Nederland heeft behoefte aan dialoog. Juist in deze tijd is het belangrijk om verhalen te delen. Het schrijven van brieven vertraagt en verbindt. Schrijven naar de Toekomst zorgt voor ontmoeting, dialoog en nuance. Dit brievenproject koppelt mensen via brieven die elkaar anders niet zouden tegenkomen. Zij schrijven over leven in tijden van Corona; over dat wat om hen heen gebeurt, over wat er was, wat er is en over hoe zij de toekomst zien.
Schrijven naar de Toekomst
Afbeelding: Facebookpagina van Schrijven naar de Toekomst
Schrijven naar de Toekomst is een brievenproject voor iedereen, de stem van Nederland in een kunstproject. Iedereen, dus ongeacht leeftijd, achtergrond of schrijfniveau. Elke stem is belangrijk, ook die van jou! Schrijven naar de Toekomst vangt de tijdgeest en verbindt onbekenden via brieven. Ruim 160 brievenschrijvers doen al mee en iedere dag melden zich nieuwe aan. Je schrijft met iemand die speciaal voor jou wordt uitgezocht. Via brieven daag je elkaar uit om de diepte in te gaan en te zoeken naar woorden voor wat er speelt.
In maart deelden we dit berichtje in onze Postfabriek:
“Wij hoorden vandaag veel geluiden van onrust en angst om ons heen. Had jij dat ook? In onzekere tijden pakken wij graag een pen op om liefdevolle, bemoedigende woorden te sturen. Om anderen te laten weten dat we aan ze denken en dat we er voor ze willen zijn. En herinneren ons de momenten dat lieve woorden voor ons een verschil maakten. Met dat in ons hoofd schrijven we dit bericht. Om naast de paniek ook een beetje liefde de wereld in te sturen. Als je je vandaag niet zo fijn voelde door alle onrust, weet dan dat je niet de enige bent. We denken aan je!”
We vroegen het ons toen af en nu opnieuw: hoe gaat het nu met jou? Hoe ga jij om met de situatie en de maatregelen die zijn genomen? Wij komen graag samen in de Postfabriek om ervaringen uit te wisselen en naar elkaar te luisteren. En dat kan, want onze fabriek is een plek die we in gedachten bezoeken. Zo kunnen we, ieder vanuit ons eigen huis, tóch het gevoel van samenzijn even ervaren. Zoals we dat via brieven en kaarten ook kunnen, want dat is de kracht van post!
En ik wil ook nog graag de mooie woorden van Aafke Romeijn met je willen delen. Je kunt het hele artikel hier lezen.
Ik zou wensen dat we allemaal de tijd en ruimte nemen om even diep adem te halen voordat we doorjakkeren als goede neo-liberale calvinisten, of we met gestrekt been de medelijdenwedstrijd in gaan. En kijk tijdens dat ademhalen eens om je heen. We zijn met miljoenen medestanders. We zouden geen concurrenten hoeven zijn in deze lockdown, maar collega’s die gezamenlijk werken aan een groot, onoverzichtelijk project.
Dit had een blog moeten worden over al het fonkelend moois dat in deze periode in de winkels ligt. Ik wilde je eigenlijk vertellen dat dit hét moment is om sterretjes, glitters en goudkleurige spulletjes in te slaan. Maar in een jaar waarin alles anders gaat, wordt dit blog ook een beetje anders.
Wie de Postfabriek al langer volgt, weet dat ik helemaal niets met de feestdagen in december heb. Toch kijk ik ieder jaar uit naar mooie papierwaren en glitters die rond deze tijd verkrijgbaar zijn. Denk aan: cadeau- en vloeipapier met sterretjes en goudkleurige lintjes. Deze spulletjes gebruik ik namelijk het hele jaar door. Mijn vondsten van dit jaar laat ik in dit blogje aan je zien. Nu we inmiddels in een tweede lockdown zitten, bijna alle winkels gesloten zijn en PostNL en andere bezorgers de stroom aan pakketjes niet aankunnen, is de aanschaf van deze spulletjes iets ingewikkelder geworden. Maar je kan de foto’s ook ter inspiratie gebruiken. Wie weet kom jij daardoor weer op heel eigen ideeën!
Sterretjes
Cadeau- en vloeipapier met sterretjes gebruik ik het hele jaar door. Sterretjes staan voor mij voor magie in het alledaagse en lichtpuntjes in het donker.
Lichtpuntjes en een beetje magie kunnen we in deze gekke tijden allemaal wel gebruiken, vind je niet? Lieve kaartjes en kleinigheidjes zijn extra welkom nu.
Wow! 2020… wat een jaar! Kim schreef het al in ons eerste blogje van deze maand: “Het jaar waarin alles anders gaat dan anders, waarin dat wat vanzelfsprekend was en wat we onder ‘normaal’ verstonden ineens veranderde.” In dit blogje kan je lezen over Nienke’s 2020 en wat al die veranderingen voor haar betekenen.
Achter de schermen van onze vorige adventskalender is er een heleboel gebeurd. Ik zie daarbij een toneel voor me waar een voorstelling gespeeld wordt terwijl er een enorme brand in de coulissen woedt. In mijn persoonlijke blog voor onze adventskalender van 2019 kon je al lezen over één van de grote veranderingen in dat jaar: thuisdialyse. Daarover schreef ik toen: ‘We zijn ontzettend blij met onze keuze voor thuisdialyse. Maar hoe ons leven met thuisdialyse er precies uitziet, weten we nog niet. We zijn daarin verschillende uitdagingen tegengekomen en zijn nog zoekend naar een manier die echt goed past.’ Dat we de dialyses thuis konden doen was op zich heel heel fijn. Er ontstonden echter problemen die voor heel veel stress en slapeloze nachten hebben gezorgd.
Eerder deze adventskalender schreef Kim al over de ruimte die zij maakte door haar spullen uit te zoeken en gaf een papierboek weg van Pepin. Vandaag geeft zij een kringloopschat weg, die ze ooit gevonden heeft en nu graag weer door wil geven. Lees onderin de blog hoe je kans maakt!
Kringloopschatten voor jou
In al het ruimen en ruimen kwam ik heel veel moois tegen tussen mijn eigen spullen. Sommige dingen heb ik gauw klaar gelegd om zelf weer mee aan de slag te gaan, maar andere spulletjes geef ik veel liever weg aan iemand anders! Op de vorige blog kwamen al hele mooie reacties van mensen die juist behoefte hadden aan nieuwe spulletjes, al helemaal nu zij veel minder in winkels komen. Missen jullie het speuren naar kringloopschatten ook zo erg? Niet getreurd! Ik vond er twee tussen mijn spullen en maak er graag iemand blij mee!
Als je me vraagt wat de meest rare en tegelijkertijd grappigste stempel is die ik bezit dan begin ik te grinniken en zal je de stempel van een naakte stempelmaker laten zien. Van dé naakte stempelmaker: Gerart. Het gezicht achter de Stempelwinkel in Deventer . In zijn winkel barst het van de stempels, werkelijk in elk thema is een stempel te vinden. En zo ook… een stempel van zichzelf, naakt poserend. De eerste keer dat ik hoorde over de stempel was ik vol ongeloof en verbazing. Ik heb zó hard gelachen. Wie maakt er een naaktstempel van zichzelf!? Tegelijkertijd groeide er een enorme nieuwsgierigheid. Ik moest en zou die stempel hebben! Eenmaal aan de praat over die stempel bestelde ik een week later niet één maar vijf keer de ‘naakte stempelmaker’ stempel want er waren er meer die nieuwsgierig waren naar de stempel haha.
Je zal je na de vraag waarom iemand zo’n stempel heeft je ook gaan afvragen wanneer en hoe je deze stempel dan gebruikt. Ook daar had ik geen zinnig antwoord op. Alleen al de lol die ik en mijn Postfabriek collega’s en andere vriendinnen er om hadden (en jaren later nog steeds om hebben!) was de aanschaf van de stempel waard. Het is geen stempel om op een kaart voor je schoonmoeder of buurvrouw te stempelen. De grap is juist de verbazing onder medeliefhebbers van stempels. Degenen die Gerart van zijn stempelwinkel kennen en nooit aan zo’n stempel hebben gedacht. Het is een soort inside joke geworden.
Inclusicards is een webshop waar je wenskaarten kunt kopen, maar dan niet met de gebruikelijke kreten erop die je overal kunt vinden. Het is een webshop met kaarten die specifiek ruimte geven aan vormen van vieren, verdriet en verbinding die vaak onderblicht blijven. Lees in deze blog meer over deze bijzondere kaartenlijn.
Heb je je wel eens af gevraagd hoe het is als ruimte voor jou ontbreekt? Als je bijvoorbeeld naar een evenement wil, maar als rolstoelgebruiker het toilet niet toegankelijk is waardoor de ruimte letterlijk niet op jou is ingericht? Of als je in een restaurant moet beslissen of je naar het herentoilet of het damestoilet zal gaan, als je je identificeert als non-binair? En wat als je omgeving alsmaar pleit de zonnige kant te bekijken, maar jij net in een periode zit dat je niet anders kunt dan in de schaduw te wandelen? En wat als je naar de dokter gaat omdat je zo’n last hebt van je oog, en de arts direct begint over je gewicht en dat je misschien moet afvallen?
We zijn als mensen allemaal zo divers en voor een heleboel van ons is het hebben van ruimte in het dagelijks leven vanzelfsprekend. Er is echter ook een hele groep voor wie dit niet geldt, voor wie er soms letterlijk en soms figuurlijk geen of weinig ruimte is. Inclusicards geeft met dienst kaarten specifiek ruimte aan de mensen die dat vaak niet zomaar krijgen.
Een kaartje om iemand te feliciteren met diens nieuwe hulpmiddel, zoals een rolstoel, bijvoorbeeld. Of een kaartje om iemand te feliciteren met adoptie. Of een kaartje om iemand succes te wensen met therapie. Voor allerlei situaties waar je in de doorsnee kantoorboekhandel niks kunt vinden, verkoopt inclusicards wél een kaartje. De naam zegt het al, de lijn is specifiek inclusief, en geeft ruimte aan mensen die dat doorgaans weinig krijgen.
De persoon achter Inclusicards is Liza Slootman. Na jaren ergernis over het gebrek aan diversiteit in wenskaarten, besloot hen daar zelf iets aan te doen. Wat Inclusicards extra mooi maakt, is dat Liza samenwerkt met allerlei illustratoren die vanuit hun eigen verhaal weer nieuwe kaarten bedenken en illustreren. Het aanbod van Inclusicards blijft zo ook voortdurend vernieuwen en de optie om een idee in te brengen voor een nog niet bestaand kaartje, bestaat ook.
In de blogserie Meeleesbrieven schrijven Nienke en Kim elkaar digitale brieven. Jij, als postfabrieklezer, mag meelezen. De aanleiding voor de blogserie lees je bij de eerste brief; hier. Wil je alle brieven lezen? Kijk dan hier.
Hengelo, dinsdag 24 november 2020
Lieve Kim,
Dankjewel voor jouw prachtige brief. Het duurde deze keer een paar maanden voordat ik je kon terugschrijven. In die maanden ben ik meerdere keren gaan zitten om je te schrijven, maar de woorden kwamen niet. Er zat een heleboel lawaai in de weg waardoor ik mijzelf niet kon horen. (Ken je dat?) Mijn buren waren ineens alle dagen thuis. Ze gingen niet naar hun werk, niet naar school, niet op visite en niet op vakantie. In plaats daarvan stonden ze hele dagen in de tuin te bellen, gameden mijn buurjongens bijna 24/7 en werd er geboord, gezaagd en geslepen. Zelfs op de anders zo rustige plekjes in het bos was niet langer stil en ‘mijn’ bankjes in het buitengebied waren allemaal bezet. Er was nergens een plekje te vinden waar ik mezelf kon horen.
Wat je schrijft is zo herkenbaar, Kim. Je vertelde dat een kracht van jou is dat je altijd maar ruimte ziet en tot in je diepste kern een optimist bent. Hoe je altijd een volgende stap, een mogelijkheid, een optie ziet. En: ‘Zoals vaak het geval is, is mijn grote kracht meteen een grote valkuil.’ En dat is ook mijn kracht én valkuil. De afgelopen jaren hielden het zien van volgende stappen, mogelijkheden en andere opties me staande. Ik voegde me naar de ruimte die er was, als een occamy zoals Karin dat zo mooi benoemde in haar reactie op mijn vorige brief. Totdat er een moment kwam waarop ik me oprekte en oprekte en oprekte… en mijn bungeekoord knapte. Daar zat ik dan: op de bodem van die kuil.
Elk van mijn werkdagen stond ik om 7:45 ter hoogte van de klok op perron 6 van station Laan van NOI te wachten op de IC van 7:51 naar Leiden. Het was het zoete plekje tussen minimale inspanning en maximale ruimte in de drukte aan studenten in.
Ik merkte hem voor het eerst op toen hij op het volle balkon van de trein staand zijn muesli door zijn yoghurt roerde en in alle rust op at. Terwijl ik toe keek, ving zijn blik de mijne en glimlachte hij naar me. Waar ik op mijn route veel mensen telkens weer zag, werd hij de eerste persoon die die herkenning erkende. Een glimlach werd een groet en een groet werd een eerste ongemakkelijk gesprekje. Een week na dat eerste gesprekje, stond ik in het donker op het perron met de tranen precies tot aan de rand van mijn ogen. Die dag ervoor was er iets naars gebeurd bij mijn zoontje op school en het nare gevoel was met mij mee gereisd. Hij kwam aanlopen en zei “Goedemorgen! Hoe gaat het?” en ik haalde wat ontwijkend mijn schouders op. Zijn vraag, samen met het me recht aan kijken, maakte dat ik die tranen bijna niet meer tegen hield. Hij zag het en in plaats van te doen alsof dat niet zo was, vroeg hij wat er was. Ik mompelde iets, over een nare dag. Hij vroeg wat er dan gebeurd was, met een oprechte zachtheid in zijn stem. En zo vertelde ik aan deze vreemde op perron 6 ter hoogte van de klok iets over een diep stukje verdriet. Hij pakte even mijn arm, kneep zacht, en zei iets liefs en bemoedigends.
Vanaf dat moment was er de ongeschreven afspraak dat we naar elkaar zouden uit kijken en op elkaar zouden wachten op precies die plek, daar bij de klok. Hij, geboren in Senegal, zou steevast mopperen over het Nederlandse weer en dat ik veel te weinig kleding aan had. Ik zou steevast grapjes maken over hoe dik hij zich had ingepakt terwijl de winter nog moest beginnen. Als het regende en ik zoals altijd mijn paraplu vergeten was, zou hij langs het hokje lopen waar ik dan schuilde en me met zijn paraplu mee voeren naar de klok om in te stappen op ons vertrouwde plekje. In vakanties was het rustig, en hadden we de privacy voor echte gesprekken. Soms stonden we dicht op elkaar gepakt, te grinniken om al die mensen die zó hard hun best deden elkaar niet aan te kijken, terwijl ze elkaars adem konden ruiken. Soms lieten we foto’s of filmpjes zien op onze telefoon, van kinderen of van dansen of iets anders uit ons leven buiten die trein.
Het treinritje duurde 9 minuten, dan stapte ik uit in Leiden en reed hij door naar Amsterdam Zuid. Na de laatste keer dat ik hem zag, had ik een gedachte; als er ergens in die routine een schakeltje zou veranderen, zouden we verdwijnen uit elkaars leven. Ik schudde de gedachte van me af, het was februari 2020.
