Ruchama schreef eerder al over onze “briefverkering”. Het woord begon als een grapje maar wordt nu ieder jaar gevierd. Niet alleen onze briefverkering is een traditie geworden, maar ook zijn we onze poststukken gaan tellen en nummeren.
En dat zijn er heel veel in de meer dan vijf jaar dat we al met elkaar schrijven.
Vandaag verstuurde ik het tweehonderdste poststuk naar Ruchama!!! En dit moment wil ik graag gebruiken om mijn penvriendinnen te bedanken…

Vrienden zijn de familieleden die je zelf uitkiest

Elke vriendschap heeft iets bijzonders. Het is bijvoorbeeld een hobby of gebeurtenis die je verbind en die eerste klik groeit uit tot meer.
Kim, Ruchama en ik kwamen bij elkaar door onze liefde voor post. We wilden graag leuke post ontvangen, maar dat is ondertussen zoveel meer geworden!
Een brief of kaart kan nog zo mooi zijn, maar het zijn voor mij de woorden erop die het echt waardevol maken.  Zo stuurde Ruchama ooit voor de grap “hele saaie post”. Een lange brief op het meest normale lijntjespapier in een witte envelop met zélfs de saaiste postzegel erop. Hoewel ik heel blij word van alle mooie zelfgemaakte enveloppen, was ook deze post heel speciaal. De brieven die ik van deze meiden krijg, voelen als mooie momenten die je samen beleeft. Soms valt er post op de mat op een moment dat ik van huis weg moet, maar ben ik te ongeduldig om te kunnen wachten tot ik thuis kom.  Ik open de envelop onderweg en lees de brief terwijl ik met de hond wandel of in de trein zit. Pas wanneer ik hardop moet lachen om een situatie die wordt beschreven besef ik me dat ik op straat loop en niet samen met mijn penvriendinnen ben. De wisselwerking tussen ons is heel bijzonder!

Natuurlijk lach ik niet alleen samen met mijn penvriendinnen, ik huil ook met ze. In de meer dan vijf jaar dat we met elkaar schrijven hebben we door onze brieven ook hele moeilijke en verdrietige situaties gedeeld. Zo hebben jullie al kunnen lezen over het bijzondere van post op dit soort momenten in het stukje over troostpost van Ruchama.  Ze schreef o.a. over de lieve kaarten die ze kreeg rondom het overlijden van haar vader en haar grootste vriend Tico. Zelf zit ik ook in zo’n periode op dit moment. Er zijn twee mensen waar ik heel veel van hou ziek. En heb mogen ervaren hoe hartverwarmend en troostend kaartjes op moeilijke momenten kunnen zijn. Deze week nog barstte ik in huilen uit toen ik thuis kwam. Alsof ze het van tevoren voelden aankomen viel er een paar minuten later een stapel kaartjes van lieve mensen op de mat! Dat was zo fijn!

Niet alleen het ontvangen van post is waardevol, maar vooral het versturen is voor mij een grote steun! Ik zit soms zo vol met emotie dat een gesprek voeren heel moeizaam gaat. Ik kom niet uit mijn woorden omdat er tranen in de weg zitten en het verdriet mijn keel dicht knijpt. Maar schrijven kan altijd en dus zijn mijn penvriendinnen er altijd! Schrijven kan ik terwijl ik huil en ik hoef me niet vervelend te voelen over de mascara die tot op mijn kin zit, want er is niemand die me ziet. Ik hoef niet veel te zeggen, ik kan zelfs een minuut met een penvriendin “praten” door gauw te schrijven wat me dwars zit en daarna de brief weer wegleggen. Ook is schrijven een hele fijne manier van dingen een plekje geven. Kim zei tijdens een interview “Wat brieven schrijven zo leuk maakt? We hebben een dagboek dat terugschrijft”. En dat is het!

Ik wil al mijn penvriendinnen graag bedanken voor alle fijne kaartjes en brieven op de mat. Maar vandaag in het bijzonder Kim en Ruchama! Wat fijn dat we al zo lang schrijven en bedankt voor onze bijzondere vriendschap, die unieke manier van contact!

Liefs, Nienke.