Tags

, , , , , , ,

troostpost

Een doos vol troostpost die ik heb ontvangen na het overlijden van mijn vader.

Zoals je in dit blogje hebt kunnen lezen, is mijn vader op 28 maart overleden. Dit viel precies in het weekend. Daardoor moest ik eventjes wachten op de post, waar ik nog meer dan anders naar verlangde. Ik kreeg in dat weekend vaak gezelschap aangeboden, maar ik kón het even niet. Dat betekent niet dat ik helemaal geen contact wilde. Lieve woorden waren zelfs erg welkom zolang ik daar zelf niets mee hoefde te doen. En is dat niet juist de kracht van post: woorden uitpakken op het moment dat je ze nodig hebt? Het even helemaal mogen beleven zonder er (meteen) op te hoeven reageren?

De eerste dagen vond ik het vooral fijn dát er kaarten en brieven op de mat vielen. Mijn hoofd en lijf zaten zo vol verdriet dat de woorden nog niet echt binnenkwamen. Maar om op deze manier medeleven van mensen om me heen te krijgen, troostte me toch. Een aantal dagen achter elkaar werd er een stapeltje post gebracht. Dat waren hele fijne momenten in die chaotische dagen. De post zorgde ervoor dat ik even de tijd nam om te gaan zitten. Het gaf niet alleen troost, het was ook een rustig momentje tussen al het geregel door. Maar na die eerste dagen werd het ineens stil. Eigenlijk net op het moment dat ik wél wat met de woorden kon en ze zo nodig had. Ik dacht terug aan de keer dat ik het vanaf de andere kant meemaakte. Toen de vader van Ruchama overleed, beleefde ik een soortgelijke situatie, maar dan andersom. Onze band was toen nog heel anders, niet zo hecht als hij nu is. Ik weet nog hoe ik twijfelde over alles. Is dit wel gepast? Ben ik niet te veel? Kan ik dit wel sturen? Wat schrijf ik haar? Vindt ze het wel fijn om post te krijgen? Door al die twijfels stopte ik na een tijdje met het versturen van post. En heb ik gewacht tot ik iets van haar hoorde. Maar dat duurde wel even en ik weet nu pas waarom. Ik was niet te veel, mijn post was zelfs heel fijn om te krijgen, maar Ruchama was overrompeld door alle emoties. Ik was op zoek naar bevestiging en snap door mijn eigen ervaring dat ze de ruimte niet had om die te geven. Ook ik werd de eerste weken(!) zo geleefd door alles! Het regelen van de uitvaart, overspoeld worden door verdriet en de tijd die ‘over’ was wilde ik het liefst bij mijn moeder zijn. Het lukte me niet om te reageren op de post die ik kreeg. Maar dat wil niet zeggen dat ik er niet blij mee was! Ruchama wist precies waar ik doorheen ging en stuurde me in die eerste weken regelmatig een kaart om me te laten weten dat ze aan me dacht.

Situaties, mensen en hun wensen zijn heel verschillend! Toch geloof ik dat rouwen een proces is dat we allemaal anders beleven en verwerken, maar waarbij we dezelfde moeilijke momenten tegenkomen. Ik wil graag mijn ervaringen delen en hoop dat ik zo antwoorden kan geven op de vragen die ik ook ooit had. Want ik ben óók op zoek geweest naar wat ik moest doen en vond het fijn om andermans ervaringen te horen. De dood is over het algemeen nog steeds iets waar niet veel over wordt gepraat en in mijn beleving wordt er vaak heel afstandelijk en geheimzinnig over gedaan. Ik zie dat liever anders en wil graag mijn verhaal delen. Als je naar aanleiding van dit logje vragen hebt, wil ik je uitnodigen om ze gewoon te stellen! Je mag een reactie achterlaten onder dit logje of een mailtje sturen naar de Postfabriek.

Een doos vol troostende woorden

duizendliefs van Ruchama

Eén van de kaarten die ik van Ruchama kreeg.

De meeste post die ik krijg, staat te pronken op de kast of krijgt een plekje op mijn prikbord. Zo word ik er steeds opnieuw blij van als ik het zie. Maar deze post voelt anders. De troostpost die ik kreeg, wil ik erbij pakken als ik het nodig heb, als ik daar ruimte voor heb. Daarom kocht ik een speciale doos om alles in te bewaren. De doos bundelt, maakt het iets voor mij alleen en is makkelijker mee te nemen dan een stapel losse kaarten. Als ik al die lieve woorden nodig heb, pak ik de doos. Ik neem er de tijd voor, zet hem naast me op de bank en open dan een doos vol troostende woorden. Zo voelt het echt! Hierin vind ik de kracht van post weer zo duidelijk zichtbaar en voelbaar! Geschreven woorden kan je er steeds weer bij pakken en opnieuw beleven. Omdat de woorden op papier staan is het iets tastbaars geworden. Ook kan je zelf inplannen wanneer je deze woorden wil ‘uitpakken’. En dat kan steeds weer opnieuw. Dat voelt heel anders dan gesprekken die je voert als je iemand tegenkomt of digitale woorden in mailtjes, sms-berichten of chatten in Whatsapp. Ook als je aan het rouwen bent, moeten er gewoon boodschappen gedaan worden. Dit waren voor mij de momenten dat ik even met iets anders bezig kon zijn. Daarom vond ik het moeilijk als ik iemand tegenkwam en ernaar vroeg. Ook voerde ik gesprekken met een hele andere lading in digitale berichtjes, waardoor het soms heel hard binnenkwam als er plotseling een bericht tussen zat over mijn verlies. Er zit geen envelop omheen en door alleen al te kijken heb je de woorden al ‘uitgepakt’. Zo word je geraakt op momenten, die niet altijd goed uitkomen. En dan heeft het woord raken ineens een hele andere betekenis. In plaats van dat het mijn hart binnenkwam, raakte het me als een kogel. Soms gaat er niets boven een echte knuffel, iemands stem horen of gewoon even samenzijn zonder iets te hoeven zeggen. Maar post vond ik in deze periode de allerfijnste vorm van contact en ik haal nog steeds troost en steun uit de poststukken die ik in de eerste week na het overlijden kreeg. Regelmatig pak ik nog even de doos …

Rouwen

troostpostruch

Ruchama stuurde me meerdere kaartjes in de eerste weken zonder mijn vader.

De dood van zo dichtbij meemaken en het verliezen van een dierbaar persoon is heel intens en ingrijpend. Er gebeurt zoveel met je! En voor al die dingen is er een verzamelnaam: rouwen. De eerste dagen was ik vooral bezig met het beseffen dat mijn vader er echt niet meer is en met het regelen van de uitvaart. Na de crematie had ik een periode waarin het even moest zakken allemaal. Die eerste week zonder mijn vader was zo vol en ik was vooral op zoek naar rust. Ik moest alles ‘even’ herbeleven om het te beseffen. Pas daarna kwam er ruimte voor het echte gemis. Het zien, horen en aanraken was altijd zo vanzelfsprekend en nu ineens weg en ook niet meer op te zoeken. En dat miste ik vreselijk! Vooral de ‘kleine’ dingen. Even iets kunnen vragen, een grapje en zijn lach horen of zijn hand vasthouden. Mijn vader was al lange tijd ziek en vooral de laatste twee jaar heb ik hem ook heel veel gevraagd. Maar ineens besefte ik me dat er nog heel veel dingen zijn die ik graag had willen vragen en die hij alleen kan beantwoorden! Dat kan nu niet meer en dat voelt heel verdrietig. En er zijn nu nóg dingen die geregeld moeten worden. Zijn overlijden maakt dat het voor altijd anders zal zijn. Rouwen is een proces dat langer duurt dan je je vooraf kan bedenken. En in dat proces moet je door allerlei stappen en emoties heen. Toch is het ‘normaal’ dat je alleen in die eerste week een kaart stuurt. Daarna stopt het ineens. Maar er zijn veel meer momenten waarop je verdrietig bent en steun kunt gebruiken! Dus de tip die ik vooral zou willen geven is om niet één kaartje kort na het overlijden van een dierbare te sturen! Kaartjes zijn ook in de periode daarna zo welkom! Ruchama wist dit uit ervaring en stuurde me meerdere kaartjes. Dat was een grote steun voor mij! De kaart die je rechts op de foto ziet maakte ze nóg persoonlijker door met witte stift de tekst erop te schrijven, die ook op de rouwkaart stond.

wat stuur je?

troostpostlonneke

Een vriendin stuurde een zebra met hartjes omdat dat zo bij mij past.

Ik geloof dat er geen kaart bestaat die voor iedereen geschikt is. Ik denk dat je daarbij iets moet uitzoeken dat bij de ontvanger past. Volg daarbij je gevoel! Ik ben zo blij dat ik zoveel kaarten heb gekregen die goed bij mij passen. En die ook pasten bij de manier waarop ik met het overlijden van mijn vader om wilde gaan. Van de condoleance-kaarten die in winkels worden verkocht, word ik persoonlijk heel erg ongelukkig. Het heeft van dat speciale papier waar ik kriebelig van word en ze hebben vaak ook hele sombere kleuren. Ik wilde in het laatste afscheid niet dat trieste gevoel benadrukken, maar heel graag nog een laatste keer de liefde voor mijn vader ‘vieren’. Natuurlijk was dat heel verdrietig en ging dat gepaard met een heleboel tranen, maar óók met een heel warm gevoel. Het verdriet was niet zo diep geweest als die band niet zo bijzonder was. En juist aan die bijzondere band wilde ik nog zo graag denken. Hartjes staan daarbij voor mij symbool. Ik vond het prachtig om al die hartjes terug te zien!

troostpostenveloppen

Troostpost hoeft niet in een stijve, witte envelop te zitten!

Wat vond ik het heerlijk om ook ‘gewoon’ gekleurde en zelfgemaakte enveloppen te krijgen. Ik voelde me hierdoor heel erg gezien. Het gaf mij het gevoel dat mensen niet alleen reageerden op de situatie en hun medeleven toonden, maar ook dat het speciaal aan mij gericht was!

troostkaartenWat schrijf je?

troostbriefkim

Kim stuurde me naast een kaart ook een brief!

Alle post die ik heb gekregen, heeft me erg goed gedaan. Elk poststuk was anders. En iedereen reageerde op een eigen manier. Elk poststuk gaf me een ander gevoel. Het ene kaartje liet me glimlachen en gaf me even het fijne gevoel dat ik goed kon gebruiken. Een ander kaartje liet me weer huilen, maar ook dat hoort erbij. De één deelde een eigen ervaring die ervoor zorgde dat ik me minder alleen voelde. De ander zei weinig, maar gaf me door een kaartje te sturen toch steun. Zo was ieder kaartje een uniek stukje aandacht, liefde en steun! Ik denk dat als je je gevoel volgt, je hierin niets verkeerd kan doen. Weet je niet wat je moet schrijven? Ook dat kan je iemand vertellen! Je kan ook niet altijd ergens woorden voor vinden. Dat je laat weten dat je aan iemand denkt is heel veel waard! En heb je meer te vertellen dan er op een kaartje past? Schrijf dan een brief! Zo kreeg ik van Kim een hele lange brief over hoe we door onze briefvriendschap samen al meerdere gebeurtenissen hadden doorstaan en hoe zij dit heeft beleefd.

Deel wat je wil delen

Het weer rondom het overlijden van mijn vader is voor mij van grote betekenis geweest. Eerst was er storm met harde wind en hagel, maar toen we de ochtend na zijn overlijden de gordijnen openden was daar ineens het meest prachtige zonlicht! Ik denk ook dat ik het gevoel van steun en troost het best kan vergelijken met de warmte van de zon die op je schijnt. In de dagen voor de crematie was er tijdens de wandelingen met mijn hond ook steeds een prachtige lucht te zien. Er was harde wind, maar ook steeds dat zonnetje. Op de ochtend van de crematie hebben we mijn vader opgehaald uit het mortuarium en zijn we met een hele kleine rouwstoet achter de auto aan gereden waar hij in lag. We reden een prachtige landelijke route langs bossen waar we ooit samen gewandeld hebben naar het crematorium toe. Tijdens deze rit begon de zon steeds harder te schijnen. Maar toen we na ons laatste afscheid naar huis reden, werd meteen de lucht donker en begon het weer hard te waaien en te hagelen. Het weer is niet te plannen, zoals je alle andere dingen regelt voor zo’n dag, maar had het niet beter geregisseerd kunnen worden!

Soms kan je eigen beleving (onverwacht) een mooie aanvulling zijn op de beleving van een ander. De dag na de crematie hoorden we dat er in onze woonplaats hele mooie regenbogen zijn gezien en kreeg ik uit onverwachte hoek hiervan een bevestiging. De schoonzus van een hele goede vriendin had me ook een kaartje gestuurd. Ik ken haar helemaal niet zo goed, toch nam ze de moeite om mij een kaartje te sturen. Ze vertelde dat er tijdens het schrijven van de kaart ineens een hele mooie regenboog verscheen! En die woorden voelden weer als dat warme zonnetje: troost.

Rouwkaart

Mijn eerste contact met een uitvaartonderneming was bij het overlijden van mijn vader. Natuurlijk ben ik wel bij andere begrafenissen geweest, maar van zo dichtbij had ik het nog niet eerder meegemaakt. En dus had ik geen idee hoe het allemaal zou gaan. Mijn vader wilde graag een hele eenvoudige kleine uitvaart. En wij wilden dat wat we nog voor hem konden doen niet uit handen geven. We wilden heel graag een mooie persoonlijke rouwkaart laten maken. Maar toen we in de map van de uitvaartonderneming bladerden, zagen we helemaal niets dat goed voelde. Ik ben zo blij dat we uiteindelijk zelf naar een drukker zijn gegaan. Zij hebben ons geholpen bij het ontwerp. We hebben zelf het papier en de enveloppen uitgekozen en het hele ontwerp aangestuurd. Ze hebben een foto die we hadden meegebracht als achtergrond gebruikt en zelf hebben we de tekst en de lay-out bedacht. Ik had vooraf geen idee dat dit mogelijk was en wil dit daarom graag even delen! De man van de drukkerij zei erbij: ‘Een uitvaartonderneming is een expert op het gebied van een uitvaart, maar geen expert in kaartontwerp’. En dat hebben we gemerkt en we zijn trots op het resultaat. Dus als het ooit nodig is, zou ik je willen adviseren om ook aan deze optie te denken. Want niet alleen troostpost hoort bij een overlijden, maar een rouwkaart ook! En zelfs daarbij is het mogelijk om een persoonlijke variant te maken!

Ik hoop dat ik met dit logje heb kunnen overbrengen hoe belangrijk post ook rondom het overlijden van mijn vader voor mij was én is! In de inleiding heb ik al verteld, dat ik het fijn zou vinden als je een reactie achterlaat.  En als je vragen hebt, mag je ze natuurlijk stellen. Voel je vrij om hieronder een reactie achter te laten. Maar je mag ook een mailtje sturen als je dat fijner vindt. En ik wil iedereen graag heel hartelijk bedanken voor alle lieve berichtjes, reacties en post in de afgelopen weken! Dat deed me goed!

Heel veel lieve groetjes, Nienke.