Op het moment dat we Lotte vragen om een gastblog voor onze adventskalender te schrijven, zegt ze direct: ‘Ja!’ Bij het thema ‘in je kracht staan’ komt meteen een situatie boven waar ze over wil schrijven. Een situatie die haar heeft uitgedaagd om in haar kracht te staan en dicht bij zichzelf te blijven.
Even voorstellen
Voordat ik verder ga zal ik mezelf kort voorstellen als gastblogger: mijn naam is Lotte Hoogers en ik woon met mijn gezin in het mooie Twente. Onder de naam jadoe! persoonlijke groei en teamontwikkelingbegeleid ik mensen om het beste uit hun werk en leven te halen. Om samen de kern van het probleem te ontrafelen en te komen tot een een werksituatie waar ogen van gaan glimmen. Ja, daar word ik blij van! Mijn begeleiding is altijd maatwerk en bied ik aan voor individuen en groepen.
De open les
Om nieuwe leden te werven organiseert de turnvereniging van mijn dochter (10 jaar) jaarlijks een ‘open lesweek’. Iedereen is welkom om mee te komen doen. Je mag alle lessen uitproberen. Een laagdrempelige manier om zoveel mogelijk kinderen enthousiast te maken voor de diverse lessen die de vereniging aanbiedt. En er wordt gezegd dat je ook ouders, buren en klasgenoten mee mag nemen om te laten zien én ervaren wat de turnles inhoudt. Mijn dochter komt naar aanleiding van de aankondiging op het idee om mij te vragen.
“Mama, wil jij met mij mee naar de open les?” “Ja, dat is goed. Ik ben benieuwd wat je allemaal geleerd hebt afgelopen tijd.” “Dat laat ik zien, maar ik wil ook dat jij écht mee gaat doen met de les.” —stilte— “Aaah toe….”
Terwijl een paar vrolijke uitdagende ogen mij aankijken is er in mijn hoofd een interne dialoog gaande: ‘Zal ik wel of niet…’ ‘Er doen natuurlijk geen andere moeders echt mee.’ Maar uiteindelijk neemt de herinnering aan mijn eigen kindertijd, waarin ik ook veel aan de rekstok hing en graag ondersteboven stond, de overhand.
“Oké, als jij voordoet wat ik moet doen dan zal ik dat zo goed mogelijk nadoen.”
My childhood may be over, but that doesn’t mean playtime is.
Toen ik op een dag met mijn hondje Soja op een smal weggetje in het bos fietste, gebeurde er iets. Ik leerde daar iets dat ik nu ook in andere situaties kan toepassen. Die dag kwam het thema van deze adventskalender voor het eerst in beeld. Ik vertel je er graag meer over. Lees je mee?
Hittegolf
Het was afgelopen zomer tijdens de hittegolf. Kan jij je die hele hete dagen nog herinneren? Op die dagen ging ik ‘s morgens zo vroeg mogelijk met mijn hondje Soja op pad. Dan zette ik haar in de bakfiets en fietsten we samen naar het buitengebied. In de vroege ochtenduren was dat uit te houden, de rest van de dag was het te warm. Soja was hoogbejaard en stond niet meer zo stevig op haar pootjes. Daarom koos ik voor routes met verharde weggetjes en fietste daar in een rustig tempo; want dat hobbelt minder. Met de bakfiets konden we samen naar mooie plekjes, veel verder dan het rondje dat haar eigen pootjes haar nog konden dragen. Ze genoot zichtbaar van deze ritjes en ik ook.
De route met verharde weggetjes
De route met verharde weggetjes wordt ook gebruikt door mensen die snel van Hengelo naar Enschede (en andersom) willen komen. Daarom probeer ik dit gebied op drukke momenten het liefst te vermijden. Maar tijdens de hittegolf afgelopen zomer kwam ik op een dag per ongeluk in de drukte van de ochtendspits terecht.
Het smalle weggetje in december
Ik maakte deze foto om je een beeld te geven. Zoals je ziet bestaat deze weg uit een breed zandpad, met een smal verhard stukje weg ernaast. Dat ene smalle, verharde stukje wordt door fietsers uit twee verschillende richtingen gebruikt. En tijdens de spits veelal in hoog tempo. Daar fietste ik die ochtend. Met een bakfiets die breder is dan een normale fiets, in rustig tempo én een hoogbejaarde hond voorin.
De ochtendspits
Soja in de bakfiets op een koelere ochtend
We hebben de bakfiets begin juli gekregen. Ik had er nog maar een paar ritjes mee gemaakt. De vorige keren was ik naar een zandpad gefietst waar Soja lekker zelf kon scharrelen. Dat stond nu in de volle zon. Daarom koos ik deze ochtend voor het schaduwrijke bos. Dit bos kende ik heel goed, hier wandelde ik al jarenlang. Het was echter wel nieuw voor me om hier met een bakfiets te fietsen. Over het smalle weggetje fietste ik langs alle mooie plekken waar we ooit samen wandelden. Soja zat rechtop in de bak van de fiets, keek om zich heen en genoot er zichtbaar van. Ik voelde me dankbaar voor deze fiets, de vrijheid die we erdoor kregen en dat we dit nog samen konden doen.
Het moment dat we per ongeluk in de ochtendspits terecht kwamen, overviel me een beetje. Ineens kwamen er meer fietsers het bos in, vanuit twee verschillende richtingen. En ze hadden duidelijk een ander tempo. Ik kon niet mee in dat tempo, dan zou Soja haar evenwicht verliezen. Ik kon ook niet aan de kant, dan zouden we vast komen te zitten in het mulle zand. Er zat dus niets anders op dan rustig op het smalle verharde weggetje blijven fietsen.
Ik kreeg boze blikken, werd ingehaald en afgesneden. Voorheen zou ik dat uit de weg gegaan zijn, maar ineens realiseerde ik me: ik mag hier ook zijn. En: ik ben hier om mijn hondje uit te laten, door de hitte kan het niet op een ander moment. Bovendien kon ik alleen via dit ene smalle paadje het bos weer uit. En probeerde er daarom het beste van te maken. Ik bleef kalm en vriendelijk. En heb iedereen die aan de kant ging oprecht bedankt. Wat ik op dat moment ervaarde, was zo bijzonder! Het voelde zó goed om op ‘mijn’ weggetje te blijven. Om niet mee te gaan in de haast van anderen. Om daar in mijn eigen tempo te blijven fietsen. Helemáál omdat ik niet voor mijn ruimte hoefde te vechten. Ik nam mijn ruimte op een liefdevolle manier in. Sommige boze blikken veranderden in een glimlach wanneer ik ze bedankte. Andere boze blikken bleven boos en ook dat was ok, het veranderde niets aan mijn gevoel. Op dat moment voelde ik heel duidelijk dat ik anderen die gevoelens liet hebben, zonder dat ik me daar verantwoordelijk voor voelde. We mochten daar allemaal zijn, precies zoals we zijn.
In je kracht staan
Daar op het smalle weggetje tussen fietsers met haast in, gebeurde er iets in mij. Wat ik toen voelde gebeuren is ‘het in je kracht staan’ dat we tijdens deze kalender verder willen ontdekken. Vorig jaar leerden we keuzes te maken waarbij we trouw zijn aan onszelf. Om te kiezen voor dát wat ons hart sneller laat kloppen, voor dat wat wij belangrijk vinden. Dit jaar gaan we een stapje verder. We leren bij die keuzes te blijven, bijvoorbeeld op een smal weggetje. Voordat je verder leest, wil ik je vragen om even stil te staan bij de keuzes die jij afgelopen jaar voor jouzelf hebt gemaakt, bij de dingen die jij heel belangrijk vindt.
Op deze eerste dag van december openen we het eerste vakje van onze adventskalender. We beginnen daarmee aan een reis van vierentwintig dagen lang. Vorig jaar maakten we voor het eerst zo’n reis, weet je nog? We lieten onze oude werkwijze en verwachtingen los en kozen voor vertrouwen. We gingen buiten de gebaande paden om nieuwe weggetjes te ontdekken. De vakjes in onze kalender kregen deurtjes waardoor jij naar binnen kon stappen om met ons mee te gaan. Ook kreeg de kalender een thema: trouw zijn aan jezelf. Vakje voor vakje ontdekten we wat dit voor ieder van ons betekent en stonden daar samen bij stil. Het werd een prachtig avontuur waar we op terugkijken met een warm gevoel in ons hart.
In je kracht staan
Vorig jaar bleef het lang onzeker of het ons zou lukken: 24 dagen lang elke dag een blog. We hadden alle drie weinig tijd in onze agenda’s en weinig ruimte in hoofd om blogs te schrijven. En dat is dit jaar hetzelfde. Toch hebben we besloten er weer op te vertrouwen dat er 24 blogs zullen ontstaan. Er diende zich een nieuw thema aan: in je kracht staan. Het is een term die we in het afgelopen jaar een keer noemden en daarna steeds opnieuw ter sprake kwam, ook al voelde het tegelijkertijd nog vaag en ongrijpbaar.
Het is nog zo ongrijpbaar! Ik voel de momenten dat ik ‘het’ doe of gedaan heb. En de meeste tijd doe ik het niet en dat voel ik ook. Maar wát is het precies?
Kim
Op avontuur
Op deze eerste dag van december zetten we het deurtje open naar dit avontuur. We gaan op reis, met jullie, met onszelf , without moving anything but our heart. We zijn heel nieuwsgierig naar wat ‘het’ nou is, dat in je kracht staan. En willen het graag gaan ontdekken. En jij? Heb je zin om weer mee op reis te gaan?
