Tags
Mijn vader overleed op een zaterdag en de maandag daarop zat ik op de bank met een stapel enveloppen. Weggekropen in het hoekje van de bank en de enveloppen op de leuning. Ik herinner me het gevoel van dat moment nog zo goed. Ondanks dat het één van de moeilijkste dagen uit mijn leven was, herinner ik me vooral het gevoel van geborgen zijn. Hoe verwarmend het kan zijn dat op het moment dat je overstroomt van verdriet en ongeloof, mensen laten weten dat ze aan je denken. Natuurlijk denken mensen aan je, dat zeggen ze je, dat weet en voel je wel. Maar het vast kunnen houden in je hand laat het beter en anders doordringen dan een smsje of e-mailtje. Post kan nooit op het verkeerde moment komen. Het komt of op het juiste moment of wanneer de ontvanger er geen tijd of ruimte voor heeft kan het opzij worden gelegd tot het juiste moment. Een smsje opent iemand ongemerkt gelijk en als je dan een emotie opwekt kan diegene er ook niet meer om heen.
Voor mij ging het op dat moment niet om wat iemand schreef, maar de moeite die iemand voor me had gedaan. Een kaartje uitgezocht, waarschijnlijk na gedacht over wat je tegen iemand zegt met zoveel verdriet en daarna voor mij naar de brievenbus gegaan omdat diegene wilde laten weten dat hij of zij aan mij dacht. Ieder mens heeft aandacht nodig en wanneer je verdriet of pijn hebt, kan aandacht verzachten. Wanneer je zo van slag bent is het fijn om even dat moment te hebben. Weg te kruipen in de hoek van de bank en je te laten troosten door kaartjes vol aandacht en liefde van anderen.
de kaartjes die ik kreeg na het overlijden van Tico
Iedereen komt op een gegeven moment op het punt dat je een lieve vriendin, een kennis, collega of familielid een kaartje wil sturen om te laten weten dat je aan diegene denkt. En iedereen weet ook hoe moeilijk het is om dan het juiste kaartje en de juiste woorden te vinden. Als verzender zoek je naar iets wat je over wil brengen, je wil troosten, iets wegnemen of juist omarmen. Ik geloof niet dat hét kaartje te vinden is. Dat zit in ons hoofd en daar moet je tegen aan lopen, niet naar zoeken. Laat dat los en ga op je gevoel af. Het ontvangen van post wanneer je zoveel verdriet voelt maakt dat je geen seconde een kaartje lelijk of een tekst stom vindt, het maakt je dankbaar voor de moeite die een ander voor je heeft gedaan. Maar dat neemt niet weg dat een mooie kaart of een juiste tekst nóg fijner is. Zoek dus niet naar de kaart die het beste bij de situatie past maar zoek een kaart die bij de persoon past. Zo ben ik dol op de natuur, vogels en bloemen en ik glimlach door mijn tranen heen toch een beetje harder wanneer ik uit een simpele kraft-envelop een prachtige bloemenkaart haal. Maar iets simpels als een mooie sluitsticker of postzegel doet me op dat moment toch iets! De verzender heeft een kaartje in zijn of haar hoofd tijdens het zoeken, het kan zelfs een teleurstelling zijn wanneer je die niet vindt. Maar de ontvanger heeft geen kaart in zijn of haar hoofd, voor de ontvanger is elke kaart fijn en een bij diegene passende kaart alleen maar een verrassing! Het ontvangen van een kaartje kan niet teleurstellen. Het wel willen doen en laten omdat je het juiste kaartje niet kan vinden, kan wel teleurstellen. Net als het geen kaartje ontvangen van degene waar je het eigenlijk wel van verwacht of hoopt – juist omdat jullie close zijn of beide weten wat de kracht van post kan zijn. Ik kan je dus alleen maar aanraden om niet te streng te zijn. Ga op je gevoel af. Denk aan diegene en welke dingen of interesses komen dan bij je naar boven? Als condoleance kaart hoef je niet perse een grauwe In Oprechte Deelneming kaart te sturen. Durf verder te kijken, naar een mooi gedicht, een mooie vlinderkaart of een mooie wolkenlucht. Weet je dat iemand olifantjes spaart, kijk dan of je een mooie olifantenkaart kan vinden. En als je die niet vindt, dan is er vast een andere mooie kaart! Maar wat schrijf je er dan op? Er zijn geen woorden om verdriet, pijn of boosheid weg te halen. Hoe graag we het ook willen, het kaartje en de woorden er op zullen niks weghalen van wat de ontvanger voelt. Het enige en juist het meest waardevolle wat het doet, is diegene voor jou omarmen. Er naast al dat verdriet gewoon even te zijn. Ruimte te geven aan wat diegene voelt, het mag er zijn en in gedachten kom je even naast diegene zitten. Ik kan niet voor iedereen spreken, maar zelf vond ik elk kaartje of briefje fijn. Juist omdat mensen door het sturen van een kaartje laten weten dat ze meeleven. Ze zien dat je verdrietig bent, erkennen je pijn en laten weten aan je te denken. Alle woorden en kaartjes van de wereld veranderen niks aan de pijn waar je door heen moet, aan de rouwperiode. Het maakt morgen niet minder hard. Maar nu, in dit moment… als je op de bank zit en het voelt alsof iedereen die een kaartje heeft gestuurd je op dat moment omarmd. Die warmte, die geeft moed om morgen weer aan te kunnen. Tip! Durf persoonlijk te zijn. Het bovenstaande kaartje had op de voorkant een foto van het hondje van een penvriendin, wachtend achter de deur. Juist die foto in combinatie met deze zin kwam heel hard binnen, omdat het iets herkenbaars was en iets wat voor mij nu weg is. Iets wat hard binnen komt hoeft niet alleen maar zeer te doen, het kan (vind ik) ook heel fijn zijn om geraakt te worden. Het is een mooi teken als mensen oprecht snappen wat iemand of iets voor je betekent en nu weg is. Het meest bijzondere poststuk wat ik heb gekregen is een brief van Kim. Kim stuurde me na het overlijden van mijn vader niet alleen een kaartje voor mij. Maar ze had ook een brief geschreven voor mijn vader. Ondanks dat hij het niet meer kon lezen, is deze brief de meest waardevolle brief geworden die ik ooit heb ontvangen. De brief ging over mij, mijn band met mijn vader en het verdriet wat ik nu had. En die brief is zo oprecht geschreven, zo vanuit het hart dat het zó diep bij mij binnen kwam dat ik deze brief voor altijd zal koesteren. Maar wat als ik tien van dat soort brieven had gekregen? Dan is de waarde er ook al snel af. Het waren de juiste woorden, op het juiste moment van de juiste persoon. Dat zijn de enkele brieven en kaarten tussen de stapel kaarten die je krijgt. Als jij degene bent die dat bij die persoon en op dat persoon kan geven, dan voel je dat wel en dan is wat je schrijft goed. Maar leg daarnaast de lat niet te hoog voor jezelf. Ga op je gevoel af, schrijf wat je wil zeggen zonder te proberen iets op te willen lossen. Ik kan je vertellen dat de ontvanger alleen maar heel erg blij zal zijn met het gebaar wat je maakt. Mocht je nou echt niet weten wat je moet schrijven – wat echt niet erg is! – denk dan eens aan iets kleins wat je mee kan sturen. Iets wat geen woorden nodig heeft. Zelf heb ik een voorraadje kleurrijke zakdoekjes. Om mee te sturen voor de verdrietige momenten van mijn penvriendinnen. Het is maar een zakdoekje, maar wel een zakdoekje voor de tranen van iemand die je lief vindt. De zakdoekjes heb ik bij Flying Tiger gekocht. Maar Xenos, Wibra of Action heeft ze ook wel eens! De blauwe stoffen zakdoek kreeg ik bij een poststuk na het overlijden van mijn vader. De hele post was prachtig in blauw/bruine tinten en de zakdoek vond ik eigenlijk het liefste van de hele inhoud. Van Nienke kreeg ik een mooie steen in hartvorm (bij de brief van Kim op de foto) en deze stenen heb je ook met teksten als ‘Ik denk aan je’. Hoeveel woorden heb je nodig als je iemand zoiets liefs en moois vast kan laten houden? De stenen zijn te koop bij verschillende cadeau-winkeltjes. Op twee van mijn kaartjes die ik voor na Tico zijn overlijden kreeg zat een vriendinnenkaartje. Het zijn hele simpele kaartjes maar de tekstjes zijn lief en treffend. Op de achterkant is ruimte om je eigen boodschap er bij te zetten of hem leeg te laten. Je kan ook denken aan een gehaakt hartje of de zelfgemaakte vilten ster die ik kreeg. Of aan een ‘kopje troost’ en een mooi theezakje mee sturen. Een van mijn penvriendinnen weet dat ik altijd blij word van mooie postzegels en stuurde me een mooi envelopje vol postzegels. Zoals je hebt gelezen kan post echt troosten. Maar ook al jullie ontzettend lieve reacties hebben mij getroost en verwarmd. Ik wil jullie dan ook allemaal heel, heel erg bedanken voor alle lieve woorden en het meeleven!
Liefs, Ruchama
lis said:
Lieve Ruchama,
Wat heb je het weer mooi opgeschreven. Het raakt me mooi mens! Dikke knuffel!
Xxx Lisette
Postfabriek said:
Dank je wel! Lief! Knuffel terug!
antoinette said:
oh zo mooi, nu zit ik met een brok in mijn keel mijn muesli naar binnen te werken…
Postfabriek said:
Hihi dat herken ik dan weer!
Anne said:
Ik ben hier even stil van, wat heb je dit mooi beschreven. Het is zo waar en zo herkenbaar!
Postfabriek said:
Dank je wel!
carolien said:
Wat heb je dit mooi omschreven! Ook al is het 20 jaar geleden, toch herinner ik me de stapel post nog die we kregen na het overlijden van mijn vader en hoeveel troost dat gaf! Wat hadden sommige mensen een moeite gedaan! Een mevrouw uit de straat, waar we niet eens veel contact mee hadden, had haar kaart in prachtige calligrafieletters geschreven. Zoiets blijft je altijd bij. Ik heb nu een collega die ernstig ziek is en heb haar een dikke envelop gestuurd met handgeschreven brief en allemaal lieve dingetjes. Ik heb er lang over getwijfeld, omdat ik helemaal niet wist of ze ‘iets’ met post zou hebben, maar haar reactie was echt overweldigend. Ik denk inderdaad dat je gewoon je gevoel moet volgen! Liefs!!
Postfabriek said:
Zo bijzonder! Vooral omdat dat soort poststukken je zo goed bij blijven! Fijn dat je collega er zo goed op reageerde. Grappig eigenlijk dat je toch kan twijfelen of iemand post eigenlijk wel leuk vindt, heb ik ook bij mensen waarvan ik niet weet of ze iets met post hebben maar dat ze het toch altijd heel bijzonder vinden!
Liefs!
Dana said:
Dat heb je prachtig neer gezet Ruch!!
Ik probeer altijd een kaart te zoeken die ik vind passen bij de persoon en de gebeurtenis en hoop dan dat de ontvanger dat ook zo oppakt!!
Ik vind het heel mooi hoe jij dat nu omschreven hebt… Want het is allemaal waar!!
Kus
Postfabriek said:
Dank je wel lieve Daan en je kaartje was prachtig! 🙂
paperbec said:
Heel erg mooi artikel.. Dankjewel 🙂
Claudia Baars said:
Wauw mooi zeg….
iets heel anders, Ik heb je genomineerd voor een award. Het staat op mijn blog.
groetjes, claudia
Buuf van Buuf said:
Lieve Ruchama, zo herkenbaar! En juist die hele persoonlijke post als je verdriet hebt blijft bij! Ik heb nog steeds post van jou van de momenten dat mijn pappa en mamma overleden. -xxxx- Buuf van Buuf
Postfabriek said:
Ja die hele persoonlijke post is zo waardevol! Die blijft inderdaad bij. Dikke knuffel!
Jennifer said:
Ik ben echt ontroerd door je blog. Ik volg deze blog nog niet zo lang, maar ik ben mijn hondje ook verloren (alweer ruim een jaar geleden, maar het blijft pijnlijk) en ik herken heel goed wat je schrijft. Hoe post op zulke momenten echt een lichtpuntje kan zijn.
Iets minder heftig, maar ook heel fijn: ik heb van mei tot augustus intern in een revalidatiecentrum gezeten. Ik heb in totaal meer dan 200 kaarten gehad, en iedere kaart was weer zo ongelooflijk fijn om te ontvangen! Dat zijn echt van die dingen die motiveren om door te zetten, ondanks dat het misschien wel de drie pittigste maanden van mijn leven zijn geweest.
Postfabriek said:
Ik zag gister de foto van je hondje voorbij komen… ik kan me indenken dat het nog steeds pijn doet! Gelukkig zijn er dan dit soort kleine dingen die toch wat troost bieden.
Wat geweldig dat je zoveel kaarten hebt gekregen tijdens je revalidatie! Zo’n fijn idee als zoveel mensen aan je denken en dat op die manier laten blijken!
Puur & Blij said:
Fijn te lezen dat je mijn “bakje troost” hebt gewaardeerd <3
Mieke Schepens said:
Mooie blog. Ik heb deze weer graag gelezen. Warme groet !
Postfabriek said:
Dank je wel!
Sylvia said:
Oh jeetje, ik heb tranen in m’n ogen omdat ook ík het gevoel van warmte na het overlijden van mijn vader (11 jaar geleden) en het plotselinge overlijden van m’n moeder (5 jaar geleden) zo heb ervaren. Post is bijzonder.
Postfabriek said:
Post is inderdaad bijzonder! Mooi dat je op dat soort vreselijke momenten, vooral dat plotselinge is zo heftig he (mijn vader overleed ook plotseling) en als dan heel je wereld op zijn kop staat, geven die kaartjes zoveel steun! Liefs!
Tante Jannie said:
Wat heb je dit mooi beschreven zeg. Ben het helemaal met je eens. In mei is mijn oma overleden en de kaartjes en brieven die ik toen kreeg gaven me veel troost. Wat ik nog bijzonderder (is dat nu een woord of niet haha) vond was de post die ik een paar weken later van een blogvriendin kreeg. Ze schreef me dat ze expres een paar weken gewacht had. Gewacht op het moment dat vrijwel niemand in Blogland meer aan mijn oma dacht maar ik natuurlijk nog wel. En dat ze wist dat een hart onder je riem na een overlijden ook na een paar weken nog erg prettig is. En zo is het maar net!
Postfabriek said:
Dat vind ik een hele mooie, dat je blogvriendin bewust wat later een kaartje stuurde!
Pingback: 200! | Postfabriek
Uniflame said:
Wat een mooie blog heb je hierover geschreven. Ik ben echt blij dat je zoveel mooie kaartjes hebt mogen ontvangen in een voor jou heel moeilijke tijd. Ik kan het zeker iedereen aanraden om inederdaad een mooi kaartje te sturen als iemand het moeilijk heeft.
Postfabriek said:
Dankjewel! Ja, een kaartje schrijven is een kleine moeite, maar met grote gevolgen! Heeel bijzonder!
Pingback: Postverhalen van onze lezers & lezers op zoek naar postvriendinnen! | Postfabriek
Pingback: Onze favorieten | Postfabriek
Pingback: Post maken met 3 mm vilt | Postfabriek
Pingback: Gastblog van Maaike: de Anti-Dip-Doos | Postfabriek
Pingback: Nienke over troostpost | Postfabriek