Het is een jaar geleden. Na een zware nacht waarin mijn zoontje flink heeft lopen spoken hoor ik hem weer huilen. Het is ochtend en tijd om op te staan. Mijn man is vertrokken naar zijn werk en ik begin mijn dagelijkse routine. Ik heb geen baan en woon in een dorp. Mijn vrienden en familie wonen allemaal elders in Nederland en in het dorp heb ik weinig aanspraak. Door alle gebroken nachten zit ik er vaak helemaal doorheen. Ik voel me eenzaam en alleen en mis het contact met andere volwassenen. En dan kleppert de brievenbus. Er ligt een brief van één van mijn dierbare schrijfvriendinnen. Ik leg de brief op tafel en op een rustig moment, waarop mijn zoontje ligt te slapen, ga ik er even voor zitten met een kop thee. In de momenten daarna ben ik even niet meer alleen. Ik lees over de gevoelens, gedachten en belevenissen van de ander. De reacties op de dingen waar ik over schreef zetten me aan het denken, helpen me verder, laten me anders naar iets kijken. Bovenal voel ik me eventjes niet meer alleen, maar even samen, alsof er iemand heel dicht bij me zit. Niet letterlijk, niet met een arm om me heen. Nee, alsof er iemand even op bezoek is binnen in mijn hart. In de dagen erna zoek ik de rustige momenten op om terug te schrijven. Ik schrijf wanneer ik er zin in heb, wanneer het lukt, wanneer er tijd voor is en onderbreek het zo vaak als nodig is. Dat het die dag niet lukte om mijn haar fatsoenlijk te doen of dat mijn trui alweer vies is van de babyspuug maakt niet uit. Ik hoef van de buitenkant helemaal niks om toch mijn binnenkant te kunnen delen.

Contact
In de omgang met andere mensen in het dagelijks leven kan dit veel energie van me vragen. Ik maak me druk of de ander zich wel goed voelt, wil het mensen voortdurend naar de zin maken, merk het op als iets hen níet zint en dreig weleens te vergeten wat ik zelf nodig heb. Toch kunnen andere mensen me ook heel veel energie géven, maar dat lukt alleen als er écht contact is. Echt contact is voor mij dat je echte aandacht hebt voor elkaar, dat je niet alleen luistert maar ook hoort, dat je niet alleen kijkt maar ook echt ziet. Door echt contact voel ik me verbonden met andere mensen en door die verbondenheid heb ik het gevoel dat ik waardevol ben, dat ik er mag zijn en dat ik er toe doe. In de vluchtigheid van alle dag neem ik vaak niet de tijd om echt contact te maken. Soms wil ik het wel maar lukt het niet omdat ik niet weet hoe, omdat ik even verlegen ben of omdat ik andere dingen aan mijn hoofd heb. En zo kunnen er zomaar dagen achter elkaar voorbij gaan zonder echt contact en daarmee zonder verbondenheid. De ontdekking van het brieven schrijven loste dit voor mij volledig op. In de brieven maak ik echt contact met mijn schrijfvriendinnen. Door met elkaar de dingen te delen die in ons leven gebeuren met de voice over van de gedachten en gevoelens die daarbij horen, word ik deelgenoot van het leven van de ander. En dat deelgenoot zijn geeft mij een heel speciaal en hecht gevoel.

What a lot we lost when we stopped writing letters.  You can’t reread a phone call.  ~Liz Carpenter

Schrijven als uitlaatklep
Ik kan me niet anders herinneren dan dat schrijven een uitlaatklep voor me was. Al van kinds af aan schrijf ik gedichten en verhalen, later blogs en brieven. Woorden zijn voor mij noodzakelijk om verder te komen als ik in de knoop zit. Woorden geven aan wat ik voel en denk helpt me om het te begrijpen, te analyseren en zo nodig te kunnen veranderen. Maar praten tegen mezelf is daarin niet voldoende omdat ik dan altijd in hetzelfde cirkeltje blijf hangen. Om die reden heb ik het brieven schrijven al zo vaak omschreven als “Ik heb een dagboek wat terug schrijft”. Op wat ik schrijf krijg ik herkenning, aanvulling, advies of een nieuw verhaal. En juist die nieuwe informatie helpt me weer verder. Soms omdat ik me minder alleen voel omdat de ander het herkent, soms omdat een heel ander persoon heel anders naar een situatie kijkt en soms omdat het lezen van andermans ervaring mij een frisse blik geeft op die van mezelf. Het schrijven van brieven is voor mij daarom een onmisbare aanvulling geworden in mijn leven.

Eigenlijk is het haast niet goed te beschrijven wat het schrijven van brieven nou zó waardevol maakt. Het zijn namelijk alle kleine dingen bij elkaar. Dingen die zowel Ruchama als Nienke al hebben beschreven in hun blogs en nog zoveel meer. Met de meeste van de vriendinnen in mijn leven heb ik wel eens één of meerdere brieven uitgewisseld en het blijft een bijzonder kijkje in het hoofd van de ander wat op een andere manier niet lukt.

Het was ook erg bijzonder om al jullie verhalen te lezen in de reacties op de blogs van Nienke en Ruchama. Zo heeft iedereen zijn of haar eigen speciale verbintenis met post en hier een eigen verhaal bij.

Op ons blog is af en toe de ruimte voor het verhaal van een lezer. Zo deelde fotootjevandaag haar verhaal al met ons. Wil jij nou ook jouw bijzondere postverhaal delen met ons en onze lezers? Stuur dan even een mailtje naar postfabriek@gmail.com en we kijken wat er mogelijk is!

Liefs,
Kim

PS Overigens ben ik vandaag de dag gelukkig niet eenzaam meer hoor. Ik heb een leuke baan, ik heb een heleboel hele lieve vrienden (ookal wonen er veel ver weg) en ben een heel gelukkig mens 🙂