Ik ben geboren en getogen in Amsterdam en toen ik jaren geleden naar Zeeland verhuisde, liet ik er veel vrienden en familie achter. Zo ver bij elkaar vandaan wonen is best wel eens lastig. Nu ik een zoontje heb van 2 is het extra jammer dat mijn familie ver weg woont. Het betekent ook dat mijn moeder haar kleinzoon niet zo vaak kan zien als ze zou willen. Waar mijn schoonouders elke week een dag op hem passen, moet zij hem veel missen en dat is niet altijd makkelijk. Maar mijn moeder is creatief, zowel in haar doen als in haar denken. En zo kwam zij op het idee om haar eigen postprojectje te starten met mijn zoontje, die haar inmiddels “Oma Post” noemt!

Nadat het idee was geboren, viel al gauw de eerste post van Oma op de deurmat. In een fleurige enveloppe zat een mini boekje met erbij een interactief verhaaltje. Mijn zoontje bekeek alles aandachtig en wees alle dingen uit het verhaaltje aan op de plaat in het boekje. Maar wat hij nóg veel leuker vond was om zelf te gaan knutselen. Ik vertelde hem erbij dat we gingen knutselen voor oma en hij zei tijdens het knutselen alsmaar “Oma! Oma! Oma!” Ik liet een foto van haar zien, zodat hij precies zou weten voor welke oma we aan de slag gingen. De eerste keer knipte ik een groot huis uit een dubbelgevouwen vel gekleurd karton en sneed ik daar de raampjes uit. Hij mocht het huis versieren met kleurpotloden en tekende er lustig op los. Achter de raampjes en de deur plakte ik recente fotootjes van hem en toen het huisje af was zei hij blij “Oma! Huis!” Ik schreef er zelf nog een briefje bij waarop ik wat leuke anekdotes vertelde over de afgelopen week en samen met mijn zoontje bracht ik de post naar de brievenbus. Hij vond het prachtig! Het was de start van vele knutselwerkjes die per post heen en weer werden gestuurd. Mijn moeder maakt elke keer iets over wat mijn zoontje bezig houdt op dat moment, met zoekflapjes en verhaaltjes erbij. Met mijn zoontje knutsel ik telkens iets waarin hij zoveel mogelijk zelf kan doen. Erbij schrijf ik een briefje over hoe het knutselwerkjes tot stand is gekomen en alle nieuwtjes over zijn ontwikkeling.

Het mooie vind ik dat mijn moeder en mijn zoontje op deze manier hun eigen speciale en unieke band hebben. Iedere opa en oma heeft een eigen rol in zijn leven en deze oma hoort voor hem bij de post, het knutselen en de brievenbus. Regelmatig vraagt hij zelf of we weer voor Oma Post gaan knutselen. Als hij groter is zal hij de herinneringen aan de post met zich mee dragen en de poststukken, die we natuurlijk bewaren, opnieuw kunnen bekijken. Ik verwacht dat dat voor hem heel waardevol en speciaal zal blijven. Iets wat nooit vervangen zou kunnen worden door e-mailtjes of andere digitale middelen.

Oma Post:

Ik heb speciaal voor de post van Noah een map gemaakt, om de post te bewaren. Als ik nieuwe post toevoeg, bekijk ik ook de post die ik eerder heb ontvangen. Ik pak de map ook wel eens als ik aan Noah moet denken en dan mijmer ik over de kleine gebeurtenissen: een nieuw woord dat hij heeft geleerd, de liedjes die we samen zingen, een boekje voorlezen, even lekker knuffelen. Dat brengt Noah dichter bij en dan veranderd het verlangen van dichterbij willen zijn in een warm gevoel.

En zo is de waarde van post maar weer eens bewezen… Juist de tijd die het kost, tijd die je doorbrengt met de ander in gedachten, om iets te maken, in te pakken en het naar de brievenbus te brengen is ook zo mooi. Je steekt moeite in een ander en die moeite illustreert ook weer waardering en hoezeer je om iemand geeft.

Zelf was ik enorm ontroerd door dit mooie idee van mijn moeder en help ik mijn zoontje met zoveel plezier om weer iets te maken voor oma. Ook is het leuk om te zien dat post al vanaf een heel jonge leeftijd leuk kan zijn voor kinderen, zowel om te ontvangen als om te versturen. Ik hoop dat andere moeders en/of oma’s geïnspireerd raken door dit mooie idee van mijn moeder en ook gaan knutselen voor of met hun (klein)kind.

Liefs,
Kim