Tags
Mijn vader overleed op een zaterdag en de maandag daarop zat ik op de bank met een stapel enveloppen. Weggekropen in het hoekje van de bank en de enveloppen op de leuning. Ik herinner me het gevoel van dat moment nog zo goed. Ondanks dat het één van de moeilijkste dagen uit mijn leven was, herinner ik me vooral het gevoel van geborgen zijn. Hoe verwarmend het kan zijn dat op het moment dat je overstroomt van verdriet en ongeloof, mensen laten weten dat ze aan je denken. Natuurlijk denken mensen aan je, dat zeggen ze je, dat weet en voel je wel. Maar het vast kunnen houden in je hand laat het beter en anders doordringen dan een smsje of e-mailtje. Post kan nooit op het verkeerde moment komen. Het komt of op het juiste moment of wanneer de ontvanger er geen tijd of ruimte voor heeft kan het opzij worden gelegd tot het juiste moment. Een smsje opent iemand ongemerkt gelijk en als je dan een emotie opwekt kan diegene er ook niet meer om heen.
Voor mij ging het op dat moment niet om wat iemand schreef, maar de moeite die iemand voor me had gedaan. Een kaartje uitgezocht, waarschijnlijk na gedacht over wat je tegen iemand zegt met zoveel verdriet en daarna voor mij naar de brievenbus gegaan omdat diegene wilde laten weten dat hij of zij aan mij dacht. Ieder mens heeft aandacht nodig en wanneer je verdriet of pijn hebt, kan aandacht verzachten. Wanneer je zo van slag bent is het fijn om even dat moment te hebben. Weg te kruipen in de hoek van de bank en je te laten troosten door kaartjes vol aandacht en liefde van anderen.
de kaartjes die ik kreeg na het overlijden van Tico