Soms zijn juist de luchtige gesprekken fijn, maar ook heb ik de behoefte om de diepte in te gaan. Ik ben nieuwsgierig en dat is niet altijd een slechte eigenschap. Het is de drang in mij om iets te leren. Kunnen begrijpen waarom iemand iets doet is iets wat me veel bezig houdt. Het laat me zien dat dingen niet altijd zo zwart of wit zijn als velen denken. Zo leef ik ook mijn leven. Iets kan heel verdrietig zijn, maar door er dieper naar te kijken zie ik ook de mooie kanten ervan, de extra laag erin. En vooral het lezen en schrijven van brieven helpt me hierin heel erg! Ik word geïnspireerd, vind herkenning, kan mijn verhaal kwijt en ervaringen delen.

The most precious gift we can offer is our attention

Voorál de volle aandacht en concentratie maakt volgens mij het briefcontact zo bijzonder. Tijdens een gesprek deze week miste ik bijvoorbeeld de mogelijkheid om terug te kunnen lezen. Ik vertelde gepassioneerd over een aantal situaties, maar vergat daarin wat ik precies wilde vertellen. Dat gebeurd me vaak door mijn vermoeidheid. Als ik een brief aan het schrijven ben, lees ik een stukje terug en weet ik het meteen weer! Ik kan zo heel geconcentreerd een verhaal vertellen. Ook raak ik vaak afgeleid door de reactie van een ander. Die persoon hoeft een reactie niet eens uitgesproken te hebben, een blik of houding doet soms genoeg. Hierdoor word ik geremd in mijn emotie. Eenmaal thuis komen pas alle dingen boven die ik ook nog graag had willen benoemen. In een brief ben ik met volle aandacht bezig en het voelt heel bijzonder om die volle aandacht ook van iemand te mogen ontvangen. Het is “me-time”, maar ook tijd en aandacht voor elkaar.

Zonder afspraak

Penvriendinnen zijn er altijd. Je hoeft geen afspraak te maken. Mijn vriendinnen werken overdag en hebben ’s avonds tijd, maar ik heb zulke intensieve dagen en weinig energie dat ik ’s avonds te moe ben. Bij briefcontact kan ik op ieder moment een velletje papier pakken en mijn deel van het gesprek beginnen. De ontvanger leest de brief op een ander moment. Bij echte gesprekken moet je een dag zoeken dat je beide tijd en ruimte hebt. Ik heb hele lieve vriendinnen die ik altijd mag bellen, toch is er niet altijd die volle aandacht die je nodig hebt. Je vriendin heeft bijvoorbeeld een huilend kind in haar armen of ze loopt net op een druk station, waardoor er niet in alle rust naar elkaar geluisterd kan worden. En dan zijn brieven zo handig!

Potje emotie

Ruchama en ik zijn beelddenkers. In onze brieven proberen we duidelijke voorbeelden te noemen voor gevoelens, we vergelijken ze met voorwerpen. Het is onze manier om een emotie over te kunnen brengen. Zo komen we op dingen waardoor de tranen over onze wangen rollen van het lachen, maar kan ons ook op een andere manier raken en verder helpen. Zo gebruiken we allebei een potje voor emotie. Die lijkt een beetje op de bekende emmer en de druppel die hem doet overlopen. Alleen is ons potje een beetje anders. Het heeft een deksel en we gaan er zorgvuldig mee om. Je draagt het potje met je mee en meestal zit het dekseltje erop. Alleen op geschikte momenten maak je dat potje even open. Je laat de inhoud niet aan iedereen zien en je opent het alleen op speciale plekken. Als ik een brief ga schrijven maak ik de situatie geschikt om het potje even open te doen. Ik maak een veilige plek om mijn emoties toe te laten.

Herken je die gesprekken met vriendinnen die nog lang in je hoofd blijven hangen? Je vriendin vraagt je iets, je geeft er je directe mening over, maar de vraag blijft dagenlang in je hoofd zitten. Je hebt er langer over kunnen denken, de dingen laten zakken en je mening veranderd. In brieven word je door de tijd dat een brief moet reizen gedwongen om meer tijd te maken voor het vormen van je antwoord. In een echt gesprek reageer je vaak met je eerste ingeving. In moeilijke situaties of bij woede wordt vaak geadviseerd om even tot tien te tellen, maar bij brieven schrijven krijg je zelfs de tijd om tot honderd te tellen! Kim schreef in haar laatste brief een aantal vragen over de situatie waar ik nu in zit. Niet alleen uit eigen interesse, maar vooral ook om mij te helpen. Ze merkte dat ik zo vol zat van alles. In een gesprek beantwoord je niet op alle vragen dat je er later op terug komt, want dan valt het al gauw stil. Maar in briefverkeer krijg je hiervoor alle ruimte. Je laat het op je inwerken en reageert wanneer jij er klaar voor bent.

Herhaling

Sommige woorden kunnen je op zo’n warme manier raken, dat je ze soms keer op keer wilt horen. Het is gewoon een beetje raar om je vriendin keer op keer te vragen om iets nog een keer te zeggen. Maar geschreven woorden kan je keer op keer lezen en ieder moment erbij pakken. Soms krijg ik een berichtje van iemand dat me raakt. Het troost me, het maakt me aan het lachen, maar die woorden handgeschreven raken me vaak nog meer. Ik prik bijvoorbeeld bewust kaartjes met de afbeelding omgekeerd op het prikbord, omdat ik juist die persoonlijke woorden achterop graag wil zien. Andere woorden zijn meer geschikt om in een laatje te bewaren en ze erbij te pakken op een moment dat je ze nodig hebt. Maar het kunnen vasthouden doet mij vaak veel meer dan het terugzoeken van een mailtje.

Snelheid

Ruchama schreef ook al over hoe frustrerend het is om niet mee te kunnen komen in de dagelijkse snelheid en de drukte van de maatschappij. Het voelde bijzonder om in alle reacties te lezen dat meer mensen zich hierin herkennen. Ik ook! Doordat twee mensen die heel dicht bij mij staan ziek zijn, verloopt mijn leven nu anders. Mensen willen er graag voor me zijn, maar ik heb nu juist de behoefte om alleen te kunnen zijn. Alles is nu zo chaotisch, intens en emotioneel dat ik vooral de tijd nodig heb om dit te laten bezinken. Dit betekent niet dat ik geen contact wil, ik kan het alleen niet opbrengen om naast alle hectiek ook nog uren te bellen of naar een vriendin toe te fietsen. Hoewel ik alle hulp die we aangeboden krijgen heel erg waardeer, kan ik er nu niets mee. Ook heb ik een grote hekel gekregen aan “Hoe gaat het?”. Alles staat op de kop en is zo veranderlijk dat ik even niet weet hoe het gaat. Ik word geleefd en probeer van dag tot dag te leven. We moeten omgaan met een heleboel “watalsen” en “misschienen”, als ik dat aan iedereen uit moet leggen heb ik geen tijd meer voor mijzelf! Kaartjes ontvangen is dan veel fijner! Het zijn tekenen van “ik wilde even laten weten dat ik aan je denk”. Een kleine moeite, maar zo waardevol! Het zijn warme knuffels die ik gewoon mag ontvangen en even niets mee hoef en dat is heel erg fijn op deze momenten!

Briefcontact is zo speciaal en zo anders dan andere vormen van contact! Hoewel ik iedereen heel graag kennis wil laten maken met de kracht van post, weet ik dat het ook niet altijd de beste manier is. Soms gaat er niets boven een knuffel en een echt gesprek, maar ik ben zo blij dat ik beide vormen ken! En ik voel me zo’n bofkont dat ik deze manieren van contact en vriendschap allebei heb! Het is een soort magie die er niet zomaar is. Het is niet de kaart zelf, maar het gebaar! Het zijn niet zomaar een paar woorden, geschreven door een penvriendin, gebracht door de postbode, maar het is de wisselwerking! Het is een prachtige vorm van aandacht! Ik kan me geen leven zonder post meer voorstellen!

Heel veel liefs, Nienke.