De liefde die ik voor post voel, bestaat al jaren. Maar groeit ook elke dag een beetje meer. Regelmatig sta ik even stil bij hoeveel post me gegeven heeft: alle momenten van rust en tot mezelf komen, de aandachtige manier van kijken en bezig zijn, het contact, de vriendschappen en ga zo maar door. Sommige inzichten had ik niet gekregen zonder het schrijven van een brief en deze vorm van contact is door geen enkel ander middel te vervangen. Post is zelfs zo’n belangrijk onderdeel van mijn leven dat het een manier van leven is geworden. Ik kijk dus altijd met post-ogen om me heen.
Ik keek een paar maanden geleden ook met post-ogen rond in een antiquariaat in Hengelo. Deze prachtige plek, ook wel liefkozend de tempel van het woord genoemd, is inmiddels gesloten. Zoals de Postfabriek onze ode aan het geschreven woord is, was deze plek ook een ode aan het woord. Op de dag dat de deuren voor het laatst geopend werden, ben ik nog gauw ‘op harts-tocht‘ gaan kijken. Soms vind je de mooiste dingen als je je verwachtingen loslaat en zonder plan op pad gaat. En die instelling liet me deze dag iets vinden waar mijn hart nog steeds harder van gaat kloppen.