, , , , , , , , ,

Pickwick tea topics: vanaf nu vind je op alle theelabels van Pickwick originele vragen.

Pickwick tea topics: vanaf nu vind je op alle theelabels van Pickwick originele vragen.

Elke dinsdagmorgen komt Milou bij ons thuis. Omdat ons leven op dit moment chaotischer verloopt dan normaal, komt zij iedere week een ochtend helpen in het huishouden. Het is heel fijn dat we deze hulp krijgen, maar het voelt ook een beetje dubbel. Het liefst zou ik het allemaal zelf doen en het was ook best een beetje gek om dit aan een vreemde over te laten. Dat is één van de redenen dat ik het zo fijn vind om elke dinsdag samen een kopje thee te drinken. Zo leren we elkaar een beetje kennen en komt er nu geen vreemde meer in ons huis, maar komt Milou die we kennen! Mijn vriend en ik zijn echte theeliefhebbers. Als je bij ons een kopje thee komt drinken, kan je kiezen uit een heleboel verschillende soorten. Zelf drinken we alleen kruidenthee, maar voor onze gasten hebben we ook wat andere smaakjes in huis. Voor Milou hoef ik alle theekisten niet meer op tafel te zetten, want ik weet ondertussen precies welke soort haar favoriet is. En zij is de enige die deze soort kiest. Op de labeltjes van deze soort theezakjes staan sinds een tijdje verschillende vragen. En daardoor is dinsdag niet alleen de dag dat Milou komt poetsen, maar ook de dag van deze vragenkaartjes! Ik vind het zo’n leuke manier om iemand (beter) te leren kennen! Soms komen er zulke verrassende verhalen boven dat ik de vraag van het theezakje diezelfde week ook aan een ander stel. Na het kopje thee van afgelopen dinsdag zei Milou een paar keer: ‘Je verrast me steeds meer.’ En zo voelt het voor mij ook. We leren zoveel over én van elkaar! Ik ben hierdoor ook anders over gesprekken gaan denken: Gesprekken met vrienden, familie, buurtbewoners… Heel veel gesprekken verlopen eigenlijk hetzelfde. Je vraagt elkaar hoe het gaat, begint over het weer of de vakantie en zo vraag je iedere keer dezelfde dingen. En dat terwijl een gesprek zoveel verrassender kan verlopen!

Wie zou jij iets willen vragen?

Op alle Pickwick theelabels vind je nu originele vragen om bijzondere gesprekken te stimuleren.

Nog eventjes en we hebben weer een nieuw jaar en een nieuw begin. Wij vinden de aankomende feestdagen een mooie aanleiding om nog even stil te staan bij 2015. Wat gebeurde er allemaal? Waar ben je trots op? Wat zou je liever anders zien? Kim nodigde je in het zestiende vakje van onze kalender uit om samen met haar terug te blikken. Ze stelde je een paar vragen en vroeg je om er even over na te denken óf liever nog je antwoorden op te schrijven. Heb jij al wat tijd kunnen vrijmaken en met haar meegedaan? Zou jij ook iemand willen uitnodigen om samen met jou terug te blikken? En nu ben ik heel benieuwd: wat zou jij willen vragen? Of laat je je liever verrassen? Misschien zijn dan de vragen op de deze theezakjes wel een mooie aanleiding tot een gesprek! Nodig iemand uit voor een kopje thee en stuur alvast een zakje mee!

We komen dagelijks een heleboel vreemden tegen. Onderweg naar school of werk, in de trein of in de file, in de supermarkt, in de wachtkamer en ga zo maar door. Al die mensen hebben ook een verhaal en dat kan leiden tot een boeiend gesprek. Hoe vaak vraag jij zomaar iets aan een vreemde? Merel van ‘De Groene Meisjes’ schreef daar een mooi artikel over. Zeker de moeite waard om te lezen!

En dit was alweer het éénentwintigste vakje. Wat gaat de tijd snel! We zijn bijna aan het eind van het jaar én van onze adventskalender! Morgen zijn we er weer met een nieuw adventsblogje. Zien we jullie dan weer?

Lieve groetjes, Nienke.

Facebooktwittergoogle_plusredditpinteresttumblrmail