Wow! 2020… wat een jaar! Kim schreef het al in ons eerste blogje van deze maand: “Het jaar waarin alles anders gaat dan anders, waarin dat wat vanzelfsprekend was en wat we onder ‘normaal’ verstonden ineens veranderde.” In dit blogje kan je lezen over Nienke’s 2020 en wat al die veranderingen voor haar betekenen.
Achter de schermen van onze vorige adventskalender is er een heleboel gebeurd. Ik zie daarbij een toneel voor me waar een voorstelling gespeeld wordt terwijl er een enorme brand in de coulissen woedt. In mijn persoonlijke blog voor onze adventskalender van 2019 kon je al lezen over één van de grote veranderingen in dat jaar: thuisdialyse. Daarover schreef ik toen: ‘We zijn ontzettend blij met onze keuze voor thuisdialyse. Maar hoe ons leven met thuisdialyse er precies uitziet, weten we nog niet. We zijn daarin verschillende uitdagingen tegengekomen en zijn nog zoekend naar een manier die echt goed past.’ Dat we de dialyses thuis konden doen was op zich heel heel fijn. Er ontstonden echter problemen die voor heel veel stress en slapeloze nachten hebben gezorgd.
Eerder deze adventskalender schreef Kim al over de ruimte die zij maakte door haar spullen uit te zoeken en gaf een papierboek weg van Pepin. Vandaag geeft zij een kringloopschat weg, die ze ooit gevonden heeft en nu graag weer door wil geven. Lees onderin de blog hoe je kans maakt!
Kringloopschatten voor jou
In al het ruimen en ruimen kwam ik heel veel moois tegen tussen mijn eigen spullen. Sommige dingen heb ik gauw klaar gelegd om zelf weer mee aan de slag te gaan, maar andere spulletjes geef ik veel liever weg aan iemand anders! Op de vorige blog kwamen al hele mooie reacties van mensen die juist behoefte hadden aan nieuwe spulletjes, al helemaal nu zij veel minder in winkels komen. Missen jullie het speuren naar kringloopschatten ook zo erg? Niet getreurd! Ik vond er twee tussen mijn spullen en maak er graag iemand blij mee!
Als je me vraagt wat de meest rare en tegelijkertijd grappigste stempel is die ik bezit dan begin ik te grinniken en zal je de stempel van een naakte stempelmaker laten zien. Van dé naakte stempelmaker: Gerart. Het gezicht achter de Stempelwinkel in Deventer . In zijn winkel barst het van de stempels, werkelijk in elk thema is een stempel te vinden. En zo ook… een stempel van zichzelf, naakt poserend. De eerste keer dat ik hoorde over de stempel was ik vol ongeloof en verbazing. Ik heb zó hard gelachen. Wie maakt er een naaktstempel van zichzelf!? Tegelijkertijd groeide er een enorme nieuwsgierigheid. Ik moest en zou die stempel hebben! Eenmaal aan de praat over die stempel bestelde ik een week later niet één maar vijf keer de ‘naakte stempelmaker’ stempel want er waren er meer die nieuwsgierig waren naar de stempel haha.
Je zal je na de vraag waarom iemand zo’n stempel heeft je ook gaan afvragen wanneer en hoe je deze stempel dan gebruikt. Ook daar had ik geen zinnig antwoord op. Alleen al de lol die ik en mijn Postfabriek collega’s en andere vriendinnen er om hadden (en jaren later nog steeds om hebben!) was de aanschaf van de stempel waard. Het is geen stempel om op een kaart voor je schoonmoeder of buurvrouw te stempelen. De grap is juist de verbazing onder medeliefhebbers van stempels. Degenen die Gerart van zijn stempelwinkel kennen en nooit aan zo’n stempel hebben gedacht. Het is een soort inside joke geworden.
Inclusicards is een webshop waar je wenskaarten kunt kopen, maar dan niet met de gebruikelijke kreten erop die je overal kunt vinden. Het is een webshop met kaarten die specifiek ruimte geven aan vormen van vieren, verdriet en verbinding die vaak onderblicht blijven. Lees in deze blog meer over deze bijzondere kaartenlijn.
Heb je je wel eens af gevraagd hoe het is als ruimte voor jou ontbreekt? Als je bijvoorbeeld naar een evenement wil, maar als rolstoelgebruiker het toilet niet toegankelijk is waardoor de ruimte letterlijk niet op jou is ingericht? Of als je in een restaurant moet beslissen of je naar het herentoilet of het damestoilet zal gaan, als je je identificeert als non-binair? En wat als je omgeving alsmaar pleit de zonnige kant te bekijken, maar jij net in een periode zit dat je niet anders kunt dan in de schaduw te wandelen? En wat als je naar de dokter gaat omdat je zo’n last hebt van je oog, en de arts direct begint over je gewicht en dat je misschien moet afvallen?
We zijn als mensen allemaal zo divers en voor een heleboel van ons is het hebben van ruimte in het dagelijks leven vanzelfsprekend. Er is echter ook een hele groep voor wie dit niet geldt, voor wie er soms letterlijk en soms figuurlijk geen of weinig ruimte is. Inclusicards geeft met dienst kaarten specifiek ruimte aan de mensen die dat vaak niet zomaar krijgen.
Een kaartje om iemand te feliciteren met diens nieuwe hulpmiddel, zoals een rolstoel, bijvoorbeeld. Of een kaartje om iemand te feliciteren met adoptie. Of een kaartje om iemand succes te wensen met therapie. Voor allerlei situaties waar je in de doorsnee kantoorboekhandel niks kunt vinden, verkoopt inclusicards wél een kaartje. De naam zegt het al, de lijn is specifiek inclusief, en geeft ruimte aan mensen die dat doorgaans weinig krijgen.
De persoon achter Inclusicards is Liza Slootman. Na jaren ergernis over het gebrek aan diversiteit in wenskaarten, besloot hen daar zelf iets aan te doen. Wat Inclusicards extra mooi maakt, is dat Liza samenwerkt met allerlei illustratoren die vanuit hun eigen verhaal weer nieuwe kaarten bedenken en illustreren. Het aanbod van Inclusicards blijft zo ook voortdurend vernieuwen en de optie om een idee in te brengen voor een nog niet bestaand kaartje, bestaat ook.
In de blogserie Meeleesbrieven schrijven Nienke en Kim elkaar digitale brieven. Jij, als postfabrieklezer, mag meelezen. De aanleiding voor de blogserie lees je bij de eerste brief; hier. Wil je alle brieven lezen? Kijk dan hier.
Hengelo, dinsdag 24 november 2020
Lieve Kim,
Dankjewel voor jouw prachtige brief. Het duurde deze keer een paar maanden voordat ik je kon terugschrijven. In die maanden ben ik meerdere keren gaan zitten om je te schrijven, maar de woorden kwamen niet. Er zat een heleboel lawaai in de weg waardoor ik mijzelf niet kon horen. (Ken je dat?) Mijn buren waren ineens alle dagen thuis. Ze gingen niet naar hun werk, niet naar school, niet op visite en niet op vakantie. In plaats daarvan stonden ze hele dagen in de tuin te bellen, gameden mijn buurjongens bijna 24/7 en werd er geboord, gezaagd en geslepen. Zelfs op de anders zo rustige plekjes in het bos was niet langer stil en ‘mijn’ bankjes in het buitengebied waren allemaal bezet. Er was nergens een plekje te vinden waar ik mezelf kon horen.
Wat je schrijft is zo herkenbaar, Kim. Je vertelde dat een kracht van jou is dat je altijd maar ruimte ziet en tot in je diepste kern een optimist bent. Hoe je altijd een volgende stap, een mogelijkheid, een optie ziet. En: ‘Zoals vaak het geval is, is mijn grote kracht meteen een grote valkuil.’ En dat is ook mijn kracht én valkuil. De afgelopen jaren hielden het zien van volgende stappen, mogelijkheden en andere opties me staande. Ik voegde me naar de ruimte die er was, als een occamy zoals Karin dat zo mooi benoemde in haar reactie op mijn vorige brief. Totdat er een moment kwam waarop ik me oprekte en oprekte en oprekte… en mijn bungeekoord knapte. Daar zat ik dan: op de bodem van die kuil.
Elk van mijn werkdagen stond ik om 7:45 ter hoogte van de klok op perron 6 van station Laan van NOI te wachten op de IC van 7:51 naar Leiden. Het was het zoete plekje tussen minimale inspanning en maximale ruimte in de drukte aan studenten in.
Ik merkte hem voor het eerst op toen hij op het volle balkon van de trein staand zijn muesli door zijn yoghurt roerde en in alle rust op at. Terwijl ik toe keek, ving zijn blik de mijne en glimlachte hij naar me. Waar ik op mijn route veel mensen telkens weer zag, werd hij de eerste persoon die die herkenning erkende. Een glimlach werd een groet en een groet werd een eerste ongemakkelijk gesprekje. Een week na dat eerste gesprekje, stond ik in het donker op het perron met de tranen precies tot aan de rand van mijn ogen. Die dag ervoor was er iets naars gebeurd bij mijn zoontje op school en het nare gevoel was met mij mee gereisd. Hij kwam aanlopen en zei “Goedemorgen! Hoe gaat het?” en ik haalde wat ontwijkend mijn schouders op. Zijn vraag, samen met het me recht aan kijken, maakte dat ik die tranen bijna niet meer tegen hield. Hij zag het en in plaats van te doen alsof dat niet zo was, vroeg hij wat er was. Ik mompelde iets, over een nare dag. Hij vroeg wat er dan gebeurd was, met een oprechte zachtheid in zijn stem. En zo vertelde ik aan deze vreemde op perron 6 ter hoogte van de klok iets over een diep stukje verdriet. Hij pakte even mijn arm, kneep zacht, en zei iets liefs en bemoedigends.
Vanaf dat moment was er de ongeschreven afspraak dat we naar elkaar zouden uit kijken en op elkaar zouden wachten op precies die plek, daar bij de klok. Hij, geboren in Senegal, zou steevast mopperen over het Nederlandse weer en dat ik veel te weinig kleding aan had. Ik zou steevast grapjes maken over hoe dik hij zich had ingepakt terwijl de winter nog moest beginnen. Als het regende en ik zoals altijd mijn paraplu vergeten was, zou hij langs het hokje lopen waar ik dan schuilde en me met zijn paraplu mee voeren naar de klok om in te stappen op ons vertrouwde plekje. In vakanties was het rustig, en hadden we de privacy voor echte gesprekken. Soms stonden we dicht op elkaar gepakt, te grinniken om al die mensen die zó hard hun best deden elkaar niet aan te kijken, terwijl ze elkaars adem konden ruiken. Soms lieten we foto’s of filmpjes zien op onze telefoon, van kinderen of van dansen of iets anders uit ons leven buiten die trein.
Het treinritje duurde 9 minuten, dan stapte ik uit in Leiden en reed hij door naar Amsterdam Zuid. Na de laatste keer dat ik hem zag, had ik een gedachte; als er ergens in die routine een schakeltje zou veranderen, zouden we verdwijnen uit elkaars leven. Ik schudde de gedachte van me af, het was februari 2020.
Heb jij ook weleens in een kaartenwinkel gestaan om een condoleancekaart voor iemand te kopen om vervolgens gefrustreerd te worden van het beperkte aanbod? Kaarten ‘Met oprechte deelneming’ zijn heel afstandelijk en de afbeeldingen cliché en ouderwets. Een gemiste kans om écht troost te bieden. Dat kan anders, dachten Marlon en Babet.Samen zijn zij op een missie om een nieuwe beeldtaal te creëren voor verlies. Dat doen ze onder andere door middel van Verlieskaarten. In mijn vorige blog kon je over Verlieskunst en de Verlieskaarten lezen, in dit blog laat ik zes verschillende kaarten zien en gebruik ze om je te vertellen overhet belang vanruimte voor verlies en rouw.
Woordendeken
Tekst: Babet te Winkel Illustratie: Aida de Jong
Het is inmiddels ruim vijf jaar geleden dat mijn vader overleed. Hij overleed in de nacht van vrijdag op zaterdag. Ik herinner me nog goed dat ik meer dan ooit naar post verlangde en hoe leeg het voelde, omdat er in het weekend geen post bezorgd wordt. In de dagen erna kreeg ik een heleboel kaarten en dat vond ik op dat moment de allerfijnste vorm van troost. Ik heb toen zelfs een speciale doos gekocht om de kaarten in te bewaren, zodat ik de liefdevolle woorden erbij kon pakken als ik ze nodig had. De kaarten vormden samen een deken van troost.
Na verschillende verliezen in hun persoonlijke levens besloten Marlon Doomen en Babet te Winkel dat het tijd was voor actie. Ze bundelden hun krachten en richtten Verlieskunst op. Samen zijn ze op een missie om een nieuwe beeldtaal te creëren voor verlies. Dat doen ze onder andere door middel van Verlieskaarten: een alternatief voor de traditionele condoleancekaarten.
Verlieskunst
Acht jaar geleden verloor Babet haar moeder. Zij was toen twintig jaar. Ze herinnert zich dat ze zich enorm gesteund voelde door alle mensen die haar toen een kaart stuurden. Tegelijkertijd realiseerde ze zich: dit kan troostrijker! Want wat haar opviel was dat condoleancekaarten eigenlijk heel onpersoonlijk, afstandelijk, kil en cliché zijn. Wat jammer dat er niet iets persoonlijkers is en iets liefdevollers bestaat, dacht ze vaak.
Het heeft haar vele jaren, bezinning, lezen en doorleving gekost om tot een punt te komen dat ze daar een bijdrage aan wilde (en kon!) leveren. Toen ze hier met Marlon over sprak, klikte het in elkaar. Marlon liep al langere tijd rond met het idee om iets met rouw en verlies te doen. Het idee om condoleancekaarten te gaan ontwerpen ontstond nadat haar schoonouders kort na elkaar kwamen te overlijden. Zoveel kaarten op de deurmat, maar vaak met afbeeldingen en teksten die niet passend voelden. Toen de beste vriendin van Marlon vorig jaar overleed en ze dezelfde kaarten ontving, wist ze: het is tijd, dit kan anders. Om er daadwerkelijk mee aan de slag te gaan, is heel confronterend. Gelukkig hadden Babet en Marlon hetzelfde idee. Want heftige dingen samen doen, is toch net wat makkelijker. Samen kwamen ze op het idee voor Verlieskaarten: een troostrijk alternatief voor traditionele condoleancekaarten.
Samen bouwen we een wereld die beter in staat is verdriet te dragen en maken we ruimte voor allerlei verliezen – want het leven is er vol van.
Maak kans op dit prachtige boek vol vellen papier van PEPIN. Lees onderin de blog hoe je mee kunt doen!
Ruimte maken in kast en hoofd
Kasten vol met postspullen heb ik, meer spullen dan ik zelf ooit zal kunnen gebruiken. Zoveel, dat ik er zelf een beetje overweldigd van raakte. Wat ik zocht, kon ik niet vinden. En wat ik vond, was niet wat ik zocht. Stap voor stap ben ik dan ook mijn spullen aan het uitzoeken, sorteren en vooral: minimaliseren. Juist als ik de keuze heb uit minder, wordt mijn inspiratie meer geprikkeld. Het geeft niet alleen ruimte in mijn kasten, maar ook ruimte in mijn hoofd! Zo kwam ik een prachtig papierboek tegen van PEPIN. Ik kocht het jaren geleden, vergat dat het bestond en gebruikte er helemaal niets uit.
Een boek vol prachtige, grote (uitvouwbare!) vellen papier
In plaats van het boek zelf te houden en te gebruiken, voelt het heerlijk om het weg te geven. Weg te geven aan iemand die wat ruimte over heeft en meteen zin krijgt om van dit papier, prachtige poststukken te maken (of andere papieren creativiteit natuurlijk!) Jij kunt dus kans maken dit boek te winnen!
Alle posters in het boek op een rijtje
Hoe maak je kans!
Kans maken op het papierboek van PEPIN is heel simpel! Laat in een reactie op deze blog weten waar jij het voor zou willen gebruiken. Laat hierbij een geldig mailadres achter, zodat ik je kan bereiken. Je kunt ook een mailtje sturen naar postfabriek @ gmail . com (zonder spaties). Zorg dat je reageert voor vrijdag 11 december 20:00, die avond kies ik een winnaar.
Na jaren de haat-liefde verhouding met kerstkaarten en toch elk jaar weer zwichten was ik dit jaar van één ding zeker: ik stuur geen kerstkaarten. Door het bizarre jaar ben ik totaal niet in een kerstmood en heb ik meer dan ooit behoefte aan de ruimte en de lucht om niet mee te doen aan de kerstkaarten traditie. Begrijp me niet verkeerd, kerstkaarten vind ik het leukste aan kerst maar ik verlies mezelf altijd enorm in het maken en schrijven van de kaarten omdat ik ze het liefste zelf maak, niemand wil vergeten en op elk kaartje een persoonlijke terugkoppeling op het jaar schrijf. Daarom neem ik mezelf al jaren voor om eens voor winterkaarten te gaan maar toch stuurde ik elk jaar weer kerstkaarten… tot dit jaar!
Dus heb je net als ik ook geen zin in kerstkaarten dit jaar of wil je in januari gewoon een paar mooie kaarten sturen… speciaal voor jullie vandaag winterkaarten inspiratie. Ik ben in groen en blauw aan de slag gegaan.
