Vandaag is het jouw inpakfeestje! In dit vakje van onze adventskalender vind je een overzicht van papieren moois voor het verpakken van je cadeautjes, een kortingscode voor je bestelling bij Vlinders in je buik én je maakt kans op een shoptegoed ter waarde van € 25! Kijk je mee?
Winter flowers
Op de foto hierboven zie je een van de twee soorten cadeaupapier die ik heb gebruikt voor mijn pakjes. Dit papier heet Winter flowers. Het is bedrukt met een winters tafereel van mistletoe en sterretjes op een steenrode achtergrond. Ook verkrijgbaar als cadeauzakjes!
Ik combineer het mooie cadeaupapier graag met andere mooie papiertjes om van elk cadeautje een uniek, persoonlijk pakje te maken. Ben je nieuwsgierig naar het potlood op de achtergrond? Dat kocht ik bij Passie Bloom.
Als postliefhebber voeg ik graag kaartjes en briefjes toe aan mijn cadeautjes. Een pakje met een voorvakje is daarvoor ideaal. In het voorvakje schuif je heel eenvoudig een papiertje met een boodschap. In mijn blogje Zakje met een voorvakje laat ik stap voor stap zien hoe je zo’n voorvakje maakt. Het kleine briefje in dit pakje maakte ik van kraft papier uit een papierblok van Action. De tekst ‘make a wish’ stempelde ik erop met een stempel van Perlenfischer. Meer informatie over de stempel en het papierblok vind je in het tweede vakje van onze adventskalender. Met een goudkleurig touwtje maakte ik er ook nog zoethout aan vast. Dat was eigenlijk als grapje bedoeld voor een vriendin die mij laatst een ander ‘houtje om op te bijten’ gaf. Maar het past ook mooi bij dit papiertje, vind je niet? Ik kocht het zoethout bij Dille & Kamille voor € 0,35.
Het afgelopen jaar is voor mij een jaar geweest waarin er veel gebeurde. Mijn ups waren hoger dan anders, de downs juist dieper. Ik ben met momenten echt zielsgelukkig geweest en met momenten volkomen radeloos. Vandaag deel ik met jullie wat er gebeurde rondom mijn zoontje en wat dit mij gebracht heeft.
Als je kind het moeilijk heeft
Jarenlang dacht ik: “Als ik nou iets beter mijn best doe, dan zal het vast makkelijker gaan”. Het was een katalysator om me te gaan ontwikkelen, beter voor mezelf te zorgen en veel beter te gaan luisteren naar mijn eigen behoeftes. Maar in het najaar van 2018 was het tijd om aan de bel te trekken, want ondanks alle aanpassingen van ons als ouders, bleven we zien dat ons oudste zoontje iets nodig had wat méér was dan onze liefde. Er volgde een traject aan intakes en gesprekken en uiteindelijk was daar in het voorjaar van 2019 het gesprek bij de GGZ: “We hebben vastgesteld dat jullie zoontje een Autisme Spectrum Stoornis heeft”. Hulp zoeken was het moeilijkste en ook het krachtigste wat ik gedaan heb. Het nemen van je verantwoordelijkheid betekent soms het zeggen: “Ik kan het niet alleen..”
Snappen hoe mijn zoontje werkt en denkt, heeft heel veel gedaan voor de harmonie in huis. In de zomervakantie ging het thuis dan ook ontzettend goed. We werkten samen met mijn zoontje, leerden hem zijn grenzen te herkennen en aan te geven en richtten de weken zó in dat ze hanteerbaar voor hem waren. Het resultaat was een ontspannen kind waar eigenlijk niets “anders” aan te merken was. Na de zomer startte het schooljaar echter weer: nieuw klaslokaal, nieuwe juffen en een dagindeling met nog minder ruimte om te bewegen en veel echt werken. Al gauw kwamen de eerste signalen dat het niet lekker liep. Ondertussen probeerden we hulp te organiseren voor thuis met intake na intake. Om hulp te krijgen, moet er een probleem zijn en om een probleem te bewijzen moet je praten over alles wat er -niet- goed gaat. Hier zo op focussen kan iemand totaal uit zijn of haar kracht halen. Ik ben zelf hulpverlener en heb vaak intakes met mensen en heb van mijn eigen ervaring geleerd om mensen te vragen: “en wat gaat er góed?” Want ja, er is gedrag van mijn zoontje wat over grenzen gaat en waar anderen last van hebben én er is zoveel meer. Zijn focus, zijn humor, zijn creatieve talent, zijn doorzettingsvermogen en hoe hij tot in zijn ténen van dingen kan genieten: dát is wat je in kunt zetten om hem te helpen. Het is maar net met welke ogen je naar hem kijkt, want kijk je goed dan zie je een kind voor wie de wereld vaak eng, onduidelijk en niet goed te volgen is. En als je je dát bedenkt, dan zie je dat er eigenlijk ontzettend veel heel goed gaat.
Op het moment dat we Lotte vragen om een gastblog voor onze adventskalender te schrijven, zegt ze direct: ‘Ja!’ Bij het thema ‘in je kracht staan’ komt meteen een situatie boven waar ze over wil schrijven. Een situatie die haar heeft uitgedaagd om in haar kracht te staan en dicht bij zichzelf te blijven.
Even voorstellen
Voordat ik verder ga zal ik mezelf kort voorstellen als gastblogger: mijn naam is Lotte Hoogers en ik woon met mijn gezin in het mooie Twente. Onder de naam jadoe! persoonlijke groei en teamontwikkelingbegeleid ik mensen om het beste uit hun werk en leven te halen. Om samen de kern van het probleem te ontrafelen en te komen tot een een werksituatie waar ogen van gaan glimmen. Ja, daar word ik blij van! Mijn begeleiding is altijd maatwerk en bied ik aan voor individuen en groepen.
De open les
Om nieuwe leden te werven organiseert de turnvereniging van mijn dochter (10 jaar) jaarlijks een ‘open lesweek’. Iedereen is welkom om mee te komen doen. Je mag alle lessen uitproberen. Een laagdrempelige manier om zoveel mogelijk kinderen enthousiast te maken voor de diverse lessen die de vereniging aanbiedt. En er wordt gezegd dat je ook ouders, buren en klasgenoten mee mag nemen om te laten zien én ervaren wat de turnles inhoudt. Mijn dochter komt naar aanleiding van de aankondiging op het idee om mij te vragen.
“Mama, wil jij met mij mee naar de open les?” “Ja, dat is goed. Ik ben benieuwd wat je allemaal geleerd hebt afgelopen tijd.” “Dat laat ik zien, maar ik wil ook dat jij écht mee gaat doen met de les.” —stilte— “Aaah toe….”
Terwijl een paar vrolijke uitdagende ogen mij aankijken is er in mijn hoofd een interne dialoog gaande: ‘Zal ik wel of niet…’ ‘Er doen natuurlijk geen andere moeders echt mee.’ Maar uiteindelijk neemt de herinnering aan mijn eigen kindertijd, waarin ik ook veel aan de rekstok hing en graag ondersteboven stond, de overhand.
“Oké, als jij voordoet wat ik moet doen dan zal ik dat zo goed mogelijk nadoen.”
2019 was voor mij een jaar van grote veranderingen. Veranderingen die een grote impact op mijn dagelijkse leven en mijn toekomsthebben.Veranderingen die me iets belangrijks laten zien. In dit blog vertel ik jullie er meer over. Lees je mee?
Soja
In het vijfde vakje van onze kalender vertelde ik je over mijn lieve hondje Soja. Hoe we tijdens de ochtendspits met een brede bakfiets over een smal weggetje fietsten. En dat ik daar, met haar dichtbij me, in mijn kracht leerde staan. Niet lang daarna, op 10 augustus, overleed ze.
Op de dag dat Soja overleed, verloren een heleboel dagelijkse rituelen hun betekenis. Het voelde alsof de hele wereld haast had en de mijne stilstond. Maar daarnaast voelde ik ook een groot gevoel van dankbaarheid. Voor alle jaren dat ze bij mij was. Voor alle lessen die ik van én met haar heb geleerd. Voor hoe oud ze is geworden en nog zoveel meer! Soja is op een paar dagen na nét geen zestien jaar oud geworden. Zij heeft, op een paar weekjes na, zestien jaar lang een hele belangrijke rol in mijn leven gespeeld. Dat is bijna de helft van mijn leven! En dat voelt heel bijzonder! Die jaren pakt niemand mij meer af. Ze zitten in mijn hart.
Einde van een tijdperk
Dat Soja overleed betekent niet alleen dat we háár moeten missen, maar ook het einde van een tijdperk. Op 31 augustus 2017 overleed onze lieve Whiskey en nu ook Soja er niet meer is, leven we een leven zonder hondjes. Jarenlang was ik voor veel mensen ‘het meisje met de honden’. Dat ik dát nu niet meer ben, voelt nog heel onwerkelijk.
Ja daar is ie weer, het vakje met mijn persoonlijke favoriet: de give away van Scrittura Elegante! Hoewel dit vakje er voor ons en voor Petra helemaal bij hoort was het eerder dit jaar maar de vraag of Scrittura Elegante zou blijven bestaan. Als we het over in je kracht staan, dan kan Petra zeker mee praten en ze schreef er het volgende over:
‘In je kracht staan’ klinkt als een kracht vortex waar je in kunt stappen, en waarin je als een stralend zelfverzekerd mens stappen neemt waar de beloning op het eind wacht. Laat het leven nou nooit met garanties komen en nooit beloftes doen. Deze wetenschap kwam een jaar geleden wel even goed en hard binnen.
Na een periode van groei konden Sjoerd en ik (Petra) een mooie nieuwe site openen. Bedoelt voor verdere groei. Hoewel de lancering ook al met de nodige pech en problemen gepaard ging, waren we bij de start nog euforisch. Echter, binnen enkele maanden merkten we dat de nieuwe site steeds meer mankementen vertoonde, sommige zichtbaar en andere onzichtbaar voor onze klanten. Er was iets helemaal mis in de wijze waarop de vorige developer de site had opgebouwd was de conclusie. Geen software updates meer kunnen doen. Geen veranderingen aan de site. Niet meer volledig door Google geïndexeerd worden. Een voorraadbeheer dat helemaal een eigen leven leidde. En een hard dalende omzet.
Een nachtmerrie waar je alleen maar goed uit kunt komen door snel te handelen. Alles in de uitverkoop, “te huur” posters op het pand en het probleem daadkrachtig aanpakken. Je staat volledig in je kracht, zelfs op je zwakke momenten, lost het op waar het fout gaat, en overleeft. Tot je huilend afscheid neemt van leveranciers die vrienden zijn geworden, of moet gaan afprijzen op merken waar je jaren naartoe hebt gewerkt om ze aan je assortiment toe te voegen.
Zwakte of kracht..? Ik kan je niet zeggen wat het is.. zwakte voor mooie dingen en mooi vakmanschap, zwakte voor je lieve community en alle mensen die je daar in kent… niet kunnen loslaten. Of was het kracht? Beseffen waar je sterke punten liggen en beseffen dat je wat moois in handen hebt, waar je hard voor gewerkt hebt. En daar voor willen vechten. Als verdriet en wanhoop omslaat in strijdvaardigheid en daadkracht, dan voel je je kracht het sterkst. Of dit nu is als je “te huur” posters ophangt of als je ze er weer afhaalt om opnieuw te beginnen met het bouwen van een site. Die kracht die je dan voelt is even sterk als louterend. Alles is opeens helder, en je ziet je doel voor ogen.
Binnen 12 maanden ben ik gestopt, herstart, hebben een nieuwe site gebouwd voor de leren notitieboeken ( www.d-alonzo.nl). En vandaag begin ik aan de nieuwe site voor Scrittura Elegante. Sta altijd in je kracht, put hoop uit wanhoop, kracht uit zwakte en groei… In je kracht staan is de sterkste groei die je door kunt maken. Doel voor 2020 is een nieuwe Scrittura Elegante site lanceren, en deze vullen met uitzonderlijke en unieke merken vulpennen en inkt.
Gelukkig hebben Petra en Sjoerd deze doorstart kunnen maken met de webshop en heeft Petra weer een heerlijk pakket bij elkaar gezocht met voor ieder wat wils. En weet je wat het leuke is, je hoeft het met niemand te delen. Alles is voor jou! Als je wint tenminste 😉 Kijk je mee naar dit heerlijke pakket?
Een tijdje terug stuurde ik een dierbare een tekst die ik had geschreven over een gesprek wat ik met hem had gehad. Hij gaf aan dat het bijzonder was zijn eigen woorden te lezen, omdat die hem hielpen herinneren aan een stuk wijsheid wat inmiddels naar de achtergrond was verdwenen. Zo kan het ook heel krachtig zijn om soms eens te kijken naar wie we waren en welke wijsheid we in het verleden al bezaten. En dat geldt net zo goed op creatief gebied! Door de jaren heen hebben we al heel veel blogs geschreven over kerstkaarten die nog steeds de moeite waard zijn. Vandaag nemen we je dus mee door een heleboel blogs uit de oude doos voor een dosis inspiratie. Pimp bestaande kaartjes, maak ze helemaal zelf, zet een persoonlijke boodschap op een gekocht kaartje óf doe het gewoon helemaal anders.
Pimp je kaartjes!
Een aantal blogs met tips om je bestaande kerstkaartjes nét die persoonlijke touch te geven.
Contact met een vreemde kan een onverwachte draai aan je dag geven. Veelal zijn we bang dat dit een negatieve uitwerking heeft. Maar wat als dat niet zo is? En we elkaar vaker erkennen? In dit blog deel ik mijn verhaal. Lees je mee?
Contact met een vreemde
Vorige week zat ik in de trein naar huis een boek te lezen. Ik keek even op van mijn boek toen er twee mannen instapten. De mannen liepen vlak na elkaar de coupé in, beantwoordden om de beurt mijn blik met een vriendelijke glimlach en gingen op de stoelen schuin tegenover mij zitten. Een van de mannen had een hele grote koffer bij zich. Ik voelde dat hij naar mij bleef kijken terwijl ik verder probeerde te lezen. Ik keek daardoor opnieuw op van mijn boek. Hij wees naar zijn koffer en zei: ‘Ik ga naar Mauritius.’ Terwijl hij het zei, begon zijn gezicht te stralen. Ik kon op dat moment twee dingen doen: hem een goede reis wensen en verder lezen in mijn boek óf een vervolgvraag stellen. Wat zou jij doen?
Jaren lang kocht ik leuke kaarten en gaf ze een persoonlijke draai door er bijvoorbeeld glitters of nepsneeuw aan toe te voegen. Vorig jaar maakte ik voor het eerst zelf kerstkaarten en werd op slag verliefd op het proces én op het eindresultaat. Eigenlijk wilde ik, o.a. door de prijs van de Decemberzegels en het altijd maar íedereen een kaartje te willen sturen, geen kaarten sturen dit jaar werd ik toch verleid door mijn eigen materialen. Hoewel ik al lang gebruik maak van oude postzegels in mijn poststukken ben ik er de laatste twee jaar helemaal verzot op geraakt en vooral de laatste maanden gebruik ik ze meer dan ooit. O.a. voor achtergronden wat zo’n mooi effect geeft. Vandaag dus mijn kerstkaarten mét postzegels ter inspiratie.
Ik laat je vandaag een aantal verschillende soorten kaarten met postzegels zien. Om te beginnen een leuk trucje wat ik zelf onlangs van Hilde leerde. Ik zeg je er gelijk bij, je moet er even tijd voor nemen, geduldig en netjes werken maar dan heb je wel een heel gaaf resultaat. Kijk je mee?
Toen ik op een dag met mijn hondje Soja op een smal weggetje in het bos fietste, gebeurde er iets. Ik leerde daar iets dat ik nu ook in andere situaties kan toepassen. Die dag kwam het thema van deze adventskalender voor het eerst in beeld. Ik vertel je er graag meer over. Lees je mee?
Hittegolf
Het was afgelopen zomer tijdens de hittegolf. Kan jij je die hele hete dagen nog herinneren? Op die dagen ging ik ‘s morgens zo vroeg mogelijk met mijn hondje Soja op pad. Dan zette ik haar in de bakfiets en fietsten we samen naar het buitengebied. In de vroege ochtenduren was dat uit te houden, de rest van de dag was het te warm. Soja was hoogbejaard en stond niet meer zo stevig op haar pootjes. Daarom koos ik voor routes met verharde weggetjes en fietste daar in een rustig tempo; want dat hobbelt minder. Met de bakfiets konden we samen naar mooie plekjes, veel verder dan het rondje dat haar eigen pootjes haar nog konden dragen. Ze genoot zichtbaar van deze ritjes en ik ook.
De route met verharde weggetjes
De route met verharde weggetjes wordt ook gebruikt door mensen die snel van Hengelo naar Enschede (en andersom) willen komen. Daarom probeer ik dit gebied op drukke momenten het liefst te vermijden. Maar tijdens de hittegolf afgelopen zomer kwam ik op een dag per ongeluk in de drukte van de ochtendspits terecht.
Ik maakte deze foto om je een beeld te geven. Zoals je ziet bestaat deze weg uit een breed zandpad, met een smal verhard stukje weg ernaast. Dat ene smalle, verharde stukje wordt door fietsers uit twee verschillende richtingen gebruikt. En tijdens de spits veelal in hoog tempo. Daar fietste ik die ochtend. Met een bakfiets die breder is dan een normale fiets, in rustig tempo én een hoogbejaarde hond voorin.
De ochtendspits
We hebben de bakfiets begin juli gekregen. Ik had er nog maar een paar ritjes mee gemaakt. De vorige keren was ik naar een zandpad gefietst waar Soja lekker zelf kon scharrelen. Dat stond nu in de volle zon. Daarom koos ik deze ochtend voor het schaduwrijke bos. Dit bos kende ik heel goed, hier wandelde ik al jarenlang. Het was echter wel nieuw voor me om hier met een bakfiets te fietsen. Over het smalle weggetje fietste ik langs alle mooie plekken waar we ooit samen wandelden. Soja zat rechtop in de bak van de fiets, keek om zich heen en genoot er zichtbaar van. Ik voelde me dankbaar voor deze fiets, de vrijheid die we erdoor kregen en dat we dit nog samen konden doen.
Het moment dat we per ongeluk in de ochtendspits terecht kwamen, overviel me een beetje. Ineens kwamen er meer fietsers het bos in, vanuit twee verschillende richtingen. En ze hadden duidelijk een ander tempo. Ik kon niet mee in dat tempo, dan zou Soja haar evenwicht verliezen. Ik kon ook niet aan de kant, dan zouden we vast komen te zitten in het mulle zand. Er zat dus niets anders op dan rustig op het smalle verharde weggetje blijven fietsen.
Ik kreeg boze blikken, werd ingehaald en afgesneden. Voorheen zou ik dat uit de weg gegaan zijn, maar ineens realiseerde ik me: ik mag hier ook zijn. En: ik ben hier om mijn hondje uit te laten, door de hitte kan het niet op een ander moment. Bovendien kon ik alleen via dit ene smalle paadje het bos weer uit. En probeerde er daarom het beste van te maken. Ik bleef kalm en vriendelijk. En heb iedereen die aan de kant ging oprecht bedankt. Wat ik op dat moment ervaarde, was zo bijzonder! Het voelde zó goed om op ‘mijn’ weggetje te blijven. Om niet mee te gaan in de haast van anderen. Om daar in mijn eigen tempo te blijven fietsen. Helemáál omdat ik niet voor mijn ruimte hoefde te vechten. Ik nam mijn ruimte op een liefdevolle manier in. Sommige boze blikken veranderden in een glimlach wanneer ik ze bedankte. Andere boze blikken bleven boos en ook dat was ok, het veranderde niets aan mijn gevoel. Op dat moment voelde ik heel duidelijk dat ik anderen die gevoelens liet hebben, zonder dat ik me daar verantwoordelijk voor voelde. We mochten daar allemaal zijn, precies zoals we zijn.
In je kracht staan
Daar op het smalle weggetje tussen fietsers met haast in, gebeurde er iets in mij. Wat ik toen voelde gebeuren is ‘het in je kracht staan’ dat we tijdens deze kalender verder willen ontdekken. Vorig jaar leerden we keuzes te maken waarbij we trouw zijn aan onszelf. Om te kiezen voor dát wat ons hart sneller laat kloppen, voor dat wat wij belangrijk vinden. Dit jaar gaan we een stapje verder. We leren bij die keuzes te blijven, bijvoorbeeld op een smal weggetje. Voordat je verder leest, wil ik je vragen om even stil te staan bij de keuzes die jij afgelopen jaar voor jouzelf hebt gemaakt, bij de dingen die jij heel belangrijk vindt.
Zoals elk jaar lees ik jullie ook dit jaar graag weer voor uit één van de mooie prentenboeken die we dit jaar tegenkwamen. In het boek Beste Bregje Boentjes van Chuck Groenink en Mathilde Stein ontvangt Bregje een mysterieuze brief die het bestaan met haar onaardige moeder voor eventjes helemaal op z’n kop zet. Dus pak een bekere warme chocolademelk en een handvol pepernoten en zak voor de komende 10 minuutje even onderuit!
Weet jij ook een mooi prentenboek over post wat wij absoluut eens moeten voorlezen? Tip het ons via postfabriek@gmail.com