Een tijdje geleden plaatsten we een oproepje waarin wij vroegen om jouw bijzondere postverhaal. We kregen leuke reacties en vandaag zijn we heel vereerd en trots om het mooie verhaal van fotootjevandaag met jullie te mogen delen! Lees en leef mee:

Ik hou van post. Van de handschriften op een envelop, waardoor je al voor het openen herkent wie de brief heeft geschreven. Van de geur van oude kaarten die ooit in een ver verleden door onbekenden zijn geschreven en verstuurd. Van het kleine kattebelletje dat mijn opa altijd tekende onder de brieven van mijn oma. Van het blikje, met Donald Duck, waarin ik al bijna 25 jaar mijn meest dierbare brieven bewaar. Maar het meest hou ik van een simpel kaartje met een clown.

Toen ik 13 was, werd mijn jongste broertje ziek. Hij had altijd pijn in zijn been, kreeg moeite met voetballen, zwemmen en uiteindelijk ook lopen en de doktoren kwamen er maar niet achter wat er aan de hand was. Na maanden onderzoeken bleek er een “rare” plek op het bot in zijn been te zitten. Wat het precies was, wisten de artsen nog niet, maar dat het niet goed was, was wel helder. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis, kreeg pijnlijke medicatie en een nare operatie en verbleef enkele maanden op de kinderafdeling van het ziekenhuis.

Dat ziekenhuis stond recht tegenover de middelbare school waar ik les kreeg. Elke wisseling van les keek ik even door het raam naar de hoek van het ziekenhuis waar mijn kleine broertje lag. In de pauze en na schooltijd ging ik langs en reed ik hem in zijn rolstoel rond in het ziekenhuis. Altijd wilde hij langs een bepaalde gang in het ziekenhuis omdat daar een schilderij hing van de buurt waar wij woonden.

Het was een periode vol spanning en angst een periode vol grote contrasten. Voor mij en mijn andere broer ging de wereld op school en thuis gewoon door, mijn ouders (die een horecabedrijf hadden) draaiden nog steeds meerdere bruiloften in de week terwijl onze hoofden toch steeds bij dat jochie in het ziekenhuis waren.

Na een zware periode in het ziekenhuis kwam plots het verlossende woord. Het zou goed komen. De plek in het been van mijn broertje bleek goedaardig te zijn en goed te behandelen met medicatie. Er viel een last van onze schouders af en tegelijkertijd drong het besef tot ons door hoe angstig we allemaal waren geweest om mijn lieve broertje te verliezen.

Een dag na dit mooie bericht lag het kaartje met de clown in onze brievenbus. Een kaartje speciaal voor mij en mijn oudste broertje. Het kaartje kwam van een goede vriend van de familie, die juist nu, mijn broer en mij, dit kaartje stuurde. Gewoon om ons te laten weten hoe trots hij op ons was dat we ons zo sterk hadden gehouden tijdens al die onzekerheid.

Niet eerder kwam een kaartje zo op het juiste moment. Het voelde zo goed om, juist als zus van een ziek broertje, even zo’n vorm van persoonlijke aandacht te krijgen. Even werd er zomaar stil gestaan bij hoe moeilijk het voor ons daar aan die zijlijn was geweest. Een simpel kaartje met een clown bleek een enorm vat vol begrip te zijn.

Mijn broertje kwam een aantal weken later weer thuis, genas helemaal en als gezin vonden we onze draai in het normale leven weer terug. Maar dat kaartje met die clown, die is koesterend in mijn postblikje gegaan, zoveel warmte op een simpel stukje papier.

Mocht je na het lezen van dit verhaal, zelf ook jouw verhaal met ons en onze lezers willen delen? Stuur ons dan een mailtje (klik op de typemachine rechts in de balk of mail naar postfabriek@gmail.com) voor meer informatie. Jullie verhalen zijn nog steeds heel erg welkom.

Voor nu willen we fotootjevandaag heel erg bedanken voor het delen van haar bijzondere en persoonlijke verhaal! Zij houdt zelf ook een blog bij, neem vooral eens een kijkje: http://fotootjevandaag.wordpress.com

Liefs,

Ruchama, Nienke en Kim