Toen ik op een dag met mijn hondje Soja op een smal weggetje in het bos fietste, gebeurde er iets. Ik leerde daar iets dat ik nu ook in andere situaties kan toepassen. Die dag kwam het thema van deze adventskalender voor het eerst in beeld. Ik vertel je er graag meer over. Lees je mee?

Hittegolf

Het was afgelopen zomer tijdens de hittegolf. Kan jij je die hele hete dagen nog herinneren? Op die dagen ging ik ‘s morgens zo vroeg mogelijk met mijn hondje Soja op pad. Dan zette ik haar in de bakfiets en fietsten we samen naar het buitengebied. In de vroege ochtenduren was dat uit te houden, de rest van de dag was het te warm. Soja was hoogbejaard en stond niet meer zo stevig op haar pootjes. Daarom koos ik voor routes met verharde weggetjes en fietste daar in een rustig tempo; want dat hobbelt minder. Met de bakfiets konden we samen naar mooie plekjes, veel verder dan het rondje dat haar eigen pootjes haar nog konden dragen. Ze genoot zichtbaar van deze ritjes en ik ook.

De route met verharde weggetjes

De route met verharde weggetjes wordt ook gebruikt door mensen die snel van Hengelo naar Enschede (en andersom) willen komen. Daarom probeer ik dit gebied op drukke momenten het liefst te vermijden. Maar tijdens de hittegolf afgelopen zomer kwam ik op een dag per ongeluk in de drukte van de ochtendspits terecht.

Ik maakte deze foto om je een beeld te geven. Zoals je ziet bestaat deze weg uit een breed zandpad, met een smal verhard stukje weg ernaast. Dat ene smalle, verharde stukje wordt door fietsers uit twee verschillende richtingen gebruikt. En tijdens de spits veelal in hoog tempo. Daar fietste ik die ochtend. Met een bakfiets die breder is dan een normale fiets, in rustig tempo én een hoogbejaarde hond voorin.

De ochtendspits

We hebben de bakfiets begin juli gekregen. Ik had er nog maar een paar ritjes mee gemaakt. De vorige keren was ik naar een zandpad gefietst waar Soja lekker zelf kon scharrelen. Dat stond nu in de volle zon. Daarom koos ik deze ochtend voor het schaduwrijke bos. Dit bos kende ik heel goed, hier wandelde ik al jarenlang. Het was echter wel nieuw voor me om hier met een bakfiets te fietsen. Over het smalle weggetje fietste ik langs alle mooie plekken waar we ooit samen wandelden. Soja zat rechtop in de bak van de fiets, keek om zich heen en genoot er zichtbaar van. Ik voelde me dankbaar voor deze fiets, de vrijheid die we erdoor kregen en dat we dit nog samen konden doen.

Het moment dat we per ongeluk in de ochtendspits terecht kwamen, overviel me een beetje. Ineens kwamen er meer fietsers het bos in, vanuit twee verschillende richtingen. En ze hadden duidelijk een ander tempo. Ik kon niet mee in dat tempo, dan zou Soja haar evenwicht verliezen. Ik kon ook niet aan de kant, dan zouden we vast komen te zitten in het mulle zand. Er zat dus niets anders op dan rustig op het smalle verharde weggetje blijven fietsen.

Ik kreeg boze blikken, werd ingehaald en afgesneden. Voorheen zou ik dat uit de weg gegaan zijn, maar ineens realiseerde ik me: ik mag hier ook zijn. En: ik ben hier om mijn hondje uit te laten, door de hitte kan het niet op een ander moment. Bovendien kon ik alleen via dit ene smalle paadje het bos weer uit. En probeerde er daarom het beste van te maken. Ik bleef kalm en vriendelijk. En heb iedereen die aan de kant ging oprecht bedankt. Wat ik op dat moment ervaarde, was zo bijzonder! Het voelde zó goed om op ‘mijn’ weggetje te blijven. Om niet mee te gaan in de haast van anderen. Om daar in mijn eigen tempo te blijven fietsen. Helemáál omdat ik niet voor mijn ruimte hoefde te vechten. Ik nam mijn ruimte op een liefdevolle manier in. Sommige boze blikken veranderden in een glimlach wanneer ik ze bedankte. Andere boze blikken bleven boos en ook dat was ok, het veranderde niets aan mijn gevoel. Op dat moment voelde ik heel duidelijk dat ik anderen die gevoelens liet hebben, zonder dat ik me daar verantwoordelijk voor voelde. We mochten daar allemaal zijn, precies zoals we zijn.

In je kracht staan

Daar op het smalle weggetje tussen fietsers met haast in,
gebeurde er iets in mij. Wat ik toen voelde gebeuren is ‘het in je kracht staan’ dat we tijdens deze kalender verder willen ontdekken. Vorig jaar leerden we keuzes te maken waarbij we trouw zijn aan onszelf. Om te kiezen voor dát wat ons hart sneller laat kloppen, voor dat wat wij belangrijk vinden. Dit jaar gaan we een stapje verder. We leren bij die keuzes te blijven, bijvoorbeeld op een smal weggetje. Voordat je verder leest, wil ik je vragen om even stil te staan bij de keuzes die jij afgelopen jaar voor jouzelf hebt gemaakt, bij de dingen die jij heel belangrijk vindt.

Arena

Ik voelde dat het te maken heeft met een besluit dat je voor jezelf neemt: put ik de kracht uit mijzelf? Of laat ik anderen mijn leven bepalen? Met dat laatste sta je niet ín je kracht, maar geef je je kracht wég. Het gevoel dat ik daar op het smalle weggetje had gevoeld, kon ik daarna in andere situaties oproepen. Op de momenten dat ik me kwetsbaar voelde, herinnerde ik mijzelf aan deze les.

Kwetsbaarheid is niet een kwestie van winnen of verliezen, maar een kwestie van inzien en accepteren dat beide bij het leven horen. Een kwestie van jezelf desondanks helemaal geven.

Brené Brown in De kracht van kwetsbaarheid

Bij Brené Brown was het niet een smal weggetje, maar een arena die haar inspireerde. Het was de arena uit een beroemde toespraak van Theodore Roosevelt.

Het is niet de criticus die telt; niet degene die ons erop wijst waarom de sterke man struikelt, of wat de man van de daad beter had kunnen doen.

De eer komt toe aan de man die daadwerkelijk in de arena staat, zijn gezicht besmeurd met stof, zweet en bloed; die zich kranig weert; die fouten maakt en keer op keer tekortschiet, omdat dat nu eenmaal onvermijdelijk is;

die desondanks toch probeert iets te bereiken; die groot enthousiasme en grote toewijding kent; die zich helemaal geeft voor de goede zaak;

die, als het meezit, uiteindelijk de triomf van een grootse verrichting proeft, en die, als het tegenzit en als hij faalt, in elk geval grote moed heeft getoond…

Theodore Roosevelt

Begin september kocht ik het boek Durf te leiden van Brené Brown. Daarin noemt ze iets dat ik ook graag met jullie wil delen. Eerder in dit blog vroeg ik je om even stil te staan bij de keuzes die jij in het afgelopen jaar gemaakt hebt en heel belangrijk voor je zijn. Dat vroeg ik, omdat dát precies is wat mij daar op die manier op het weggetje hield. Dát was waarom ik bereid was om iets ongemakkelijks en moedigs te doen.

Vooral als we proberen echt moedig te zijn, op duistere en lastige momenten, kan de arena verwarrend en overweldigend zijn: afleidingen, geluiden, een snel knipperend bordje met UITGANG dat directe verlichting van het ongemak belooft en de cynici op de tribune. Tijdens die moeilijke wedstrijden, als de critici zich extra luid en grof laten horen, willen we ons al heel snel bewijzen. We proberen te laten zien wat we waard zijn, we proberen perfect te zijn, te presteren en te pleasen. Dat zijn zeker vier dingen waar ik me vaak schuldig aan maak. We doen ons uiterste best om de menigte te laten zien dat we het verdienen om er te zijn, ofwel we laten ons door hen wegjagen. In beide gevallen laten we hen in ons hoofd komen en onze inspanningen gijzelen.

Brené Brown in Durf te leiden

Onze waarden

Brené legt uit dat we op de momenten dat we andere stemmen vóór die van onszelf plaatsen, vergeten waarvoor we eigenlijk de arena in zijn gegaan, wat de reden is dat we daar staan. We vergeten onze waarden. En als we de arena (of een smal weggetje in de spits) betreden en struikelen of vallen, hebben we die waarden nodig om ons eraan te herinneren waarom we de arena zijn binnengegaan. Die waarden helpen ons om in onze kracht te staan.

Kan jij je een moment herinneren dat je in je kracht stond? Hoe zag jouw arena eruit? En wat maakte dat jij bereid was om iets ongemakkelijks en moedigs te doen? Als je het wil delen, zou ik jouw verhaal graag in de reacties zien. En je kunt natuurlijk ook een mailtje sturen als je het liever tussen ons houdt.

Morgen is er weer een nieuw adventsblogje. Zien we je dan weer?

Liefs,

Nienke