Meelezen in de briefwisseling van anderen, vinden we heerlijk. Niet alleen om de verhalen en momenten die erin gevangen zitten, maar juist ook om de reactie op elkaar en wat het in onszelf oproept. Geïnspireerd door de brieven die Roos van Rijswijk en Sander Kollaard elkaar schreven op uitnodiging van SLAA en literair tijdschrift De Revisor, laten we jullie meelezen in de brieven die wij (Kim en Nienke) elkaar schrijven voor onze blogserie Meeleesbrieven. De brieven die wij jarenlang aan elkaar schrijven zijn zo persoonlijk dat ze niet voor andere ogen zijn bestemd. We zijn benieuwd wat het ons brengt als we elkaar schrijven terwijl andere ogen meelezen. Voel je vrij om mee te lezen én mee te doen. We horen ook graag wat het met jou doet.

Hengelo, woensdag 17 juni 2020

Lieve Kim,

Een paar weken geleden klepperde mijn brievenbus. Ik zat rustig aan mijn bureau te schrijven. Maar op het moment van het geklepper, liet ik alles vallen. Een klepperende brievenbus kan namelijk verschillende dingen betekenen. Maar de mogelijkheid dat er een brief bezorgd is, laat mijn hart altijd sneller kloppen. Omdat de postbode die dag al was geweest, werd ik nóg nieuwsgieriger. Wat zou dit kunnen zijn? Ik kan op zo’n moment dus niet denken: ik kijk straks wel. Daarom holde ik de trap af. Onderaan de trap keek ik om het hoekje en zag dat er een pakje door onze brievenbus stak. Mijn hart bonsde en ik liep door tot aan de voordeur. Toen ik het pakje van dichtbij zag, viel me op dat de afzender krantenpapier had gebruikt en dat er een envelop opgeplakt zat. Het was geen standaard witte envelop. Maar een luxe, net niet witte envelop van dat iets dikkere papier met een structuur. En op de voorkant van die envelop stond mijn naam geschreven, mijn naam! Ik kon zien dat er een vulpen voor was gebruikt. Het pakje gaf me lekkere spanning. Ik pakte het uit de brievenbus, klemde het tegen me aan en liep de trap op naar boven, terug naar mijn bureau. Daar bewonderde ik het nog even voordat ik heel voorzichtig de stukjes plakband, waarmee de envelop op het pakje zat, probeerde los te pulken. Daarna maakte ik met ingehouden adem de envelop open om de inhoud te kunnen zien. Er zat een brief in. Terwijl ik de klep van de envelop omhoog deed, kon ik al een paar woorden lezen. Die waren ook met vulpen geschreven. Ik schoof de brief eruit en voelde dat hij uit meerdere velletjes bestond, twee om precies te zijn. De velletjes waren dubbelgevouwen en aan één kant beschreven. Het was écht briefpapier, geen papier dat uit de printer was gevist. Ik kan zo blij worden van dat soort details! Zelf gebruik ik nooit van dat luxe briefpapier, maar als een ander daar brieven op schrijft, kan ik dat heel erg waarderen.

En terwijl ik aan jou over deze brief schrijf, realiseer ik me waar ik nu mee bezig ben: een digitale brief. Als jij deze brief leest, is daar geen brievenbus geklepper aan vooraf gegaan. En ook het papier als drager en de verpakking ontbreekt. Heb je dat gemist? Hoe voelt het voor jou om nu een digitale brief van mij te krijgen?

Hoewel ik echt heel erg van tastbare, papieren brieven hou, heb ik een tijd geleden toch Slowly geïnstalleerd. En ik ontdekte dat digitale brieven je ook een heel bijzonder gevoel kunnen geven. Dat maakt me nieuwsgierig en ik vraag me af: waar zit dat in? Wanneer is een brief een brief en tellen digitale brieven eigenlijk ook mee?

Ken je het prentenboek Max en de Maximonsters? Daar moet ik nu aan denken. Voor het geval je het niet kent of niet meer goed kan herinneren: het gaat over Max die kattenkwaad uithaalt en daarom voor straf zonder eten naar bed moet. Verdeeld over drie of vier paginavullende tekeningen zie je hoe diezelfde avond een bos in zijn kamer groeit. En dan komt de zee aanrollen met een boot. Met die boot vaart Max tot waar de Maximonsters wonen. Daar ontmoet Max deze monsters, wordt koning en viert feest met hen tot dat hij zich eenzaam begint te voelen. Hij verlangt op dat moment naar iemand die heel veel van hem hield en dan waait ineens de geur van lekker eten om hem heen. Dat brengt hem uiteindelijk terug in zijn eigen kamer.

Neem nou de kamer van Max. Daarin groeit een bos, komt de zee aanrollen met een bootje waarmee hij naar het land van de Maximonsters vaart. Niet echt natuurlijk, het speelt zich af in zijn eigen wereld. Juist die wereld vind ik zo fascinerend. Helemaal omdat die wereld voor iedereen anders is. En misschien vind ik dat wel het mooie aan digitale brieven. Dat je je er zelf een beeld van kan vormen en dat diezelfde brief er in gedachten binnen enkele seconden weer helemaal anders uit kan zien. Heb jij je eigenlijk een beeld gevormd van deze brief? Of van andere digitale brieven die je onlangs hebt gekregen? Ik hoor graag wat het met jou doet. En ben benieuwd hoe het voor jou voelt om een brief aan mij te schrijven in de wetenschap dat er meer ogen zijn die meelezen.

Oneindig veel liefs,

Nien