Nog niet zo lang geleden verbleef ik bijna een maand lang in een andere stad omdat mijn geliefde daar in het ziekenhuis lag. Momenten dat ik niet bij hem was, ging ik eropuit. Buiten ging ik op zoek naar… iets. Geraakt door metershoge stokrozen in voortuinen, katten die geaaid wilden worden, street art en koffietentjes waar ik me fijn voelde, zocht ik in de laatjes van mijn hoofd naar die ene quote waarin dat ‘iets’ zo goed werd beschreven.
Beauty helps.
Not to fix anything, not to gloss over the hardship, but to lay down alongside whatever hurts. The presence of beauty doesn’t magically remove all pain, but the absence of beauty makes things a lot harder to bear.
Megan Devine
Daar waar ik kon, bedankte ik mensen voor het kleine gebaar en het verschil dat ze maakten. En soms liet ik ergens een kaartje achter, voor wie het ‘iets’ ook zocht. Met de micro-podcast van Pepijn Lanen vers in mijn geheugen, denk ik aan de eerste zin: ’Wat zou jij nou nu graag van iemand horen?’ Wat zou het doen als je die boodschap op een kaartje las? Zou je die woorden ook aan een ander kunnen geven? Zou je dat willen doen?
Het zijn de eerste regels van ‘Het leven is een ansichtkaartje’, een micropodcast van Pepijn Lanen. Ik zou je willen vragen om een klein momentje vrij te maken en deze hele micro-aflevering te luisteren. Je kunt het afspelen via Apple Podcasts, Google Podcasts en Spotify.
Nog niet zo lang geleden zat ik in de wachtruimte van een ziekenhuisapotheek. Het was de tweede keer die dag dat ik daar een tijdlang moest wachten. Deze apotheek is groter dan de apotheek waar ik mijn eigen medicijnen ophaal. Er zijn verschillende zitplekken, ongeveer tien balies en er komen en gaan een heleboel mensen. Tussen de flarden van gesprekken hoor je af en toe een geluid dat een nieuw volgnummer aankondigt. Op een scherm kun je zien bij welke balie je moet zijn.
Nummer 150
Toen nummer 150 op het scherm verscheen, stond niemand op. Mensen begonnen om zich heen te kijken, het nummer werd hardop geroepen door de vrouw achter de balie, maar er stond nog steeds niemand op. Precies op het moment dat het geluid opnieuw klonk en nu nummer 151 op het scherm verscheen, stonden er ineens twee mensen op. Een man liep in één streep naar de juiste balie, een andere man schrok op. De man die opschrok, keek van zijn kaartje naar het scherm, en van het scherm naar de bordjes bij de balies. Je zag de verwarring op zijn gezicht.
De balies van deze apotheek worden door schermen van plexiglas van elkaar gescheiden. Als er iemand voor de balie staat, is er nauwelijks ruimte om ertussen te komen. De man probeerde het toch en hield zijn kaartje met daarop nummer 150 hoog in de lucht, maar hij werd niet gezien. Daarop liep hij naar een andere balie en probeerde de situatie uit te leggen aan de vrouw die erachter zat, maar zij werkte aan een tas vol medicatie voor iemand anders. Ze probeerde haar aandacht daarbij te houden en zei: ‘Nee meneer, u wordt vanzelf opgeroepen!’ De man droop af en ging tegen een muur staan, de arm met het kaartje om zich heengeslagen. Vanaf het bankje waar ik zat te wachten zag ik hem ineenkrimpen en dacht: zo ziet dat er dus uit! Ik ken dit gevoel! Dít is wat niet gezien en niet gehoord voelen met je doet!
Maar hoe kom je tevoorschijn te midden van de waan van de dag? Waar is het kompas dat de richting aangeeft? Wat is je plaats te midden van alles wat er is? Hoe sta je stevig in een wereld die wankelt?
Een paar kaartjes uit de grote collectie van Happy Postcrossing
Happy Postcrossing begon als een webwinkel gespecialiseerd in ansichtkaarten. Inmiddels zijn ze uitgegroeid tot een winkel vol liefde voor papier. Ooit kon Hilda hier alleen van dromen, deze maand vieren ze hun 10-jarig bestaan!
Hoe het begon
In 2009 ontdekte Hilda het bestaan van Postcrossing. Als postliefhebber sprak dit project haar meteen aan. Enthousiast kocht ze een stapeltje kaarten en ging aan de slag. Het allerliefste stuurde Hilda passende kaartjes en deed graag extra moeite om aan verzoekjes van andere postcrossers te voldoen. Maar in lokale winkels kon zij meestal niet vinden wat ze zocht en ook bij webwinkels was de keuze beperkt. Ze dacht: dit moet anders kunnen! Nieuwsgierig ging ze op zoek naar groothandels waar Hilda het ene na het andere geschikte kaartje vond. In die tijd maakte en beheerde Hilda samen met haar partner webwinkels voor anderen. De stap naar een eigen online kaartenwinkel was daardoor snel gemaakt. Inmiddels werken ze niet meer aan andere projecten, maar focussen zij zich, samen met collega’s, helemaal op hun eigen shop: Happy Postcrossing!
Zo’n webwinkel vol met postcrossing postkaarten, washi tape en stempeltjes. Dat was mijn droom.
Heb je nog nooit van ’postcrossing’ gehoord? Dan zal ik je even bijpraten. Postcrossing is een project waarbij je met mensen over de hele wereld ansichtkaarten kunt uitwisselen. Het is in 2005 opgericht door Paulo Magalhães die graag meer leuke kaartjes wilde ontvangen. Wat ooit begon als een klein idee, is uitgegroeid tot meer dan 69 miljoen kaarten die wereldwijd zijn uitgewisseld!
Het werkt als volgt: je maakt een account aan, vraagt een willekeurig adres aan van iemand anders die zich heeft geregistreerd, kiest een kaart, schrijft er een boodschap en code op en brengt de kaart naar een brievenbus. De ontvanger registreert het kaartje met de code. Daardoor kom jij in aanmerking voor een kaartje. Voor iedere kaart die je via Postcrossing verstuurt, krijg je een kaartje terug! Waar die kaart vandaan komt, is een verrassing. Ergens op de wereld krijgt iemand jouw adres als diegene een willekeurig adres aanvraagt!
Tadaaa! Dit zijn de decemberzegels van 2022! Je kan ze nu kopen én gebruiken voor brievenbuspost tot en met 50 gram. Ja, echt! Met deze zegels kun je dus nú al je post voor een speciaal tarief versturen!
Miriam Bos
De decemberzegels van 2022 zijn ontworpen door Miriam Bos
Dit jaar zijn de decemberzegels ontworpen door illustrator Miriam Bos. Haar ontwerp is nostalgie ten top. Voor Miriam is kerst echt een tijd van samenzijn en aan elkaar denken. Niets hoeft, maar alles mag in deze gezellige maand. Juist de kleine momenten zijn zo bijzonder: de feestelijk versierde eettafel, een mooi plaatje schieten van de versierde kerstboom, een doosje vintage kerstballen uitpakken. Zo vertelt iedere decemberzegel een persoonlijk verhaaltje over kerst en de decembermaand. Elke zegel staat op zichzelf, maar samen vormen ze 1 geheel en 1 verhaal.
Haar nostalgische ontwerp laat ons kennismaken met speelse tekeningen vol vrolijke taferelen in bonte kleuren. Iedere zegel vertelt een persoonlijk verhaaltje over kerst en de decembermaand.
Jaaa! Daar is íe weer: het nieuwe Flow Book for Paper Lovers! Een boek vol briefpapier, cadeaulabels, stickers, kaartjes, boekjes, posters en ander papieren moois. Je vindt de tiende editie nú in de winkel!
Flow Book for Paper Lovers
Voor de tiende keer op een rij viert Flow de liefde voor papier met het mooie Flow Book for Paper Lovers. Na zoveel jaar is deze speciale uitgave van Flow Magazine voor mij een beetje bij de herfst gaan horen. Als het buiten kouder wordt en de blaadjes van de bomen vallen, vraag ik me af: komt er dit jaar ook weer een? We hoorden dat het voor veel van onze lezers juist bij de winter hoort. Dat ze het cadeau vragen óf geven voor een van de feestdagen in december. Het ís dan ook een geweldig cadeau!
Met het Book for Paper Lovers vieren we elk jaar onze liefde voor papier. Omdat je het kunt voelen, vouwen en verkreukelen. Omdat je alleen van het doorbladeren van een stapel verse papiertjes al blij kunt worden. Papier heeft geen batterij nodig: het is 100% offline.
Flow
Staat dit boek ook op jouw verlanglijstje en wil je de inhoud nog als verrassing bewaren? Dan adviseer ik je om niet verder te lezen. Wil je in alle rust bekijken wat er zoal inzit? Blader dan gezellig met me mee.
Geïnspireerd door het prachtige Hare Nature cadeaupapier maakte ik een stapeltje poststukken. Dit papier met zittende, springende en rennende hazen dat van suikerbietenpulp is gemaakt, vind ik zó mooi dat ik graag het tot aan de kleinste stukjes gebruik.
Kaartjes en enveloppen
Hazenpost
Als ik een cadeautje inpak, blijft er vaak een stukje papier over. Is zo’n stukje te klein om andere kleinigheidjes in te verpakken, zoek ik er een ander doel voor. Op de foto hierboven zie je een envelop die ik met zo’n restje beplakte. Uit andere overblijfselen knipte ik hazen en versierde er enveloppen, kaarten en theezakjes mee.
Wij laten ons graag door de natuur inspireren en ook dit dessin is hier een goed voorbeeld van. Zittende, springende en rennende hazen in combinatie met natuurlijke elementen zoals bloemen, grassen en bomen. Dit dessin is gedrukt op uniek papier gemaakt van suikerbietenpulp, je ziet daarom ook de vezels in het papier zitten. De binnenzijde is gedrukt in een prachtige sky blue kleur en geeft een verrassend effect bij het tegenslaan. De bedrukking is van inkt op waterbasis en naast het suikerbietenmateriaal is dit papier tevens FSC® gecertificeerd.
Gina Hamadey stuurde een jaar lang elke dag een kaartje: aan buren, familie en vrienden, maar ook aan haar favoriete acteurs, haar arts en fysiotherapeut en de eigenaar van het koffietentje op de hoek. In ’Ik wil je graag bedanken’ beschrijft ze hoe dit jaar haar een gelukkiger mens maakte, dat ze bewuster werd van wat en wie in haar leven echt belangrijk zijn en hoe makkelijk je iemand een speciaal gevoel kunt geven. Je hebt alleen een pen, papier, wat lef en een brievenbus nodig.
Hoe het begon
Op een dinsdag in januari ging Gina Hamadey in de trein zitten, liet ze haar telefoon in haar tas en pakte in plaats daarvan een stapel bedankkaarten. Ze beloofde donateurs van een inzamelingsactie van de voorgaande maand bedankkaartjes als ze mee zouden doen. Dit klusje had ze lang genoeg uitgesteld; ze moest die kaarten schrijven. Tegen de tijd dat de trein het station binnenreed, had ze zeven kaartjes geschreven. Tijdens de treinreizen in de weken erna wisselt ze de rest van de kaarten af met scrollen door haar socialmediafeeds. Gaandeweg begon het Gina op te vallen dat de rit trager ging op de dagen dat ze schreef, en dat het voelde alsof er een sluier was opgelicht als ze daarna de trein uit stapte. Ze was hoopvol, optimistisch en aanwezig, en dat bleef ze de hele dag – terwijl ze op de dagen dat ze zichzelf verloor in haar socialmediafeeds juist afgeleid, rusteloos en bijna haveloos uitstapte.
Nog niet zo lang geleden vond ik een pot vol knopen in een kringloopwinkel. Ieder knoopje was goudkleurig en toch ook anders. Ieder knoopje was uniek. Ik bewaarde ze in een blikje in mijn postkamer en haalde ze tevoorschijn toen ik een speciale toevoeging voor een cadeautje zocht. De goudkleurige knopen combineren zo heerlijk met glimmende papiertjes, die me ook dat kringloopschattengevoel geven, zoals het bloemetjespapier met gouden ondergrond dat ik bij Vlinders in je buik vond.
Als ik een knoopje zie, denk ik automatisch aan het verhaal over het knoopje van Johannes Klabbers. Ik las erover in ’Stevig staan in een kwetsbare wereld’, een boek van Claartje Kruijff. Claartje hoorde het verhaal tijdens een college van het vak Interreligieuze spiritual care, waar zij samen met geestelijk verzorgers vanuit verschillende tradities zat. Tijdens dat college moesten ze iets over zichzelf vertellen aan de rest van de groep. De opdracht was om een kwetsbare ervaring te delen die je kijk op het leven had veranderd, een contrastervaring.
We waren verschillend van leeftijd en kwamen uit heel verschillende hoeken van de samenleving, maar in onze kwetsbare verhalen waren we aan elkaar gelijk.
Claartje Kruijff in ’Stevig staan in een kwetsbare wereld’
In die groep zat ook Johannes Klabbers, een fascinerende man die moeilijk te plaatsen was. Hij had zich voorgesteld en noemde zichzelf een aantal keer ’ongebonden’ en posthumanistisch. En, nogal nadrukkelijk, niet religieus. Hij bleek een wild bestaan te hebben geleid in een punkband in Londen in de zeventiger jaren en had daarna een mooie academische carrière gemaakt. Op latere leeftijd had hij het roer omgegooid en besloot geestelijk verzorger te worden in een hospice voor kankerpatiënten. Johannes vertelde tijdens dit college over zijn eerste opdracht als geestelijk verzorger, hoe hij daar met lege handen stond en over een knoopje dat hem inzicht gaf.
