Ruchama, Kim en ik kennen elkaar nu ongeveer 7,5 jaar. We leerden elkaar kennen via een kleinschalige post-community op het internet en deelden lief en leed met elkaar, zonder elkaar ooit ontmoet te hebben of te weten hoe de ander eruit zag. Pas na een heleboel brieven over en weer zagen we elkaar voor het eerst. Omdat we alle drie verspreid over het land wonen, is het samenkomen een hele onderneming. Maar 5 jaar geleden waren we toevallig zo dicht bij elkaar in de buurt dat we besloten om elkaar te ontmoeten. In de zomer van 2010 reisde Kim met de trein naar haar opa in Amsterdam, was Ruchama bij haar zus in Almere en logeerde ik bij mijn schoonouders, ook in Almere. In die tijd was er nog een hele grote hobbywinkel in Almere en daar hebben we afgesproken. Het was maar een flitsbezoekje, maar het voelde zo bijzonder om elkaar te zien! Aan de ene kant voelde het heel vreemd, want we waren zo aan elkaars handschrift, schrijfstijl en de handgeschreven gesprekken gewend dat het heel gek was om zo voor elkaar te staan. Om stemmen te horen in plaats van letters te zien en om naar een gezicht te kijken in plaats van een poststuk. We zijn alle drie heel verschillend, maar door de overeenkomsten die we in ons briefcontact ontdekten, voelde het toch vertrouwd en we vonden ‘in het echt’ ook die herkenning bij elkaar. Tien minuten na onze eerste ontmoeting konden we in de winkel al precies aanwijzen wat de ander leuk vond.

Aan het begin van deze maand, op dinsdag 8 december, kwamen we weer met z’n drietjes bij elkaar. Dat is nog steeds een zeldzame gebeurtenis, want dit was pas de vijfde keer! Nog steeds speelt onze vriendschap zich vooral per post en Whatsapp af. Maar we kennen elkaar door en door. Die ochtend liet Kim weten dat ze maar weinig had geslapen en besloten Ruchama en ik allebei om iets voor haar te kopen dat haar op zou peppen. Vanaf station Amersfoort konden we samen reizen en toen we daar in de trein onze tassen openden, haalden we daar precies dezelfde chocolaatjes uit voor Kim! Is dat niet bijzonder?

Op deze dinsdag kwamen we bij elkaar in Den Haag omdat we waren uitgenodigd bij PostNL! Daar hebben we een heel leuk gesprek gehad met de dames achter de marketing en de sociale media. Toen ik in mijn vriendenkring liet vallen dat ik naar PostNL zou gaan, werd me ook gevraagd of ik een aantal klachten over pakjesbezorging, te dure postzegels en beschadigde poststukken wilde doorgeven. Daardoor vroeg ik me af of we vandaag misschien ook ‘de postofiel’ zouden ontmoeten. Want we maken zelf ook weleens mee dat een poststuk vertraging oploopt of zelfs verdwijnt. Wij geven ‘de postofiel’ dan op de kop. We fantaseren over een postbode die zelf geen post krijgt en verliefd wordt op mooie poststukken. Hij neemt de zelfgemaakte envelop na zijn ronde mee naar huis en zet ‘m daar op zijn nachtkastje om er nog even naar te kunnen kijken. Heel soms kan hij geen afstand doen en bewaart hij je post onder zijn bed. Het klinkt een beetje als een bad guy uit een kinderfilm, maar soms vinden we de postofiel ook wel een beetje zielig en aandoenlijk. En dat er iemand met zoveel liefde en plezier naar kijkt is toch minder verdrietig dan een pakketje aandacht dat zomaar ergens onder een machine verdwijnt. Maar we hebben daar geen postofielen gezien, hoor! De mensen die wij hebben gezien waren allemaal jong, enthousiast en aardig én we hebben vooral over de gezamenlijke liefde voor post gesproken. Ook kregen we daar complimentjes over jullie; onze lezers! Het was ze bij PostNL ook opgevallen hoe fijn de sfeer is in onze fabriek en hoe positief jullie reacties op onze blogjes zijn! Dit gesprek was vooral om te kijken hoe we er samen voor kunnen zorgen dat er meer gezellige post wordt verstuurd. Want wist je dat van alle brievenbuspost meer dan 98% zakelijk is? Het zou zo fijn zijn als we ervoor kunnen zorgen dat post weer iets wordt om naar uit te kijken. Dat je bij het zien van een envelop niet als eerst aan een rekening denkt. Dat brievenbusgeluk dat wij als postliefhebbers kennen, gunnen we aan iedereen, toch?! Dus misschien was deze kennismaking wel een begin van een samenwerking. Wij vonden het fijn om persoonlijk contact te hebben en een paar gezichten te zien bij het bedrijf waar we bijna dagelijks mee te maken hebben.

En nu we bij elkaar kwamen, leek het ons ook leuk om even ‘met’ jullie te praten! Kim kwam met het idee om een filmpje op te nemen en een boodschap in te spreken aan jullie. We hadden er speciaal wat eerder voor afgesproken, maar het liep anders dan verwacht. Kort nadat Ruchama en ik elkaar zagen op station Amersfoort was er een aanrijding geweest waardoor deze trein niet verder reed. Met veel geluk, een omweg en veel vertraging kwamen we aan in Den Haag. We konden nog gauw een broodje halen op weg naar het kantoor van PostNL en hebben die nog opgegeten voor de ingang. Al etend spraken we de boodschap voor jullie in, zo waren jullie ook een beetje bij ons:

En dan zijn we nu echt aangekomen bij het moment om afscheid te nemen. Dit was het allerlaatste blogje van onze adventskalender. We willen al onze lieve lezers heel hartelijk bedanken voor het lezen van onze blogjes, alle leuke en lieve reacties én het delen van de liefde voor post, met ons en anderen! We wensen jullie hele fijne kerstdagen toe en hopen dat iedereen de ruimte krijgt om die te vieren op zijn/haar eigenwijze manier. Met trots en hier en daar een traantje kijken we terug op 2015, wat een bijzonder jaar! Nu nemen we een korte vakantie en zien jullie heel super graag terug in het nieuwe jaar!

Heel veel liefs,

Ruchama, Kim en Nienke.