Een hele tijd geleden deelden we het oproepje te schrijven met Anouk en Lola voor hun theatervoorstelling. Wat kortere tijd geleden deelde Kim haar verslag van de voorstelling die zij in de premiere in Tongeren was gaan bekijken. Inmiddels zijn er ook een aantal speeldata in Nederland voor “This Is My Letter To The World That Never Wrote To Me”. Om ook jou de kans te geven de voorstelling, die absoluut de moeite waard is, te gaan bekijken deel ik bij deze de data ook met jullie!
We spreken het volgende af: We schrijven maximaal tien brieven. Daarna nooit meer. We zullen elkaar nooit ontmoeten. We hebben een radicaal eerlijke relatie, we liegen niet.
Als het even kan proberen we zelf deel te nemen aan bijzondere projecten over post. Zo doet Nienke mee aan Zusterhood, is Ruchama actief bij Cafe Analog en schreef ik brieven voor het theaterproject This is my letter to the world that never wrote to me. Het theaterproject is inmiddels afgerond, vandaag deel ik mijn ervaring met jullie.
Schrijven met Lola
Januari van dit jaar plaatsten we een oproep namens Anouk en Lola, die op zoek waren naar brievenschrijvers om brieven mee uit te wisselen met een doel: een theatervoorstelling. Ik plaatste de oproep hier én ik gaf me op om mee te doen. Niet lang daarna viel er een brief op de deurmat van Lola, die begon met bovenstaande quote. Het was lang geleden dat ik een vreemde een brief geschreven had en het voelde onwennig. Maar ik antwoordde. En een kortdurende briefwisseling volgde. Tot het moment dat ik Lola een brief geschreven had, maar deze nergens meer kon vinden toen ik hem wilde versturen. Dat was onprettig. Ik vroeg jullie via Twitter zelfs nog om hulp.
Het was een brief over schaamte. Een hele persoonlijke brief. Dat deze nergens meer te bekennen was, dat voelde onveilig. En door dat onveilige gevoel stopte ik Lola eventjes weg in een laatje in het kantoortje. Eventjes werd een paar weken en een paar weken werd een paar maanden. Uiteindelijk schreef ik haar toch, maar precies op de dag dat ik mijn brief aan haar op de post deed kreeg ik post van haar met de mededeling dat het project was afgelopen via een algemene brief.
Einde van het project
Kim van de Postfabriek
In mijn laatste brief aan Lola biechtte ik op dat ik het schrijven voor het project moeilijk had gevonden. Ik had telkens gevoeld dat de briefwisseling meer was dan een briefwisseling, dat het een briefwisseling was met als doel een theatervoorstelling. Ik wilde brieven schrijven die er echt toe deden, die voor Lola echt de moeite waard waren. Als Kim van de Postfabriek moest ik toch zeker wel brieven schrijven die het brieven schrijven zelf tot een soort kunst zouden verheffen! En precies vanuit deze zelfopgelegde regel voelde het schrijven met Lola helemaal niet zo gemakkelijk als anders. In haar brieven voelde ik de vastomlijnde thema’s en ook de verplichting van het schrijven. Er stond dan bijv. “Ik heb nu tijd dus ik schrijf je direct.” Maar tijd hebben, dat is nog niet voelen dat je moet schrijven. Ik ben verwend, met brieven die altijd geschreven worden vanuit urgentie, vanuit het gevoel dat er nú en wel echt nú iets moet worden opgeschreven. Ik wilde dat Lola mij schreef omdat ze niet anders kon dan mij schrijven, omdat er iets écht geschreven moest worden. Een verwachting die Lola onmogelijk waar kon maken, want ze schreef niet alleen met mij maar met misschien wel veertig mensen tegelijk. Daarnaast moesten de brieven leiden tot een voorstelling, wat betekende dat er een vorm van coherentie nodig was, thema’s die in alle brieven aan bod zouden komen. Hoe doe je dat zonder dat het af en toe gekunsteld wordt? In mijn beleving van de brieven bleek dat onmogelijk. Tegelijkertijd wist Lola altijd wat persoonlijke details in de brief te stoppen, reageerde ze wel inhoudelijk op de dingen die ik schreef en gaf ze ook stukjes van zichzelf bloot. Ik merkte dat vooral dat wat ik mezelf oplegde, maakte dat ik een onbevredigend gevoel overhield aan de correspondentie. Ik doorbrak dit met mijn eerder genoemde brief over schaamte, die uiteindelijk nooit verzonden werd. En voor het er dan wel van kwam, was het project dus ten einde.
Brieven van Lola
Van brieven tot theatervoorstelling
In de algemene brief die het einde van het project aankondigde, stonden ook data voor de première van de theatervoorstelling This is my letter to the world, that never wrote to me.
Een hele dierbare vriend van mij had geschreven met Anouk en zo gingen wij zondag 16 september samen op pad naar Tongeren om de voorstelling te zien. Op weg naar de theaterzaal liepen we door een gang helemaal versierd met eindeloos veel enveloppen. We zochten en vonden er een aantal van onszelf. Het theaterzaaltje was klein en intiem, met twee rijtjes met stoelen voor het publiek. Ik zag twee vrouwen, welke van de twee zou Lola zijn en welke Anouk? Nadat de voorstelling begon werd duidelijk wie wie was en was ik verrast. Daar stond Lola, een lange slanke vrouw met een enorme bos krullen. Ze zag er heel anders uit dan ik me had voorgesteld al kon ik me toen ze daar eenmaal stond al niet meer voor de geest halen welk plaatje ik dan in mijn hoofd had. Ze zag er heel cool uit, als iemand door wie ik me een beetje zou laten intimideren als ik met haar zou praten.
De voorstelling was betoverend. Er werd van alles verteld over de brievenschrijvers, van intieme verhalen tot een harde opsomming van de statistieken. En er werden stukken voorgelezen door ingesproken stemmen. Ik hoorde niet tot de uitgelichte brievenschrijvers, en dat voelde een beetje opluchtend en ook een beetje teleurstellend tegelijk. Er werd ook duidelijk wat ik gevoeld had, door Lola die fragmenten voorlas uit haar brief aan een ander die precies hetzelfde waren als in een brief aan mij. En ook hoe druk ze waren geweest met die eindeloze stroom brieven, hoe het schrijven dan inderdaad veranderd in een soort verplichting, hoe het voortdurend schrijven over de thema’s die ze hadden uitgekozen ook confronterend werd voor henzelf. Ik vond de voorstelling vooral heel mooi duidelijk maken hoe iedereen iets te vertellen heeft, hoe zelfs niets iets kan zijn, hoe uniek elke persoon is, hoe er inderdaad veel meer (huis)vrouwen schrijven dan (zaken)mannen, hoezeer mensen zich durven blootgeven in een anonieme brief, hoe menselijk we allemáál zijn.
Een fragment uit een brief van Kim aan Lola:
Wil je ook naar de voorstelling? Mogelijk komt hij nog naar Nederland, mail schrijfeenbriefnaarons [at] gmail.com als je op de hoogte gehouden wilt worden van de speeldata!
Na afloop van de voorstelling voelde ik me toch tevreden, want de voorstelling zelf vond ik enorm veel recht doen aan “de brief”. Het meekijken in de huiskamer en hoofden van Lola en Anouk was een heerlijke ervaring. Ik sprak Lola nog even, die zei dat ze mijn brief nog moest beantwoorden. Ik zei dat dat niet hoefde, dat het project klaar was, en dat een brief terug alleen hoefde als ze voor haar zelf voelde dat dat nodig was.
Je bent net verhuisd naar een nieuwe, grote stad. Je bent begonnen bij een nieuwe baan en je wordt aan alle kanten geconfronteerd met het leed in de wereld. Je voelt je machteloos, klein en onbelangrijk. Langzaamaan zak je weg in een depressie. Dat is het verhaal van Hannah Brencher, die na haar studie voor haar nieuwe baan naar New York verhuist. Om haar eenzaamheid te doorbreken begint ze brieven te schrijven in een notitieboek en laat ze achter op willekeurige plekken in de stad. Uiteindelijk blijkt dit het begin van iets wat uitgroeit tot haar levensmissie: More Love Letters.
In liefdesbrieven deel I nam ik je mee in mijn beleving van de liefdesbrief. In liefdesbrieven deel II liet ik je een documentaire, een instagram account en een boekje zien wat draait om de liefdesbrief. Vandaag neem ik je mee naar het inspirerende project More Love Letters.
Hannah Brencher
In 2011 is Brencher gestart met More Love Letters, een website waar je mensen aan kunt melden die een bundel liefde nodig hebben of waar je zelf kunt gaan schrijven. In de periode voor het project schreef Hannah zelf ruim 400 liefdesbrieven aan vreemden die dit nodig hadden. Er bleek zoveel behoefte aan te zijn dat Hannah het niet langer alleen kon. Daarom kan nu iedereen iemand opgeven om brieven te ontvangen en kan ook iedereen een brief insturen. Inmiddels doen er ruim 70 landen mee en wordt er op heel veel colleges in de Verenigde Staten actief aan het project gewerkt.
If You Find This Letter: a memoir
Over haar ervaringen schreef Hannah twee boeken. Het eerste boek is een memoir waarin zij haar persoonlijke verhaal deelt. Ik heb het boek besteld en direct toen ik begon te lezen was ik verkocht. Niet alleen vind ik Hannah heerlijk schrijven, ook schrijft ze dingen die voor mij enorm herkenbaar zijn. Weliswaar leeft ze een heel ander leven dan ik, toch is haar belevingswereld er eentje waarin ik me goed kan vinden. Ze laat daarin haar kwetsbaarheid zien, haar rauwe randjes, haar onzekerheden en imperfecties. Het boek zit in mijn tas en ik lees er telkens een stukje in wanneer ik in het OV zit naar mijn werk.
Wil je zelf ook brieven verspreiden? Dan is er ook een stationary kit te koop met briefpapier en enveloppen in één.
Come Matter Here
Het tweede boek van Hannah, Come Matter Here, heb ik zelf nog niet gelezen of in huis, maar staat zeker op mijn verlanglijstje. In dit boek nodigt Hannah je uit om in plaats van altijd te streven naar de volgende stap, het verschil te gaan maken op de plek waar je nú bent. Mocht je willen uitproberen of het boek van Hannah je aanspreekt? Het eerste hoofstuk is gratis te downloaden: klik daarvoor hier.
Volg More Love Letters op Pinterest, Instagram en Facebook. Sinds ik het boek van Hannah heb gelezen, laat ik zelf als ik ergens buiten de deur een brief zit te schrijven vaak een liefdesbriefje achter in een menukaart. Schrijf jij wel eens een liefdesbrief aan een vreemde?
Allereerst wensen we jullie natuurlijk allemaal een prachtig 2018! Wij gaan weer met frisse moed van start. We hebben de adventskalender afgerond, waarin inmiddels alle win-acties zijn gesloten, alle mailtjes zijn beantwoord en alle reacties aandachtig zijn gelezen. Verder hebben we allemaal weer een vakantie vol (be)leven gehad, wat vooral dient als een hele lading inspiratie voor een nieuw blog-jaar.
We beginnen echter niet met een bericht van onszelf, maar met een intrigerende oproep om een bijdrage te leveren aan een heus theaterstuk! Lees hieronder wat de bedoeling is en hoe jij tot inspiratie kan verworden.
Brievenschrijvers gezocht!
De theatervoorstelling this is my letter to the world, that never wrote to me zoekt brievenschrijvers!
“Je kent mij niet, en terwijl ik dit schrijf ken ik mezelf ook niet helemaal.” – David Grossman
We spreken het volgende af: We schrijven maximaal tien brieven. Daarna nooit meer. We zullen elkaar nooit ontmoeten. We hebben een radicaal eerlijke relatie, we liegen niet.
Anouk van Kolfschoten en Lola Bogaert schrijven brieven naar onbekenden en wachten op reactie. Ze willen weten hoe het is om een relatie te hebben die louter op papier bestaat. Ze willen fantaseren over degene waarmee ze corresponderen. Ze willen dromen. Ze willen uitkijken naar de postbode. Ze willen wachten. Wachten op woorden van een onbekende. Ze willen ervaren hoe het voelt om de tijd te laten verstrijken. Ze willen verlangen. Verlangen naar contact. Een reactie.
De brieven vormen het materiaal voor de voorstelling die na de zomer van 2018 in première zal gaan op Festival MoMeNT in Tongeren en daarna tourt door België en Nederland. Wil jij meeschrijven aan dit project? Meld je dan aan via: schrijfeenbriefnaarons@gmail.com
Hoe was 2022 voor jou? Waar denk je aan als je terugkijkt op het bijna afgelopen jaar? Wat heb je gezien, gevoeld, beleefd en geleerd? Voor mij was 2022 een jaar vol grote, ingrijpende gebeurtenissen en kleine dingen die groots voelden. Ik vertel je erover in dit blog. Lees je mee?
2021
Pfoeee! 2022… wat een jaar! Er is zoveel gebeurd dat ik niet goed weet hoe te beginnen. Het is een kluwen; welke draad pak ik op? Om je over mijn 2022 te kunnen vertellen, moet ik je misschien eerst even bijpraten. Laat ik je eerst meenemen door mijn 2021. Mijn persoonlijke blog over 2020 sloot ik af met: ‘2020 was het jaar waarin alles veranderde, het leven nóg krapper voelde en de ruimte schaars was. Gelukkig waren er lichtpuntjes die een weg lieten zien. Een weg naar waar ik (we?) ruimte maken kan.’ Jeetje, ik had geen idee wat me nog te wachten stond.
We hebben lang niet altijd goede en afgeronde verhalen te vertellen. Soms, vaak, weet je het allemaal niet zo goed. Je zoekt naar helderheid in de chaos van je eigen hoofd en hart. Ons leven overkomt ons vaker dan we willen en neemt onverwachte wendingen waarmee we moeten leren omgaan en leven. En dan moeten we ons verhaal bijstellen, omdat het buiten onze macht om herschreven wordt en onze horizon verlegd is.
Happy Postcrossing begon als een webwinkel gespecialiseerd in ansichtkaarten. Inmiddels zijn ze uitgegroeid tot een winkel vol liefde voor papier. Ooit kon Hilda hier alleen van dromen, deze maand vieren ze hun 10-jarig bestaan!
Hoe het begon
In 2009 ontdekte Hilda het bestaan van Postcrossing. Als postliefhebber sprak dit project haar meteen aan. Enthousiast kocht ze een stapeltje kaarten en ging aan de slag. Het allerliefste stuurde Hilda passende kaartjes en deed graag extra moeite om aan verzoekjes van andere postcrossers te voldoen. Maar in lokale winkels kon zij meestal niet vinden wat ze zocht en ook bij webwinkels was de keuze beperkt. Ze dacht: dit moet anders kunnen! Nieuwsgierig ging ze op zoek naar groothandels waar Hilda het ene na het andere geschikte kaartje vond. In die tijd maakte en beheerde Hilda samen met haar partner webwinkels voor anderen. De stap naar een eigen online kaartenwinkel was daardoor snel gemaakt. Inmiddels werken ze niet meer aan andere projecten, maar focussen zij zich, samen met collega’s, helemaal op hun eigen shop: Happy Postcrossing!
Zo’n webwinkel vol met postcrossing postkaarten, washi tape en stempeltjes. Dat was mijn droom.
En hier is ie, al 10 jaar lang!
Hilda van Happy Postcrossing
Postcrossing
Heb je nog nooit van ’postcrossing’ gehoord? Dan zal ik je even bijpraten. Postcrossing is een project waarbij je met mensen over de hele wereld ansichtkaarten kunt uitwisselen. Het is in 2005 opgericht door Paulo Magalhães die graag meer leuke kaartjes wilde ontvangen. Wat ooit begon als een klein idee, is uitgegroeid tot meer dan 69 miljoen kaarten die wereldwijd zijn uitgewisseld!
Meer lezen over Postcrossing? Kim schreef er in 2013 dit blogje over!
Het werkt als volgt: je maakt een account aan, vraagt een willekeurig adres aan van iemand anders die zich heeft geregistreerd, kiest een kaart, schrijft er een boodschap en code op en brengt de kaart naar een brievenbus. De ontvanger registreert het kaartje met de code. Daardoor kom jij in aanmerking voor een kaartje. Voor iedere kaart die je via Postcrossing verstuurt, krijg je een kaartje terug! Waar die kaart vandaan komt, is een verrassing. Ergens op de wereld krijgt iemand jouw adres als diegene een willekeurig adres aanvraagt!
De puike postbode of: Briefgeheimpjes, een boek van Janet & Allan Ahlberg
De puike postbode is een prachtig prentenboek over een postbode die post brengt bij bekende sprookjesfiguren. In het grappige boekje zitten enveloppen waar je de voor deze sprookjesfiguren bestemde post echt uit kunt halen!
De puike postbode
Ik hou zo van post dat mijn hart zelfs sneller gaat kloppen als ik er iets over hoor, zie of lees. Om die reden verzamel ik ook boeken over post. Van boeken over de geschiedenis van post tot briefwisselingen tussen allerlei mensen en van verhalen over postbodes tot prentenboeken. In kringloopwinkels ga ik er altijd naar op zoek. Een paar weken geleden vond ik een juweeltje: De puike postbode! Voor slechts € 0.95!
Na een dag lang druk bezig zijn met allerlei klusjes, van boodschappen tot luiers verschonen, kleppert tegen het einde van de dag ineens de brievenbus. Op de deurmat landt een enveloppe gemaakt van handgeschept papier, dichtgeknoopt met een strikje. Ik herken het handschrift niet en gedreven door mijn nieuwsgierigheid maak ik de enveloppe direct open. Het is een brief van een dierbaar iemand die ik een paar dagen eerder heb gezien toen onze gezinnen met elkaar een boswandeling maakten. Staand bij het gasfornuis, want het is eigenlijk tijd om te gaan koken, lees ik direct de brief. In de brief wordt beschreven wat ik voor diegene beteken, wat ze voelt als ze tijd met mij doorbrengt en wat ik in haar raak. Het is toevalligerwijs de vierde brief die ik die week ontvang die iemand recht vanuit het hart voor mij heeft geschreven, waarbij ik me bij het lezen ervan geraakt, ontroerd en vooral ook gezíen voel. Gezien in wie ik ben, wat ik doe en de liefde die ik de ander geef. In die week realiseer ik me dat het begrip ‘liefdesbrief’ veel breder is dan alleen de brief met liefdesverklaring. Dat een brief die is geschreven vanuit welke vorm van liefde dan ook een liefdesbrief genoemd kan worden. Ik voelde me in elk geval innig geliefd, die week.
A real love letter is made of insight, understanding, and compassion. Otherwise it’s not a love letter. A true love letter can produce a transformation in the other person, and therefore in the world. But before it produces a transformation in the other person, it has to produce a transformation within us. Some letters may take the whole of our lifetime to write.
Bovenstaande quote van Thich Nhat Hanh beschrijft waarom ik niet alleen de brieven van een erkende of anonieme geliefde als liefdesbrieven ervaar. Uiteindelijk is liefde een veel breder begrip dan alleen de romantische liefde. Niet alleen in het ontvangen maar ook in het schrijven van liefdesbrieven vind ik veel kracht. Zo merk ik bijvoorbeeld als ik iemand ga schrijven bij het teruglezen heel snel welke stukken helemaal oprecht zijn en in welke stukken ik schrijf met een verborgen agenda zoals indruk willen maken, of iemand willen overtuigen van mijn gelijk of iemand iets willen leren. Als ik zulke stukken teruglees begin ik de brief altijd opnieuw, waarbij ik dit keer probeer om echt niets voor elkaar te krijgen maar alleen op te schrijven wat er in mij leeft als ik aan die persoon denk. Het maakt elke brief ook zo uniek doordat aan wie ik schrijf ook beslist wáár ik over schrijf en wie die persoon voor mij is heeft daar invloed op.
In deze korte blogreeks nemen we jullie mee in het proces van het maken én ontvangen van post. We hebben ons daarbij laten inspireren door geweldige postspulletjes die te koop zijn bij MeerLeuks. In het eerste deel zie je hoe twee poststukken van Kim ontstaan en hoe ze ontvangen worden. In het tweede deel neemt Nienke jullie mee in haar postbeleving en vandaag ben ik (Ruchama) als hekkensluiter aan de beurt.
Ruchama verstuurt post met MeerLeuks.nl
Ik zit meer aan mijn eettafel met daar op en omheen mijn postmateriaal dan op de bank. Tijdens het ontbijt schrijf ik regelmatig nog even een kaartje of zoek ik wat materialen bij elkaar. Wat is het toch fijn als verschillende materialen mooi bij elkaar passen en eindeloos te combineren zijn. Vooral de combinatie van papier en het gladde en simpele van Masking Tape vind ik fijn en Masking Tape behoort dan ook tot mijn absoluut favoriete materiaal. Mijn lade met Masking Tape puilt uit terwijl ik echt eens in de zoveel tijd de tape die niet meer mijn stijl zijn of te weinig tot niet gebruik aan een ander geef. Misschien komt dat omdat er door de jaren heen toch elke keer wéér een tapeje bij komt. In de webwinkel van MeerLeuks.nl kijk ik dan ook altijd even bij de nieuwe tape want Anita heeft zoveel keuze. Dit keer viel ik voor drie totaal verschillende stijlen tape.
Tegenwoordig is er voor bijna alles wel een dag en hadden we kunnen weten dat ook de Post een eigen dag zou hebben. Toch wisten we tot een aantal weken geleden niet dat 9 oktober de Internationale dag van de post is! Het was namelijk Carolien die een nachtelijke ingeving had en een leuke actie bedacht! Op haar blog laat ze vandaag veel brievenbussen vanuit het hele land (en daar buiten) zien, waar we allemaal zoveel post in hebben gegooid en toch wel een speciaal gevoel bij hebben. Ook de Postfabriek heeft natuurlijk haar brievenbussen ingezonden dus ga zeker even kijken!
We kunnen de dag van de Post niet zomaar voorbij laten komen. Iedereen die ons kent weet dat we dol zijn op post – het hele jaar door! We hebben niet voor niets een blog over post waar we de zin ‘Liefde voor Post’ gebruiken. Post is zoiets moois en bijzonders dat het lastig in woorden is te vatten. Als je met regelmaat brieven of kaartjes verstuurd weet je vast wat we bedoelen! Toch hebben we een poging gedaan tot het omschrijven wat post voor ons betekent en wat nou de meerwaarde van al die brieven en het contact is.
Tijdens het schrijven kwamen we er al achter dat dit niet in één keer of stuk te schrijven is. Post is nog zoveel meer dan alleen dit wat we geschreven hebben Omdat we alle drie een stuk hebben geschreven hebben we besloten deze blog in drie delen online te zetten. Vandaag lees je Ruchama haar stukje, morgen kan je Nienke haar stuk over briefvriendschap lezen en vrijdag sluit Kim deze blog over post af!
letter writing is the only device for combining solitude with good company
Soms zeggen twaalf woorden meer dan een hele blog kunnen zeggen. Voor mij omschrijven bovenstaande twaalf woorden waarom brieven zo belangrijk voor me zijn. Het is frustrerend om niet altijd mee te kunnen komen in de dagelijkse snelheid en drukte van de maatschappij. Alsof we met zijn allen als vissen in een stroom richting zee zitten. Ik vond het altijd heel frustrerend om niet te kunnen voldoen aan die snelheid.