Nog niet zo lang geleden verbleef ik bijna een maand lang in een andere stad omdat mijn geliefde daar in het ziekenhuis lag. Momenten dat ik niet bij hem was, ging ik eropuit. Buiten ging ik op zoek naar… iets. Geraakt door metershoge stokrozen in voortuinen, katten die geaaid wilden worden, street art en koffietentjes waar ik me fijn voelde, zocht ik in de laatjes van mijn hoofd naar die ene quote waarin dat ‘iets’ zo goed werd beschreven.
Beauty helps.
Not to fix anything, not to gloss over the hardship, but to lay down alongside whatever hurts. The presence of beauty doesn’t magically remove all pain, but the absence of beauty makes things a lot harder to bear.
Megan Devine
Daar waar ik kon, bedankte ik mensen voor het kleine gebaar en het verschil dat ze maakten. En soms liet ik ergens een kaartje achter, voor wie het ‘iets’ ook zocht. Met de micro-podcast van Pepijn Lanen vers in mijn geheugen, denk ik aan de eerste zin: ’Wat zou jij nou nu graag van iemand horen?’ Wat zou het doen als je die boodschap op een kaartje las? Zou je die woorden ook aan een ander kunnen geven? Zou je dat willen doen?
Liefs,
Nienke
Karin said:
Da’s toch bijna zoiets als zomaar ergens een kaartje achterlaten zoals met zwerfpost? Tenzij je zo’n kaartje gericht aan een vriend, vriendin, bekende, familielid etc stuurt natuurlijk.
En bedankjes sturen, of tijd maken voor zo’n kaartje met een lieve boodschap hoeft natuurlijk geen groot project te zijn. Kaartjes hóeven niet persé zelfgemaakt te zijn, er móeten ook geen lappen tekst op. En dat kan ook in delen gedaan worden, dus wanneer er tijd en energie voor is. Alleen maar even voor gaan zitten en ruimte maken in je hoofd/agenda. Dan is het eigenlijk prima te doen, toch?
Lieve groet,
Karin
Beer said:
Mooi schat.
Ik laat ook regelmatig presentjes (groot en klein) anoniem achter voor anderen.
😘
Lof u. Veel rust gewenst.
(Ook voor mezelf).
Fijne dag!🧸💎🐻💐🍎🕸🧚🏿♀️☕
Karin said:
Dan ben jij dus al uit jezelf gewoon heel mooi bezig! Da’s leuk.
Pingback: Nienke’s 2022 - Postfabriek