Gina Hamadey stuurde een jaar lang elke dag een kaartje: aan buren, familie en vrienden, maar ook aan haar favoriete acteurs, haar arts en fysiotherapeut en de eigenaar van het koffietentje op de hoek. In ’Ik wil je graag bedanken’ beschrijft ze hoe dit jaar haar een gelukkiger mens maakte, dat ze bewuster werd van wat en wie in haar leven echt belangrijk zijn en hoe makkelijk je iemand een speciaal gevoel kunt geven. Je hebt alleen een pen, papier, wat lef en een brievenbus nodig.

Hoe het begon

Op een dinsdag in januari ging Gina Hamadey in de trein zitten, liet ze haar telefoon in haar tas en pakte in plaats daarvan een stapel bedankkaarten. Ze beloofde donateurs van een inzamelingsactie van de voorgaande maand bedankkaartjes als ze mee zouden doen. Dit klusje had ze lang genoeg uitgesteld; ze moest die kaarten schrijven. Tegen de tijd dat de trein het station binnenreed, had ze zeven kaartjes geschreven. Tijdens de treinreizen in de weken erna wisselt ze de rest van de kaarten af met scrollen door haar socialmediafeeds. Gaandeweg begon het Gina op te vallen dat de rit trager ging op de dagen dat ze schreef, en dat het voelde alsof er een sluier was opgelicht als ze daarna de trein uit stapte. Ze was hoopvol, optimistisch en aanwezig, en dat bleef ze de hele dag – terwijl ze op de dagen dat ze zichzelf verloor in haar socialmediafeeds juist afgeleid, rusteloos en bijna haveloos uitstapte.

Bedankkaartjes

Bedankkaartjes sturen is in de Verenigde Staten een toonbeeld van goede etiquette. Voor Gina voelde het echter jarenlang als een moetje. Als ze een stapel bedankkaarten moest schrijven, begon ze spontaan te gapen. Hoe kwam het dan dat ze het nu ineens leuk vond om bedankjes te schrijven? Om te beginnen hadden de ontvangers geld gedoneerd aan een organisatie die eten inzamelt dat anders zou zijn weggegooid en het aan hongerige mensen geeft. De donateurs hadden aan de actie meegedaan omdat Gina het ze had gevraagd. De lijst van mensen die hadden meegedaan, was een compleet willekeurige selectie van de mensen in haar leven. Steeds als ze de donatiepagina had bekeken en een nieuwe naam zag, maakte haar hart een sprongetje van vreugde. Het was fijn om dat gevoel opnieuw te beleven terwijl ze de gulle gevers bedankte met een pen en haar volle aandacht. Ook kregen haar woorden meer lading nu ze op papier stonden.

De kaart ging door mijn handen, en straks door die van de ontvanger. Het was tastbaar, stevig.

Gina Hamadey

Een jaar van dankbaarheid

Toen ze op 31 januari haar laatste bedankje schreef en keek hoe de stapel kaarten trilde op de opklaptafel van de trein, was Gina een beetje verdrietig dat de klus geklaard was. Ze was nog niet klaar met dat fijne, gefocuste gevoel dat ze had gekregen van het schrijven. Toen ze het aantal ontvangers op haar lijstje telde en ontdekte dat het er 31 waren, bedacht ze zich dat ze voor elke dag van dat jaar een bedankje had geschreven. Wat als ze hiermee doorging? Ze opende haar notitieboek en maakte een lijstje van redenen om dat jaar 365 bedankjes te schrijven.

Ik had het gevoel dat de tijd me inhaalde, sneller nog dan de steden die langs het treinraam aan me voorbijvlogen, en ik zocht naar een manier om te vertragen. Ik was vooral aan het jagen: op mijn kinderen, op mijn freelanceklussen, op een moment voor mezelf. Het kwam regelmatig voor dat ik dacht aan een vriend die ik al maanden niet had gesproken, of aan een boek dat ik nog wilde lezen, maar voordat ik die vriend dan kon bellen of de titel kon opschrijven, was de gedachte al vervangen door iets prangenders. Alsof stukjes van mijn leven die ik ooit heel erg liefhad nu als confetti door de ruimte zweefden: vluchtig, en net buiten mijn bereik.

Gina Hamadey

Zodra ze zichzelf ervan overtuigd had dat haar motivatie sterk genoeg was om dit project vol te houden, werd ze enthousiast. Ze sloeg de bladzijde van haar notitieboek om en begon aan een lijst van mensen die ze wilde bedanken en maakte een plan. Elke maand kreeg een thema. Het thema van januari was liefdadigheid geweest. Voor februari kon ze een nieuw onderwerp kiezen, en ook voor elke maand daarna. Toen Gina haar lijst met thema’s bekeek, voelde ze iets op zijn plek vallen.

Ik structureerde mijn innerlijk, bracht mijn diepste zelf in kaart en maakte een plan om weer in contact te komen met delen van mijzelf die ik was kwijtgeraakt. Ik kreeg vat op de confetti.

Gina Hamadey

Februari

In februari besluit Gina mensen in haar community te schrijven die iets aardigs hadden gedaan voor haar of haar gezin. Daar zouden de kaarten over gaan: zij zou hun grootse kleine gebaren benoemen en vertellen hoe het was geweest om ze te ontvangen. Terwijl ze de kaarten schreef, kwam ze weer in die vertrouwde, kalmerende, meditatieve focus. Maar deze keer voelde ze ook iets nieuws. De kaarten die ze in januari had geschreven, had ze aan de ontvangers belóófd. Voor de kaarten aan haar buren gold het tegenovergestelde: ze waren onverwacht en hadden een random-act-of-kindness-tintje.

Ik vond het bijna een beetje spannend, alsof ik een geheim had. Elf geheimen, om precies te zijn, die binnenkort in andermans brievenbus lagen.

Gina Hamadey

Even is ze bang dat de ontvangers het raar zullen vinden en voelde het heel ongemakkelijk. Later ontdekt ze dat die ongemakkelijkheidsangsten nergens voor nodig zijn. De reacties die ze krijgt en de gesprekken die haar kaarten teweegbrengen zijn prachtig! Zelfs als ze er een jaar later over schrijft, veroorzaakt het nog een grote glimlach.

Haar dankbaarheidsproject was nog maar net begonnen of Gina ervoer gelijk al drie vormen van geluk: de meditatieve tevredenheid tijdens het schrijven, de gezonde spanning tijdens het bezorgen en het plezier tijdens het ontvangen van de reacties van de nietsvermoedende geadresseerden. En na een aantal dagen gebeurde er iets grappigs: Gina werd zich heel bewust van de vriendelijkheid om haar heen. Ze realiseerde zich ontroerd hoeveel hulp ze eigenlijk kreeg.

Normaal gesproken had ik deze momenten waarschijnlijk ook wel opgemerkt, maar ik zou ze ook weer zijn vergeten. Omdat ik nu op zoek was naar redenen om bedankjes te schrijven, kon ik de vluchtigheid vastgrijpen en het fijne gevoel via de kaarten langer rekken. Zo gaf ik de positiviteit door aan de mensen die haar hadden veroorzaakt.

Gina Hamadey

Dankbaarheid en de kracht van post

Om wat dieper in de materie te duiken, nam Gina contact op met Gillian Sandstrom. Zij heeft meegewerkt aan een onderzoek naar het belang van zogenaamde zwakke relaties – vage bekenden. Gillian vertelde Gina over een onderzoek van Nicholas Epley en Juliana Schroeder aan de University of Chicago, die deelnemers vroegen om onderweg naar hun werk met een vreemde te praten. Op de dagen dat ze dat deden, voelden de deelnemers zich beter dan wanneer ze het niet deden. Nicholas Epley vatte dat poëtisch samen: ’Niemand zwaait, maar iedereen zwaait terug.’ Gillian zei tegen Gina: ’Jij bent degene die zwaait, en die mensen hebben we nodig.’

Al lezend voelde ik mijn hart gloeien en vele sprongetjes maken. Zie je het voor je? Durf jij te zwaaien? Ik zou je graag willen uitnodigen om stil te staan bij de mensen die jij zou willen bedanken en iemand te kiezen aan wie je deze week een kaartje stuurt. Er kan van alles gebeuren als je als eerste zwaait!

Benieuwd hoe het dankbaarheidsproject van Gina verdergaat en naar wat zij kaart voor kaart ontdekt? Op bol.com kun je alvast een aantal bladzijdes lezen in het inkijkexemplaar van ’Ik wil je graag bedanken’. Als je van plan bent het te kopen, vergeet je dan je lokale boekhandel niet? 

Met heel veel liefs,

Nienke