Het is november 2011 en ik blader door een Flow Magazine van afgelopen tijd. Op één van de bladzijdes staat een mini interview met Petra Kruijt, niet alleen schrijfster van het boek ‘Lieve Ik’ maar ook de oprichtster van de brievenactie die in deze Flow benoemt staat. Petra daagt de lezers uit om een brief aan jezelf te schrijven en hem daarna naar haar op te sturen. Zij bewaart de brief vijf jaar voor je om hem op een dag weer terug te sturen. Op diezelfde dag in November besluit ik mezelf een brief te schrijven. Het is één van mijn ongelukkige dagen zoals ik ze in mijn brief noem – midden in de rouwverwerking en een depressie duwen sommige dagen extra zwaar op mijn hart. De brief die ik schrijf is open, kwetsbaar en tegelijkertijd liefdevol en hoopvol. Hoewel de Ruch van 2011 niet weet hoe zij zich in 2016 zal voelen, lijkt de Ruch die de brief schrijft allang te weten dat het op een dag allemaal goed zal komen. Ik verstuur de brief, denk er de eerste weken nog eens aan maar voor ik het weet vergeet ik de brief en de inhoud en vaar ik verder op de stromen van het leven.

Bijna vijf jaar later, juni 2016 en in mijn mailbox verschijnt een mailtje van Petra Kruijt met als onderwerp ‘Lieve Ik’. Ik kijk verbaas want zowel de naam als de titel komen me niet bekend voor. Na het mailtje, waarin Petra benoemt een brief voor me te hebben liggen en mijn adres vraagt, twee keer gelezen te hebben gaat er vaag een belletje rinkelen. Na het googelen van Petra haar naam kom ik de brievenactie tegen en glimlach. Blijkbaar heb ik een brief geschreven en verstuurd.  Ik kan me de woorden niet terughalen, het moment van schrijven niet en niet eens de envelop waarin ik hem verzonden heb. Ik glimlach en er kriebelt iets in mijn buik – ik krijg een brief van mezelf!

 

Een paar dagen later haal ik een envelop met een onbekend handschrift uit de brievenbus. Weer kijk ik verbaas en pas bij het openen en het zien van het bekende Flow envelopje weet ik dat dit mijn brief is. Eén van de duizenden brieven die ik in mijn leven heb geschreven, maar de enige ooit aan mezelf gericht en verzonden. Ik heb stapels oude dagboeken in mijn kast liggen welke ik regelmatig heb teruggelezen. Brieven die ik aan een ander schreef heb ik wel eens terug gelezen en één keer heb ik mezelf een kaartje met een mooie quote gestuurd. Het ontvangen van een eigen brief, zoveel jaar na het schrijven van de woorden voelt héél anders.

Het eerste wat me opvalt is mijn handschrift, het lijkt op mijn handschrift maar toch is het anders. Het voelt zo vertrouwd terwijl het niet meer als van mezelf voelt! Al na een aantal zinnen branden de tranen in mijn ogen. In de brief beschrijf ik dagen en een gevoel wat ik in geen maanden meer heb gevoeld. Het voelt alsof ik letterlijk terug in de tijd kruip en naast mezelf op de bank ga zitten. Ik voel van alles maar het is dubbel, het is bizar en het verleden lijkt zich samen te voegen met het heden. Niet alleen de herinneringen en het gevoel maar vooral mijn zijn. Mijn zijn van vijf jaar geleden en mijn zijn van vandaag de dag. Een wereld van verschil. De tot in mijn botten gelukkige Ruch van vandaag de dag staat ineens tegenover de rouwende en troosteloze Ruch van vijf jaar geleden. Een vrouw tegenover een meisje. Met het lezen van mijn eigen brief krijg ik eindelijk de kans om dat verdrietige meisje te omarmen, te troosten en mij te laten zijn – de Ruch die zelfs zonder Tico, met een baan die op het spel staat en de belachelijk hoge postzegelprijs(!) in 2016 eindelijk weet hoe gelukkige dagen voelen.

Schrijf jij ook aan brief aan jezelf?

Ook Nienke schreef jaren geleden, na haar eindexamen een brief aan zichzelf. Hoe zij het heeft ervaren om een jaar later die brief op de mat te vinden kan je in dit logje terug lezen. Het zijn van die dingen die wil je het liefst aan de rest van de wereld laten weten want je wilt maar één ding – dat zij dit ook ervaren! Het contrast tussen mijn leven in 2011 en 2016 is enorm groot wat de brief heftig en tegelijkertijd zo enorm waardevol maakt. Hoe deze brief op precies het juiste moment door Petra is verzonden en hoe ik iedereen zo’n brief van zichzelf gun! Zo’n brief aan jezelf hoeft overigens echt niet vol grote emoties en ervaringen te staan. Schrijf juist over wat er nú speelt en dat is wat het zo mooi maakt om het terug te lezen!

Wil je naar aanleiding van dit logje ook graag een brief aan jezelf schrijven? Ik bewaar hem met liefde voor je!

Stop je brief in een envelopje zonder adres of postzegel. Dit envelopje met daarbij een los briefje met je e-mailadres stop je in een andere envelop. Als je een mailtje stuurt naar info@postfabriek.nl krijg je mijn adres waar je deze envelop naar toe kan sturen. Over vijf jaar zal je net als ik waarschijnlijk de brief totaal vergeten zijn als ik hem je uiteindelijk terug stuur!

Veel liefs, Ruchama