We hebben niet eerder zó lang vakantie gehouden, maar niet eerder waren we alledrie tegelijk zo druk met onze levens buiten de Postfabriek om. We begonnen de Postfabriek ooit vanuit het willen delen van onze liefde voor post. Sinds de start hebben we alledrie een heleboel mee gemaakt en zijn als mensen enorm gegroeid, wat ook betekent dat we merken dat onze behoefte met de Postfabriek aan het veranderen is. Geen zorgen, we stoppen ab-so-luut niet, in tegendeel! Maar we zijn wel op een punt waar we zoekende zijn hoe we het jasje van de fabriek kunnen vermaken zodat het ons weer lekker past! Om te beginnen echter een update van ons alledrie.

Zomer van Nienke

In juli planden we een zomerstop en dat voelde echt als op vakantie gaan. Ik ging misschien niet op reis, maar verlangde wel naar dat gevoel van vrijheid. Even niets hoeven, gewoontes loslaten en inspiratie opdoen. Ik bereidde mijn vakantie voor, zodat ik na onze vakantie met een schone lei kon beginnen: heb projecten afgerond, mailtjes beantwoord en mijn postkamer opgeruimd. Ondertussen keek ik enorm uit naar ruimte om veel te kunnen lezen, schrijven en ontdekken. Maar het leven had andere plannen.

Storm op zee

Ruchama, Kim en ik gebruiken onderling onze eigen taal en symbolen om dát wat we voelen over te kunnen brengen. Zo gebruiken we de zee en bootjes vaak als voorbeeld om uit te leggen wat ons bezig houdt en waar we ons bevinden. Met het afronden van de laatste postfabriek-taken, voelde ik rust en ruimte ontstaan. Maar het bleek de bekende stilte voor de storm te zijn. In de weken daarna werden de golven om mijn bootje steeds hoger. In plaats van lekker ronddobberen en genieten, vaarde ik op ruwe zee. Ik moest keihard werken om niet om te slaan. En in plaats van ruimte te krijgen, werd mijn ruimte steeds kleiner: mijn vriend werd weer even opgenomen in het ziekenhuis en moest daarna thuis verzorgd worden. Soja, één van onze honden, kreeg iets aan haar poot. En onze andere hond Whiskey had door zijn ouderdomsklachten steeds meer hulp nodig. De zee werd wilder en wilder en er was nog geen land in zicht om naartoe te kunnen varen. Alles stond in het teken van zorgen voor en zorgen maken. En ik kon niet anders dan me eraan overgeven.

Onvoorwaardelijke liefde

Op 31 augustus overleed Whiskey. Onze trouwe, grote vriend is 14 jaar en 4 maanden oud geworden. Hij is thuis op zijn favoriete plek ingeslapen. In bijzijn van mij, mijn vriend, hondje Soja en een hele bijzondere dierenarts. Door de afwezigheid van Whiskey voelen we nu pas echt zijn aandeel in ons leven. Ruim 14 jaar is een groot deel van ons leven en hij was een belangrijk onderdeel van ons gezin. Alle dingen die we altijd samen deden, leren we nu zonder hem te doen. En dat is heel erg wennen. Want hoe doe je dat, leven als er een belangrijk iemand mist? De weken rondom zijn overlijden waren heel intens. De harde wind om mijn oren, mijn bootje dat alle kanten op werd gesleurd… Er gebeurde even zoveel tegelijk dat het ál mijn aandacht opslokte. Ik kon niet anders dan me daaraan overgeven. En zo leerde ik een mooie eigenschap van post nog beter kennen. Ik kreeg in de afgelopen weken heel veel post. Er kwamen cadeautjes en verjaardagskaarten, want ik was ook nog jarig. Er kwam rouwpost en ik kreeg andere liefdevolle brieven. Maar op het moment dat de post binnen kwam, kwamen de woorden niet bij mij binnen. Alles in mij was nodig om te blijven varen, er was geen ruimte meer voor input. Maar dat betekent niet dat die post niet heel welkom was! Al die persoonlijke pakketjes gaven me een warm gevoel. Zelfs zonder te weten wat de inhoud was, waren het tastbare stukjes liefde, aandacht en medeleven. En wat ik zo bijzonder vind aan post als middel om contact te hebben, voelde ik nu zo sterk! Uit dit soort poststukken straalt een bijzonder soort vertrouwen. Een onvoorwaardelijke liefde. Het geven zonder er direct iets voor terug te verwachten. Het geven om het geven. En dat voelt zo fijn! De tijd die iemand neemt om iets voor je te maken, die voel je. En dat geeft ruimte en vertrouwen om het uit te pakken op jouw moment.

Golf van inspiratie

Inmiddels zijn we een paar weken verder. Ik weet nog steeds niet hoe je dat doet: leven zonder onze Whiskey. En toch doe ik het. Natuurlijk is er verdriet, dat mag er ook zijn. Maar we voelen ons bovenal zó dankbaar dat hij onze grote vriend was en is. Ruchama stuurde me ooit een stukje uit een liedje en dat troost me steeds weer:

Maar ik dacht altijd dat je bij me zou zijn. En al kom je nooit meer terug. Het feit dat je er wel ooit was, voelt als de zon warm in mijn rug.

De golven zijn er nog wel, maar nu even minder wild. Dat is leven. De storm liet me dingen zien en voelen die ik zonder die enorme kracht niet had erVAREN. Het heeft me opgerekt, maar ook laten groeien. Het duwde me van vertrouwde, bekende paden en daarvan leerde ik een heleboel. De storm is gaan liggen. En de golven die ik nu voel, zijn golven van inspiratie. Ik heb dan misschien geen vakantie gehad, maar heb tóch een soort reis gemaakt. Ik heb inspiratie opgedaan en wil dat graag met jullie delen. Tot gauw!

 

Zomer van Ruchama

Terwijl ik dit stukje type ligt mijn ene hondje Cody naast me op de bank (alle vier zijn poten omhoog) en Lupa ligt tegenover me in haar mandje. Ik schrijf mijn eerste vakantiekaartjes en verder is het stil in ons huisje voor deze week. We zijn rozig van de zon en de zee waar we net een aantal uur hebben doorgebracht. Sinds het eerst in maanden voel ik complete rust in mijn lijf. Als ik terug denk aan deze zomer denk ik namelijk gelijk terug aan het gehele afgelopen jaar omdat het als één lange stroom voelt. Een jaar geleden kreeg ik namelijk in September de sleutels van mijn nieuwe huisje, er volgde een verhuizing, thuis komen en in diezelfde periode begon ik met een nieuwe functie en op nieuwe locaties op mijn werk. Dit kost veel energie en tijd om het je weer eigen te maken. Daarna volgde het voorjaar en werd ik verliefd op een zwart/wit pupje (Cody) en voor ik het wist gooide ik ook dat stukje rust en ritme over boord. Mijn gehele basis is het afgelopen jaar veranderd en dat voel ik in heel mijn lijf. Hoewel ik gelukkiger ben dan ooit, ben ik als gevolg daarvan ook nog meer aan het zoeken waar ik nou echt blij van word, wil ik leven op de voor mij ultieme manier en zoek ik naar een nieuw ritme met twee in plaats van één hondje.

Mijn zomer bestond uit extra werken, weer een nieuwe locatie er bij en het besef dat mijn nieuwe functie nou eenmaal hectischer is dan mijn vorige functie. Wat me uitdaagt en ik heel leuk vind maar ook meer van me vraagt. Daarnaast zijn Lupa en ik druk bezig geweest met het leren kennen van Cody. Een pup in huis terwijl je al een hond hebt verschuift alles wat je hebt opgebouwd met je ene hond. Ik leer hem steeds beter lezen, we deden deze zomer samen een cursus impulscontrole en maakten een hele groep nieuwe hondenvriendjes met wie we bijna elke avond samen komen om te rennen. Ze zijn het beste wat ik heb in mijn leven en nemen daardoor ook veel van mijn vrije tijd in beslag.

Aan mijn posttafel kwam er maar weinig posterigs uit mijn handen. Ik heb een tijdje vooral met aquarelverf en ecoline gekliederd (zelfs een aantal weken legpuzzels gemaakt 😂) tot ik na weken zenuwachtig zijn op de kick of van het Stationery Café belandde. Heel impulsief en totaal buiten mijn comfort zone kocht ik namelijk een kaartje voor het eerste Stationery Café door Désiree van Café Analog georganiseerd. Ik ga hier nog uitgebreid over loggen maar hoe je het nu voor je kan zien is een meeting met allemaal papier, stempel, vulpen en journal/post liefhebbers. Er ligt materiaal zoals stempels en inkt wat je kan gebruiken, je kan de spulletjes uit de webshop kopen, je wisselt tips en inspiratie uit, er is een lunch en workshop. Hoewel het grootste gedeelte van de mensen een journal heeft kan je er ook heen als je van de post bent want de technieken en materialen zijn voor beide doelen te gebruiken! Ik voelde me daar zó op mijn plek dat ik een geannuleerd kaartje voor #2 overkocht en er een week later weer zat. Van de week is #3 aangekondigd en ook dáár heb ik een kaartje voor klaar liggen. Het is zo fijn om met gelijk gestelden samen te freubelen!! Het enige nadeel? Het kost geld en het is verslavend… Ik voelde me voor Stationery Café #1 nog totaal nieuw in het journalwereldje en benoemde veel meer van de post te zijn. Weken verder en ik ben helemaal dol op mijn journal!

Naast mijn liefde voor een journal heeft het café me nog iets anders laten beseffen. Namelijk het geen wat me al een tijdje dwars zit en dat is dat ik niet meer zo blij word van bloggen als ik de eerste jaren van de Postfabriek werd. Met minder tijd gaat mijn voorkeur steeds meer uit naar materialen ontdekken en met mijn handen bezig zijn in plaats van hele stukken (ben niet zo kort van stof.. ) tikken en foto’s bewerken. Dat is dus ook één va de ontwikkelingen van de Postfabriek. Hoe vindt ieder van ons haar rol in de Postfabriek en blijven we doen waar we blij van worden. Achter de schermen worden plannen besproken waar ik weer zin en kriebels van krijg dus dat komt vást goed en tot die tijd blijf ik genieten van mijn hondjes, mooie materialen ontdekken en zoveel mogelijk anderen proberen te inspireren want daar word ik zo blij van.

Zomer van Kim

Mijn zomer valt samen te vatten in één woord: verhuizen! Samen met mij gezin verhuisde ik van Zeelnd naar Zuid-Holland. Het betekende dat ik afscheid nam op mijn werk, mijn oudste zoontje naar een nieuwe school ging, mijn man zijn werkweken anders in moest richten én we al onze meubels en spullen die anderhalf jaar in een opslag hebben gestaan mochten ontvangen in ons nieuwe huis. De verhuisdozen stonden ons zowel letterlijk als figuurlijk tot aan de kruin.

Het nieuwe huis is een nieuw begin en voor mij een sluitstuk van een lange reis over wat “thuis” is voor mij en voor mijn gezin. De wind blies ons naar onze nieuwe woonplaats na vele omzwervingen en zoals iemand zo mooi zei: “deze plaats fluisterde jullie toe, het kost vaak een tijdje te ontdekken waarom”. Nu we bezig zijn met het uitpakken van de laatste dozen en nog volop aan het inrichten, begin ik langzaam te luisteren naar wat er me toe gefluisterd wordt.

De eerste ruimte die af maakten in huis is het kantoortje. Een aanbouw die verbonden is met de woonkamer met open keuken, met lichtkoepels in het dak en een heleboel kastruimte. Het is de plek waar ik al het gefluister over de Postfabriek de komende tijd ruimte wil gaan geven. Want in deze lange zomer pauze heb ik het bloggen vreselijk gemist, want wat blijf ik dat toch leuk vinden. Ik kan me er inmiddels ook goed aan overgeven dat ik ook de praktische en organisatorische kant ontzettend leuk vind. Zo kristalliseren voor mij onze rollen zich steeds verder uit: Nienke het hart, Ruchama de handen en ikzelf het hoofd. Zo vormen we samen een heel lichaam, waarbij we de afgelopen jaren alledrie toch alles probeerden te doen. Ik zie kansen, kansen om ieder ons eigen talent verder te ontwikkelen en zo de Postfabriek voor onszelf én voor jullie een bron van energie en inspiratie te laten zijn.

En hoe was jouw zomer?

Liefs,
Nienke, Ruchama & Kim