In de nieuwe blogserie Meeleesbrieven schrijven Nienke en Kim elkaar digitale brieven. Jij, als postfabrieklezer, mag meelezen. De aanleiding voor de blogserie lees je bij de eerste brief; hier. Wil je alle brieven lezen? Kijk dan hier.

Hengelo, dinsdag 7 juli

Lieve lieve Kim,

Dankjewel voor je heerlijke brief! Het voelde grappig om te ontdekken dat jouw brief al door anderen was geopend voordat ik zelf de inhoud had gezien. Ik was die dag in de tuin aan het werk en zag daardoor de melding pas op een later moment. Tegen de tijd dat ik je brief vond en opende, was er zelfs al door iemand anders op gereageerd. Daarbij zag ik voor me hoe verschillende mensen op verschillende plekken bijna tegelijkertijd dezelfde brief zaten te lezen en dat maakte me heel nieuwsgierig: wat zouden jouw woorden met hen hebben gedaan? Voor mij waren jouw woorden, zoals wij dat noemen, boemboemBAM. Je opende je brief door te vertellen dat je woorden verstopt zaten; heel 2020 schreef je geen blogs en misschien een handjevol brieven. Elke keer dat je ervoor ging zitten, waren de woorden onvindbaar. Precies zo voelde ik mij de laatste weken. En niet alleen mijn woorden waren onvindbaar, ik voelde me helemaal een beetje verdwaald. Het voelde alsof jij, door woorden te geven aan jouw gevoel en daarmee een deurtje in jou opende, je ook woorden gaf aan mijn gevoel en er in mij ook een deurtje openging. Al lezend werd er iets aangeraakt en opgewarmd, waardoor mijn woorden weer verschenen en ik stond te popelen om ze te gebruiken voor een brief aan jou (en alle meelezende ogen). Het gevoel verdwaald te zijn ebde ook weg en ik pakte de draad weer op.

In de nieuwe blogserie Meeleesbrieven schrijven Nienke en Kim elkaar digitale brieven. Jij, als postfabrieklezer, mag meelezen. De aanleiding voor de blogserie lees je bij de eerste brief; hier. Wil je alle brieven lezen? Kijk dan hier.

Pijnacker, 24 juni 2020

Lieve Nienke,

Het is 2020. Het is zelfs al juni 2020. In heel 2020 schreef ik geen blogs. In heel 2020 schreef ik misschien een handjevol brieven. De woorden zaten verstopt. Elke keer als ik ervoor ging zitten, kon ik ze niet vinden. In navolging van de woorden, verstopte ook het plezier zich. Vervolgens verdween het vertrouwen. Het hart was er nog wel, maar kon ik steeds minder goed horen. En uiteindelijk, tot slot, was ook mijn energie er vandoor. Nu ben ik even gestopt met al het moeten om op zoek te gaan naar het willen. En wat ik heel graag wil, is deze brief schrijven aan jou.

Meelezen in de briefwisseling van anderen, vinden we heerlijk. Niet alleen om de verhalen en momenten die erin gevangen zitten, maar juist ook om de reactie op elkaar en wat het in onszelf oproept. Geïnspireerd door de brieven die Roos van Rijswijk en Sander Kollaard elkaar schreven op uitnodiging van SLAA en literair tijdschrift De Revisor, laten we jullie meelezen in de brieven die wij (Kim en Nienke) elkaar schrijven voor onze blogserie Meeleesbrieven. De brieven die wij jarenlang aan elkaar schrijven zijn zo persoonlijk dat ze niet voor andere ogen zijn bestemd. We zijn benieuwd wat het ons brengt als we elkaar schrijven terwijl andere ogen meelezen. Voel je vrij om mee te lezen én mee te doen. We horen ook graag wat het met jou doet.

Hengelo, woensdag 17 juni 2020

Lieve Kim,

Een paar weken geleden klepperde mijn brievenbus. Ik zat rustig aan mijn bureau te schrijven. Maar op het moment van het geklepper, liet ik alles vallen. Een klepperende brievenbus kan namelijk verschillende dingen betekenen. Maar de mogelijkheid dat er een brief bezorgd is, laat mijn hart altijd sneller kloppen. Omdat de postbode die dag al was geweest, werd ik nóg nieuwsgieriger. Wat zou dit kunnen zijn? Ik kan op zo’n moment dus niet denken: ik kijk straks wel. Daarom holde ik de trap af. Onderaan de trap keek ik om het hoekje en zag dat er een pakje door onze brievenbus stak. Mijn hart bonsde en ik liep door tot aan de voordeur. Toen ik het pakje van dichtbij zag, viel me op dat de afzender krantenpapier had gebruikt en dat er een envelop opgeplakt zat. Het was geen standaard witte envelop. Maar een luxe, net niet witte envelop van dat iets dikkere papier met een structuur. En op de voorkant van die envelop stond mijn naam geschreven, mijn naam! Ik kon zien dat er een vulpen voor was gebruikt. Het pakje gaf me lekkere spanning. Ik pakte het uit de brievenbus, klemde het tegen me aan en liep de trap op naar boven, terug naar mijn bureau. Daar bewonderde ik het nog even voordat ik heel voorzichtig de stukjes plakband, waarmee de envelop op het pakje zat, probeerde los te pulken. Daarna maakte ik met ingehouden adem de envelop open om de inhoud te kunnen zien. Er zat een brief in. Terwijl ik de klep van de envelop omhoog deed, kon ik al een paar woorden lezen. Die waren ook met vulpen geschreven. Ik schoof de brief eruit en voelde dat hij uit meerdere velletjes bestond, twee om precies te zijn. De velletjes waren dubbelgevouwen en aan één kant beschreven. Het was écht briefpapier, geen papier dat uit de printer was gevist. Ik kan zo blij worden van dat soort details! Zelf gebruik ik nooit van dat luxe briefpapier, maar als een ander daar brieven op schrijft, kan ik dat heel erg waarderen.